Η ευγένεια της, καθορίζει το ήθος της με το καλησπέρα. Όμορφη, έξυπνη, με γνώσεις και ταλέντο. Από 5 Φεβρουαρίου, θα ενσαρκώσει το ρόλο της Βέντλα, της ηρωίδας του Frank Wedeking, από το έργο “Το Ξύπνημα της Άνοιξης”.
Ο λόγος για τη νεαρή ηθοποιό, Λίνα Φούντογλου. Συναντηθήκαμε λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης και μιλήσαμε για το έργο αλλά και το ρόλο της. Επειδή τις περισσότερες φορές τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, ας πάμε να γνωρίσουμε τον κόσμο δυο ηρωίδων.. της Λίνας και της Βέντλας.
μιλάει στη Λαμπριάνα Κυριακού
Χαίρομαι αφάνταστα που το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ανεβάζει στο φουαγιέ του, το σπουδαίο έργο του Γερμανού συγγραφέα Frank Wedekind, “Το Ξύπνημα της Άνοιξης”, με πρωταγωνιστές νέα και ταλαντούχα παιδιά όπως είστε εσείς. Ας μιλήσουμε για την παράσταση που πρωταγωνιστείτε;
Πρόκειται για μία ειλικρινή προσπάθεια να ζωντανέψουμε αυτό το κλασικό αριστούργημα. Να δώσουμε την αναπνοή και το σώμα μας στους ήρωες του έργου, να μιλήσουν, να πράξουν. Και πραγματικά το απολαμβάνουμε. Η παράσταση ξεκινάει με πολύ φως που σταδιακά χαμηλώνει έως ότου προσεγγίσει το απόλυτο σκοτάδι. Ο σκηνοθέτης μας, Αντώνης Morgan Κωνσταντουδάκης, βραβευμένος ως κινηματογραφιστής, έχει δουλέψει σε αρμονία τον ρεαλισμό και τον συμβολισμό της παράστασης. Η θεατρική σύμβαση είναι φανερή με τους ήρωες να μπαίνουν και να βγαίνουν από τη σκηνή ενώ την ίδια στιγμή το κινηματογραφικό στοιχείο ενισχύει την ατμόσφαιρα και βοηθάει στην εξέλιξη της εκάστοτε σκηνής με πολύ αξιόλογους ηθοποιούς να υποδύονται τους ενήλικους χαρακτήρες. Ως Βέντλα η μητέρα μου στην παράσταση, που την υποδύεται η Μαρία Σκουλά, βρίσκεται μέσα σε μία οθόνη. Δεν έχω ξανακάνει κάτι τέτοιο και είναι πραγματικά περίεργα όμορφο. Οι συνάδελφοί μου είναι υπέροχοι όσο και οι συντελεστές, η πρωτότυπη μουσική σύνθεση, τα κοστούμια, τα σκηνικά, η μετάφραση. Όλα έγιναν με πολύ σεβασμό και αγάπη.
Να σου αναφέρω πως έχει γίνει διασκευή στο έργο και γι’ αυτό ονομάζεται Βέντλα – Το Ξύπνημα της Άνοιξης. Επι της ουσίας δεν απέχει, πέραν της αφαίρεσης κάποιων μικρότερων ρόλων και μία σκηνή έκπληξη. Επίσης πρόκειται για παραγωγή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά και είναι χαρά και τιμή μας που είμαστε σε αυτό.
Εσείς, υποδύεστε την δεκατετράχρονη Βέντλα Μπέργκμαν; Μιλήστε μου για το ρόλο σας.
Είναι μία ηρωίδα γεμάτη ζωή, θηλυκότητα, ευγένεια. Φωτεινή αλλά και σκοτεινή ταυτόχρονα. Στέκεται ανυποψίαστη δίπλα στο αγόρι, ενώ νιώθει τόσα πολλά που η σεμνότυφη κοινωνία δεν της εξηγεί. Κι όμως περιμένει στωϊκά μήπως κάτι συμβεί. Κάπως πρέπει να συμβαίνουν τα πράγματα, και όταν δεν ξερεις πώς να τα εξηγήσεις ή να τα ξεκινήσεις, οι ζωώδεις ενορμήσεις σε προλαβαίνουν. Η Βέντλα μεταμορφώνεται, περνάει πολλές διακυμάνσεις στην πιο τρυφερή ηλικία. Είναι αγνή, φρέσκια, αθώα, αλλά και ένα ανήμερο θηρίο. Και νιώθει ενοχές γι’ αυτό. Κάνει συχνά σκέψεις θανάτου. Είναι ένας ρόλος που τον αγαπώ ιδιαίτερα.
