ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΟ ΚΑΙ Η ”ΑΠΕΙΛΗ” ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΩΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΟΝΕΙΡΩΞΗ
Του Θέμη Δημητρακόπουλου,συγγραφέαπολιτικού επιστήμονα. Oι πατριωτικές ψευδαισθήσεις των ”μακεδονομάχων” των συλλαλητηρίων του 2018 είναι ανάλογες, και ακόμη πιο ανεδαφικές, με τις ουτοπικές προσδοκίες πολλών από εμάς που ψηφίσαμε ”Όχι” στο Δημοψήφισμα του καλοκαιριού του ’15.
Κι αν τότε σοβούσε η δίκαιη οργή για το αδιέξοδο, πολιτικό, οικονομικό και ηθικό, όπου είχε οδηγηθεί η χώρα απο τις κυβερνήσεις των προηγούμενων δεκαετιών και την ασύδοτη ρεμούλα στον κρατικό κορβανά (χωρίς αυτό να στοιχειοθετεί ρεαλιστικά την επιθυμία και την ευχή πολλών για έξοδο απο το ευρώ και την ΕΕ), σήμερα οι εθνικιστικές, τοπικιστικές και ”πατριωτικές” ιδεολογικές ονειρώξεις δεν εκφράζουν παρά ένα καθυστερημένο, στερημένο και καθηλωμένο σε ξεπερασμένα στερεότυπα φυλετικής, προγονικής και εθνικής ανωτερότητας –”ανωτερότητας” που είναι η άλλη όψη της ατομικής και κοινωνικής ανασφάλειας που σαρώνει σε εποχές κρίσης– συλλογικό ασυνείδητο.
Το συλλογικό φαντασιακό είναι γοητευτικό, απογειωτικό και ενδεχομένως απαραίτητο για τη διατήρηση μιας όποιας ‘ταυτότητας” – αλλά παρουσιάζει ένα σημαντικό πρόβλημα: υπολείπεται, σχεδόν πάντα, της πραγματικής πραγματικότητας.
Από αυτή την άποψη, οι αντιδράσεις, οι κινητοποιήσεις και τα συλλαλητήρια μόνο ζημιά μπορεί να προξενήσουν στην προσπάθεια για επίτευξη μιας εθνικά επωφελούς λύσης – αφού αν δεν ευοδωθεί η λύση της σύνθετης ονομασίας, η κατάληξη θα είναι αυτή που όλοι/ες λίγοπολύ γνωρίζουμε:
– οριστική αναγνώριση από όλα τα κράτη-μέλη του ΟΗΕ της FYROM ως σκέτης Μακεδονίας
– παραμέριση και ακύρωση του ελληνικού βέτο με όποιον τρόπο κρίνουν οι ηγέτιδες δυνάμεις και η ΕΕ
–και το χειρότερο σενάριο: διαμελισμός της γείτονος ανάμεσα σε Αλβανία και Βουλγαρία, πράγμα που θα δημιουργήσει μια νέα και πολύ δυσάρεστη για την Ελλάδα κατάσταση στα βόρεια συνορά της.
Η ταύτιση μάλιστα του ”Νέου Μακεδονικού Αγώνα” με μια ελάχιστα καλυπτόμενη αντιΣύριζα προπαγάνδα που στόχο έχει την πρόκληση ρηγμάτων στην κυβέρνηση και την σε επικίνδυνο βαθμό αποσταθεροποίηση της εσωτερικής πολιτικής σκηνής (με ανομολόγητο αλλά εμφανή τελικό σκοπό την πτώση της σημερινής κυβέρνησης με αιχμή το Μακεδονικό, επαναλαμβάνοντας ως φάρσα την για τον ίδιο λόγο πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη με δράστη τον ανένδοτο ”πατριώτη” Αντ. Σαμαρά, το μακρινό, αλλά και τόσο κοντινό, 1993) εκτός από παραπλανητική είναι και εξόχως επικίνδυνη για τα εθνικά, και αληθώς πατριωτικά, συμφέροντα της χώρας μας.
Μέχρι να δοθεί η επιθυμητή, από κάθε νουνεχή, νηφάλιο και αφανάτιστο πολίτη, λύση της σύνθετης ονομασίας (παράλληλα με όλο το σχετικό πακέτο περί ακύρωσης του ”αλυτρωτισμού” των εθνικιστών –ίδιων και χειρότερων των αντίστοιχων δικών μας– της γείτονος) που θα διασφαλίζει τα εθνικά μας συμφέροντα, η ακροβασία στο τεντωμένο σκοινί μιας δήθεν απειλούμενης –από το… ”θηρίο”, τη βαλκανική ”υπερδύναμη” της ΠΓΔΜ– εθνικής ταυτότητας σε συνδυασμό με την πολιτικάντικη, ψηφοθηρική και εντελώς ανεύθυνη στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που το μόνο που την ενδιαφέρει είναι πώς θα ρίξει το συντομότερο τη σημερινή κυβέρνηση για να επανέλθει στις πολυπόθητες, και τόσο οδυνηρά απολεσθείσες, κουτάλες της εξουσίας, θα εγκυμονεί πραγματικούς κινδύνους στο εσωτερικό και στο εξωτερικό μέτωπο.
Θέμης Δημητρακόπουλος
συγγραφέας, πολιτικός επιστήμονας
