Του Θέμη Δημητρακόπουλου,συγγραφέα,πολιτικού επιστήμονα.
Δεν ταιριάζουμε με όλους και όλες, ούτε μοιραζόμαστε τις ίδιες αντιλήψεις για την πολιτική και τον τρόπο που ασκείται. Δεν είναι θέμα του ποιος έχει δίκιο – είναι θέμα συναντίληψης και στυλ, ενσυναίσθησης και αλληλοεκτίμησης, ή όχι.
Όλα τα πράγματα έχουν ένα τέλος.
Σήμερα, με απόφαση της ηγεσίας του υπουργείου, κλείνει ο δίχρονος κύκλος της παρουσίας μου στο υπουργείο Παιδείας, ως σύμβουλος για θέματα Πολιτισμού, Περιβάλλοντος και Δικαιωμάτων.
Φεύγοντας, όπως φεύγω, δεν μπορώ παρά να θυμηθώ την πορεία μου στο υπουργείο, πλάι στον αγαπημένο φίλο και σύντροφο, τον Νίκο Φίλη, από τη στιγμή, τον Οκτώβριο του ’15, που με κάλεσε να βάλω πλάτη στη δύσκολη προσπάθεια για την ανάταξη της Παιδείας στη χώρα μας.
Μαζί με τον Νίκο και τους άλλους πολύτιμους συνεργάτες του, την αναπληρώτρια Σία Αναγνωστοπούλου στην τριτοβάθμια και τον, αγαπημένο φίλο πια, υφυπουργό Θεοδόση Πελεγρίνη, ακόμη τον εξαιρετικό γραμματέα της Δια Βίου Μάθησης Παυσανία Παπαγεωργίου –και με την οφειλόμενη ξεχωριστή μνεία στον Τάκη Κατσαρό, που κράτησε το ζόρικο πόστο του διευθυντή του γραφείου του υπουργού με πανθομολογούμενη επιτυχία– παλέψαμε για να αλλάξουμε μια κατάσταση που λίμναζε στον πολύπαθο χώρο της Παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες – με ιδιαίτερη φροντίδα για την Ειδική Αγωγή.
Κι όλα αυτά, σύμφωνα με τις προγραμματικές δηλώσεις, το πνεύμα και το γράμμα του κυβερνητικού προγράμματος του Συριζα.
Έτσι βρέθηκα να καταγίνομαι με τα Μουσικά και τα Καλλιτεχνικά σχολεία, αυτά τα πολύτιμα διαμάντια της εκπαίδευσης, σχολεία με εξαιρετικό επίπεδο καθηγητών και μαθητών, με μηδενικά περιστατικά σχολικής βίας, σχολεία υποδείγματα –παρά τα όποια προβλήματα και ελλείψεις που οφείλονται στη γενικότερη οικονομική δυσπραγία και την αδυναμία προσλήψεων διδακτικού προσωπικού– για το πώς πρέπει να είναι όλα τα σχολεία της χώρας.
Στο δικό μου μερτικό έλαχε και το πρόγραμμα για τα σχολικά γεύματα, το Δεκατιανό και τα ζεστά γεύματα, σε αγαστή συνεργασία με το υπουργείο Εργασίας/Κοινωνικής Αλληλεγγύης, ένα πολύ σημαντικό σχέδιο ενίσχυσης της ελληνικής οικογένειας και της κοινωνίας εκεί όπου πονάει περισσότερο στους ζοφερούς καιρούς μας.
Θυμάμαι τις συνεδριάσεις με δημάρχους, γονείς και εκπαιδευτικούς στο Πέραμα, εκεί όπου άρχισε να πρωτοεφαρμόζεται σε 9 δημοτικά σχολειά το πρόγραμμα των ζεστών γευμάτων.
Δύσκολη αρχή, ελπιδοφόρα συνέχεια.
Να θυμηθώ, ακόμη, τις πρώτες επαφές με την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και τους γκέι εκπαιδευτικούς που στη συνέχεια οδήγησαν και στα σχετικά ζητήματα που περιλήφθηκαν στη Θεματική Εβδομάδα.
Τις επαφές, επίσης, με τους εκπαιδευτικούς ειδικοτήτων για τα θέματα της θεατρικής παιδείας, θεατρολόγους και ηθοποιούς, εκεί όπου υστερούμε σημαντικά ακόμη και χρειάζονται πολλά να γίνουν για να πούμε ότι έχουμε κατακτήσει ένα ικανοποιητικό επίπεδο.
Ένα ακόμη σημαντικό κομμάτι της δουλειάς μου, υπήρξε η προσπάθεια για ένταξη και εμπέδωση της Ζωοφιλίας στην Εκπαίδευση από το νηπιαγωγείο κιόλας, σε συνεργασία με το ΙΕΠ και ιδίως τον αντιπρόεδρό του και καλό φίλο Παύλο Χαραμή. Γιατί μόνο με τη συνειδητοποίηση των νέων γενιών σχετικά με τα Δικαιώματα των Ζώων υπάρχει ελπίδα να αλλάξει η άθλια κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας αναφορικά με τη στάση μας απέναντι στα άλλα νοήμονα και συναισθανόμενα ζώα.
Να θυμίσω εδώ και τις υπουργικές εγκυκλίους που, τον Γενάρη του ’16, απαγόρευσαν την είσοδο στα Δημοτικά σχολεία κυνηγών μεταμφιεσμένων σε περιβαλλοντολόγους-δασολόγους προκειμένου να προπαγανδίζουν το κυνήγι στα οχτάχρονα και τα εννιάχρονα και να τα πηγαίνουν επισκέψεις, φορώντας στολές παραλλαγής, σε εκτροφεία θηραμάτων, είτε εκτροφεία γουνοφόρων στη Δυτ. Μακεδονία, μια εντελώς αντιπαιδαγωγική δραστηριότητα που τη διαφήμιζαν κιόλας στους δικούς τους ιστότοπους με το σλόγκαν: «δημιουργούμε μια καινούρια γενιά μικρών κυνηγών».