Ποιος είναι ο μυστηριώδης ξένος που τάζει στα παιδιά την λύτρωση;
Ίσως αυτός ο Κύριος να μην είναι καθόλου ξένος. Δεν τάζει τίποτα, δεν υπόσχεται, δεν κρίνεται. Απλώς υπάρχει. Μόνο στο τέλος της παράστασης θα μιλήσει. Είναι ο δημιουργός του έργου, της παράστασης, της πλάσης, του σύμπαντος, της φαντασίας, όπως το θέλει κανείς. Το τίποτα και τα πάντα μαζί, γίνεται; Γίνεται.
Γιατί πρέπει να δει κάποιος, αυτήν την παράσταση;
Τίποτα δεν πρέπει. Εγώ θα ήθελα να τη δει για να ερωτευτούμε παρέα και να εξευμενίσουμε λιγάκι τον θάνατο. Αν μας κάνει να σκεφτούμε και έναν τρόπο να κάνουμε καλό ή να μην κάνουμε κακό, στους εαυτούς μας και στους άλλους, στα παιδιά. Έναν τρόπο να προχωρήσουμε ελάχιστα σαν κοινωνία. Ένας μόνος του δεν μπορεί, με δύο και πάνω γίνεται.
Όταν μελετούσατε αυτό το ρόλο, σας έλυσε, ερωτήματα, ή φοβίες που ίσως να σας είχαν δημιουργηθεί, στην αφύπνιση της δική σας σεξουαλικότητας;
Το έργο έχει γραφτεί το 1891, προκάλεσε αντιδράσεις, απαγορεύτηκε. Αν και εικαστικά και συνολικά σαν παράσταση δεν ορίζεται ο χρόνος, κάποιες απορίες των εφήβων ίσως θεωρηθεί πως σήμερα έχουν κατακτηθεί. Ωστόσο το θέμα είναι πολύπλοκο, αν έχει κανείς ανοιχτές τις αισθήσεις του και δει πιο συμβολικά κάποιες φράσεις θα νιώσει πως ακόμα και ένας ενήλικας μπορεί να μην γνωρίζει επακριβώς κάποια θέματα γύρω από τη σεξουαλικότητα, το σεξ, τις ορμές. Φυσικά και είδα τον εαυτό μου μέσα σε αυτό και όλοι ήμασταν σεξουαλικά διάχυτοι με την δημιουργική έννοια λόγω του εργου. Ήταν πολύ χρήσιμο όταν στη διαδικασία των προβών, κληθήκαμε να συζητήσουμε το πότε αισθανθήκαμε πρώτη φορά κάτι αντίστοιχο, δεν το είχα συζητήσει ποτέ πριν. Στα κορίτσια έρχεται πολύ νωρίς, στα παιδικά χρόνια. Επίσης αυτό που θυμήθηκα έντονα αυτήν την περίοδο είναι κάτι που είχα πει γύρω στα δεκαέξι. Ήμουν πάντα άριστη μαθήτρια έως και που τελείωσα το λύκειο, κάποια στιγμή μέσα στην πίεση των εξετάσεων και το άγχος των φροντιστηρίων, είπα ‘γιατί μας το κάνουν αυτό, εμείς θα έπρεπε να βγαίνουμε στον ήλιο και να κάνουμε έρωτα, τώρα πρέπει να κάνουμε έρωτα’. Ήταν άνοιξη και ήταν το απόλυτο ξύπνημα της άνοιξης αυτό για εμένα.
Το πρώτο ξύπνημα της εφηβικής σεξουαλικότητας, είναι κάτι μη ελεγχόμενο, αλλά είναι και η φυσιολογική εξέλιξη ενός ανθρώπου, είτε είσαι αγόρι, είτε κορίτσι; Πώς γίνεται να φοβόμαστε το αναπόφευκτο;
Φοβόμαστε όταν κάτι είναι αναπόφευκτο. Είμαστε πολύ εγωιστές για να συμβιβαστούμε με το γεγονός, ότι δεν μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα, ιδίως στο ίδιο μας το σώμα. Είναι μεγάλη κουβέντα. Στα αγόρια απ’ό,τι μου λένε είναι κάπως τρομαχτικό όταν συμβαίνει πρώτη φορά. Στα κορίτσια υπάρχει ακόμη το κοινωνικό στερεότυπο. Ακόμα το κορίτσι θεωρείται παθητικό ον. Μία μερίδα κόσμου αρνείται να κατανοήσει πώς ένα ‘εύθραυστο κοριτσάκι’ μπορεί να έχει σεξουαλικές ορμές. Και του δημιουργεί ενοχές γι’αυτό. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να αγαπήσουμε το είδος μας, τον άνθρωπο, τη φύση, τα ζώα. Είμαστε όλοι μέλη ενός οικοσυστήματος και κάποιος-κάτι έχει προνοήσει να αναπαραγόμαστε. Αυτό είναι όλο. Ας το αποδεχτούμε και ας το ευχαριστηθούμε.
