Του Θέμη Δημητρακόπουλου,συγγραφέα, επιστημονικού συμβούλου. Η 48ωρη άδεια, μετά απο 15 χρόνια αδιάκοπης φυλάκισης, του 11 φορές ισοβίτη Δημ. Κουφοντίνα –που, για όσους δεν έχουν επιλεκτική μνήμη, δεν συνελήφθη κρυπτόμενος αλλά παραδόθηκε μόνος του στη ΓΑΔΑ– έρχεται σήμερα να αναδειχτεί, για άλλη μια φορά, ως λυδία λίθος του κοινωνικού φιλελευθερισμού και της αντίληψης περί δικαιοσύνης όλων μας.
Πα να πει, ως κριτήριο για να ξεχωρίσουν οι ελεύθερα σκεπτόμενοι, οι πραγματικοί δημοκράτες φιλελεύθεροι από τους αυταρχικούς, τους αντιδραστικούς και τους αδιόρθωτα πολέμιους των κάθε λογής δικαιωμάτων.
Ένα πράγμα είναι η εγκληματική δράση της 17Ν και προσωπικά του Κουφοντίνα –και σε αυτό το σημείο δεν θα μασήσω ”αριστερίστικα” και ”αντιεξουσιαστικά” τα λόγια μου, ούτε θα επικαλεστώ ως άλλοθι τις πολιτικές επιλογές, έτσι κι αλλιώς ολέθριες του δράστη– κι άλλο πράγμα είναι η αντιμετώπιση, από την Πολιτεία και την κοινωνία, των έγκλειστων, για οποιοδήποτε λόγο, στις φυλακές συνανθρώπων μας (παραμένουν συνάνθρωποι, ή όχι;).
Για όποιον/α αντιλαμβάνεται –και στο βάθος επιθυμεί– τις φυλακές ως τιμωρητικό/εκδικητικό, και μόνο, χώρο εγκαταβίωσης, ως κολαστήρια κοινωνικά απροσάρμοστων και εντέλει προς εξόντωση ανθρώπων, η άδεια για δύο μέρες ενός δολοφόνου, όπως ο Κουφοντίνας, μετά μάλιστα από 15 ολόκληρα χρόνια εγκλεισμού, φαντάζει ως πρόκληση, ως αδιανόητη, ως εξωφρενική (οι ίδιοι, βέβαια, αν για οποιονδήποτε λόγο βρίσκονταν στις φυλακές, το μόνο που θα σκέφτονταν θα ήταν το πώς θα βγούν, έστω και για λίγο, από εκεί).
Ως υπέρτατο, δε, επιχείρημα επικαλούνται την έλλειψη σαφούς δήλωσης μετανοίας από τον ΔΚ –έτσι όπως αντιλαμβάνονται τον κόσμο, μέσα από θρησκευτικού τύπου συνειδησιακές πράξεις, κάτι ανάλογο, δηλαδή, με τις δηλώσεις μετανοίας των αντιφρονούντων σε ολοκληρωτικά, εμφυλιοπολεμικά καθεστώτα, ώστε να δοθεί κατόπιν από την Εξουσία το πολυπόθητο ”συγχωροχάρτι”.
Να πω, λοιπόν, πως καμιά σημασία δεν έχει η μετάνοια ή όχι του δράστη (άσε που κάλλιστα μπορεί ο οποιοσδήποτε να δηλώσει μετάνοια και να μην το εννοεί, μόνο και μόνο χρησιμοθηρικά). Το μόνο που οφείλει η Πολιτεία να εκτιμήσει, προκειμένου να παραχωρήσει μια προσωρινή άδεια από τις φυλακές, είναι η επικινδυνότητα και η πιθανότητα διάπραξης καινούριων εγκληματικών πράξεων.