Εγκύκλιοι που τόσες αντιδράσεις προκάλεσαν από το κυνηγετικό λόμπι που επί μήνες οι εφημερίδες του με είχαν κρεμασμένο πρωτοσέλιδο στα μανταλάκια, παρέα με τον Νίκο Φίλη, σαν εχθρό των κυνηγών και των «παραδόσεων του έθνους»…
Σχετική με τα παραπάνω και η σημαντική εγκύκλιος που αποτρέπει τους δασκάλους να επισκέπτονται με τους μαθητές τους χώρους όπου εγκαταβιούν αιχμάλωτα άγρια ζώα με σκοπό την εμπορική εκμετάλλευση. Κι εδώ, δεν ήταν λίγες οι αντιδράσεις των θιγόμενων, αλλά ο κόσμος προχωράει μέσα από ρήξεις και συγκρούσεις, όχι με βολικούς και ανέξοδους, πλην άνευ ιδεολογικού περιεχομένου, συμβιβασμούς με τους πάντες ένα γύρω – είτε αυτοί φοράνε ράσα, είτε κυνηγετικές στολές
Και βέβαια, ως αριστερός οικολόγος, είχα στην έγνοια μου και την περιβαλλοντική εκπαίδευση, αυτό το διαμαντάκι της Παιδείας στη χώρα μας, που τόσο μόχθησε ο αδικοχαμένος Γιάννης Παντής για να αποκτήσει ένα νέο νομικό πλαίσιο, πλην όμως το νομοσχέδιο που ετοίμαζε έμεινε στα χαρτιά και λόγω του πρόωρου χαμού του…
Αποχαιρετώντας το υπουργείο Παιδείας, οφείλω ένα ευχαριστώ από καρδιάς κι από μυαλού στον Νίκο Φίλη που μου έδωσε την μοναδική ευκαιρία για αυτή τη συναρπαστική και τόσο δημιουργική περιπέτεια.
Ήταν μια εξαιρετική υπουργική πορεία που διακόπηκε τόσο απότομα και τόσο άδικα για τους γνωστούς λόγους – και με τον γνωστό, σε όλους μας, τρόπο.
Ο Νίκος Φίλης απέδειξε περίτρανα, αν χρειαζόταν κιόλας, πως το ζητούμενο στην ηγεσία του υπουργείου Παιδείας δεν είναι σώνει και καλά κάποιος πανεπιστημιακός επειδή υποτίθεται ότι γνωρίζει καλύτερα τα σχετικά ζητήματα, αλλά ένας οραματιστής, ένας πολιτικός που γνωρίζει να κρατάει ανοιχτές γραμμές επικοινωνίας και παρεμβάσεων, ένας ιδεολόγος που τολμά τομές και μεταρρυθμίσεις προς την κατεύθυνση που έχει ανάγκη μια κοινωνία που χειμάζεται, μια προοδευτική κατεύθυνση σύμφωνα με ό,τι πιστέψαμε και εξακολουθούμε να πιστεύουμε στην καθ’ ημάς Αριστερά.
Ο Νίκος Φίλης που υπήρξε ικανότατος τιμονιέρης αυτού του υπουργείου Παιδείας που ουδέποτε το είπα, ούτε και θα το πω ποτέ, «και Θρησκευμάτων».
Γιατί καμιά, απολύτως καμιά, δουλειά δεν έχουν τα Θρησκεύματα με την Παιδεία. Αυτή η στρεβλή, αφύσικη και καπελωτική συνύπαρξη στο ίδιο υπουργείο πρέπει επιτέλους να λάβει τέλος. Τέλος που θα είναι χρήσιμο τόσο για την Παιδεία όσο και για εκείνους που ασχολούνται με τα της θρησκείας. Ας πάνε, τα Θρησκεύματα, στο υπουργείο Εσωτερικών ή, ακόμη καλύτερα, σε μια ξεχωριστή Ειδική Γραμματεία.
Θέλω να ελπίζω πως τόσο τα Μουσικά και τα Καλλιτεχνικά σχολεία (φέτος ιδρύθηκαν 4-5 καινούρια), όσο και τα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης θα συνεχίσουν να κάνουν τη λαμπρή δουλειά που όλοι οι ασχολούμενοι γνωρίζουν.
Η Παιδεία σώζει. Και οι άνθρωποι είναι αυτοί που κάνουν πάντα τη διαφορά.
Και όπως συνήθιζε να λέει κάποιος γνωστός μου ποιητής, και τα πιο μεγάλα σχέδια τα βουλιάζουν οι μικροί άνθρωποι.
Εμείς συνεχίζουμε.
Πάντα με τον Σύριζα, την οργάνωσή μου της Κηφισιάς/Ν. Ερυθραίας, το Τμήμα Οικολογίας-Περιβάλλοντος και όλους/ες αυτούς/ες που μοιραζόμαστε την ίδια έγνοια και την ίδια ευθύνη για τη χώρα και το μέλλον των ανθρώπων της.
Χαρετώ τις πολλές φίλες και φίλους στο υπουργείο,
Ποιος ξέρει, ίσως ξανανταμώσουμε κάποια στιγμή 🙂
Θέμης Δημητρακόπουλος
ποιητής, πολιτικός επιστήμονας, πρώην Σύμβουλος για θέματα Πολιτισμού, Περιβάλλοντος και Δικαιωμάτων του υπουργείου Παιδείας