Η ελληνική κοινωνία, έχει εξελιχθεί;
Δεν ξέρω αν μπορώ να τη δω συνολικά. Πέρσυ ταξίδεψα στην Ελλάδα και είδα διάφορες πτυχές της ελληνικής κοινωνίας. Κάθε τόπος της, φέρει τη δική του ιστορία, τα δικά του τραύματα, ήθη και έθιμα, ταμπού. Ωστόσο θα έλεγα πως έχει εξελιχθεί αλλά με έναν βίαιο τρόπο. Τρέχει να προλάβει τον δυτικό και μάλιστα αμερικανοφερμένο τρόπο ζωής που δεν συνάδει με τα θεμελιώδη προβλήματα που εχει αυτή η χώρα. Αυτό όμως που με κάνει χαρούμενη είναι πως εδώ υπάρχουν κινήματα, κινήματα που έχουν δύναμη. Το θέμα είναι να το καταλάβει στο μεδούλι του ο κόσμος, ότι έχει δύναμη.
Εσείς ως νέος άνθρωπος, πιστεύετε ότι υπάρχει σεξουαλική αγωγή από την οικογένεια;
Όταν σέβεσαι το παιδί και επικοινωνείς μαζί του, μπορείς να του δείξεις έναν δρόμο να άγει και να φέρεται, να αυτοελέγχεται. Προσωπικά μεγάλωσα ως μοναχοπαίδι, δεμένη πολύ με τους γονείς μου και με άριστη επικοινωνία έως και σήμερα. Σίγουρα είμαι ευχαριστημένη από τον τρόπο που διαχειρίστηκαν και αυτό το θέμα. Ωστόσο τους θυμάμαι να ντρέπονται. Ως παιδί, ρώτησα νωρίς πώς ήρθα στον κόσμο. Μου είπαν πως με έφερε η μαμά. Στενοχωρήθηκα πολύ που ο μπαμπάς δεν είχε κάνει τίποτα. Μετά το διάνθισαν κάπως. Είναι δύσκολο το πώς, πότε και τι πρέπει να πεις στο παιδί, γιατί το παιδί ρωτάει από νωρίς. Και όταν πλέον μαθαίνει αισθάνεται ότι του έλεγες ψέματα.
Τελικά, ποιοι είναι παράγοντες που διατηρούν τα ταμπού και κρατάνε πιο συντηρητικές τις κοινωνίες; Η θρησκεία; Η ημιμάθεια, ο φόβος;
Σημαντικό κομμάτι η θρησκεία. Ακόμη και να μην πιστεύεις, μία κοινωνία σαν την ελληνική που έχει θεμελιωθεί στην ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία, κάτι θα σου έχει αφήσει σαν σημάδι, σαν ενοχή ας πούμε. Ο φόβος επίσης. Όλοι φοβούνται τον εαυτό τους. Υπάρχει έλλειψη αυτοέλεγχου και αυτό δημιουργεί σύγχυση στο άτομο και στις ομάδες. Χρειάζονται επίπλαστα όρια για να μπορέσουν να υπάρξουν, χρειάζονται επίσης έναν ορισμό του καλού και του κακού για να μπορούν να δημιουργούν κοινά που να δένουν την ομάδα και έπειτα ταμπού και αποδιοπομπαίους τράγους. Το καινούριο, το διαφορετικό, το πέραν από αυτό που κάποτε άτυπα μία ομάδα όρισε είναι ‘του κακού’.
Πώς θα ταιριάξετε το κινηματογραφικό μέρος στην παράσταση;
Ο σκηνοθέτης μας, έχει ταιριάξει με έναν απίστευτο τρόπο τον κινηματογράφο στη θεατρική πράξη. Οι δύο τέχνες δένονται με έναν ερωτικό τρόπο στην παράσταση. Υπάρχουν δύο οθόνες και μέσα από αυτές εμφανίζονται οι ενήλικες, γονείς και καθηγητές, που τους υποδύονται σπουδαίοι ηθοποιοί όπως ο Ακύλλας Καραζήσης, η Μαρία Σκουλά, ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος, ο Κώστας Ανταλόπουλος και άλλοι νεότεροι ηθοποιοί. Με αυτόν τον τρόπο αλλά και την διαφορετική υποκριτική οδηγία, υπογραμμίζεται το χάσμα των γενεών, η αποστασιοποίηση, αν θες, των ενήλικων χαρακτήρων. Θεωρώ πως οι ερμηνείες είναι πολλές, όπως π.χ. η απόσταση μεταξύ των ανθρώπων που μεγαλώνει η τεχνολογία. Τα υπόλοιπα θα τα αφήσω για εσάς…
Σ΄ευχαριστώ πολύ