Φαντάζεται, ωστόσο, κανείς πως ο ΔΚ, τις 48 ώρες που θα είναι ”ελεύθερος”, δεν θα βρίσκεται υπό συνεχή, διακριτική ίσως, αλλά αυστηρότατη επιτήρηση;
Φαντάζεται κανείς πως ιδίως στη σημερινή συγκυρία, η κυβέρνηση, δια του αρμόδιου υπουργείου της, θα ρίσκαρε τη δραπέτευση ενός 11 φορές ισοβίτη, της συμβολικής, μάλιστα, σημασίας του Δ. Κουφοντίνα;
Και δεν θα έχει πάρει όλα τα αναγκαία μέτρα για να εξασφαλίσει ότι τίποτα το ”επικίνδυνο” δεν θα συμβεί εν προκειμένω;
Φαντάζεται, τέλος, κανείς, ότι ο ίδιος ο ΔΚ δεν τα γνωρίζει όλα αυτά; Και ότι θα ρίσκαρε κάτι ακατόρθωτο και ανεπανόρθωτο για τον ίδιο;
Ησυχάστε, λοιπόν, εσείς οι ανησυχούντες για τη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη.
Ο Κουφοντίνας θα βγει, μετά από 15 χρόνια, για δυο μέρες απο τη φυλακή. Όπου σίγουρα θα επιστρέψει, πιθανότατα για το υπόλοιπο της ζωής του – συνέπεια των πολιτικών, ωστόσο εγκληματικών, επιλογών του. Κι έτσι θα περνάει τον χρόνο του, με μικρά διαλείμματα παρουσίας του στον έξω κόσμο από καιρού σε καιρό.
Κι ίσως έτσι φτάσει κάποτε στη μεταμέλεια – μια μεταμέλεια που συνιστά αυστηρά προσωπική, εγκεφαλική και ψυχολογική, διαδικασία.
Που δεν επιβάλλεται, ούτε απαιτείται απο την Πολιτεία.
Η συναίνεση ή η εναντίωση στην 48ωρη άδεια του Δημήτρη Κουφοντίνα αποτελεί, τελικά, ένα ακόμη κριτήριο διάκρισης μεταξύ μας.
Κριτήριο ίσως πολύ πιο σημαντικό από την κομματική ένταξη, τα πολιτικά πιστεύω, τις δημόσιες κραυγές και τους διαπρύσιους αλαλαγμούς υπέρ Δημοκρατίας, Ισονομίας και Δικαιοσύνης του καθενός/καθεμιάς εξ ημών.
Συναινώ, λοιπόν, ευθέως και δημόσια στη χορήγηση άδειας στον Δημ. Κουφοντίνα.
Όπως θα συναινούσα στη χορήγηση άδειας σε κάθε εγκληματία που λιώνει τα χρόνια της σύντομης, μίας και μοναδικής, ζωής του, μες στις φυλακές.
Από λαθεμένες, καταστροφικές και ολέθριες για τους άλλους, για την κοινωνία κια για τον ίδιο επιλογές.
Η δημοκρατική πολιτεία και η δημοκρατική κοινωνία δεν εκδικούνται.
Αυτό είναι ”προνόμιο”, κι εκεί θα το κατανοούσα χωρίς βέβαια να το επικροτώ, των παθόντων, των άμεσα θιγόμενων, αυτών που ορφάνεψαν από τη δράση των όποιων εγκληματιών, είτε πρόκειται για τους αυτόκλητους βιτζιλάντι της 17Ν είτε για τους δολοφόνους του κοινού ποινικού δικαίου.
Αυτές οι λίγες σκέψεις για μια υπόθεση που πάλι βγαίνει με ένταση στον αφρό του δημόσιου λόγου, εξυπηρετώντας προφανώς μικροπολιτικά συμφέροντα και αθεράπευτες ιδεοληψίες.
Ο κόσμος προχωράει, διστακτικά και με αβέβαια βήματα.
Ας μην βάζουμε και επιπλέον τρικλοποδιές.
Θέμης Δημητρακόπουλος
