Της Δήμητρας Γκουντούνα.
Στα 93 του χρόνια έφυγε σήμερα ο Χρήστος Πασαλάρης .Δίδαξε γενιές και γενιές το λειτούργημα της δημοσιογραφίας.Τα 72 χρόνια της ζωής του τα πέρασε στα δημοσιογραφικά γραφεία.Εφευγε σχεδόν πάντα απο πολύ μεγάλα ”μαγαζιά” οταν διαφωνούσε με τους ιδιοκτήτες.Δεν έκανε ποτέ πίσω.στη ζωή του.
Επί σειρά ετών διευθυντής ιστορικών εφημερίδων. Τελευταία αρθρογραφούσε στην Ελευθερία του Τύπου. Η κηδεία του Χρήστου Πασαλάρη θα γίνει την Τετάρτη 14 Μαρτίου στις 2 μετά το μεσημέρι στην Παναγίτσα του Παλαιού Φαλήρου.
Γεννήθηκε στα Εξάρχεια το 1925 και σπούδασε Ιατρική και Πολιτικές Επιστήμες στην Αθήνα και Δημοσιογραφία στις ΗΠΑ. Ο πατέρας του έδρασε στο γαλλικό σοσιαλιστικό κίνημα και η μητέρα του, γεννημένη στο Μοναστήρι, ήταν κόρη του Μακεδονομάχου Ναούμ Κωνσταντινίδη, οπλαρχηγού του Παύλου Μελά. Σύζυγός του υπήρξε η σπουδαία ζωγράφος Λούη Σηλυβρίδου-Πασαλάρη.
Στην Κατοχή (1941-1944), ο Χρήστος Πασαλάρης ως «Αλέξης» έδρασε στον παράνομο τύπο της Αντίστασης. Συνελήφθη από τους Γερμανούς, φυλακίστηκε στο Γουδί και στο Χαϊδάρι και διέφυγε ως εκ θαύματος την εκτέλεση στην Καλλιθέα. Δραπέτευσε λίγο πριν από την απελευθέρωση.
Ξεκίνησε την επαγγελματική καριέρα το 1946 στον «Ριζοσπάστη» ως αθλητικός συντάκτης ,για να εξελιχθεί ως Αρχισυντάκτης της εφημερίδας ως το κλεισιμό της ταπέτρινα χρόνια. Το 1946 κλείστηκε στη Μακρόνησο ως τα τέλη του 1950. Εκει ”συνάντησε” τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Θανάση Κανελλόπουλο τον Τασο Λειβαδίτη τον Κώστα Δεσποτόπουλο, τον Γιάννη Βούλτεψη και αλλες σημαντικές προσωπικότητες που ηταν ”παράταιροι” του Καιρού τους.Ας είναι.
Μετά την απόλυσή του, το 1951 εργάστηκε ως αρχισυντάκτης στις εφημερίδες «Ταχυδρόμος», «Έθνος», «Φιλελεύθερος», «Αθηναϊκή» και «Εμπρός». Συνεργάτες του υπήρξαν τότε οι Αλέκος Φιλιππόπουλος, Γιάννης Καψής, Τάκης Λαμπρίας, Δημήτρης Μαρούδας, Νίκος Φώσκολος, που υπήρξε και μαθητής του Χρήστου Πασαλάρη,ο Κώστας Πρετεντέρης,ο Αλέκος Σακελλάριος.
Από το 1953, εργάστηκε επί 17 χρόνια στο συγκρότημα Λαμπράκη ως Αρχισυντάκτης και Διευθυντής Σύνταξης στα ΝΕΑ. Αποχώρησε το 1970 λόγω πολιτικής διαφωνίας με την ιδιοκτησία, όπως για τον ίδιο λόγο είχε αποχωρήσει και από το «Εμπρός» του Παράσχου.
Από το 1970 ως το 1974 διηύθυνε το εξαίρετο περιοδικό «Επίκαιρα» του Γιάννη Πουρνάρα με ξεχωριστούς συνεργάτες τον Φρέντυ Γερμανό, τον ΚΥΡ (Γιάννη Κυριακόπουλο), τον Νίκο Μαστοράκη, τον Γιώργο Λιάνη, τον Γιώργο Μπέρτσο και άλλους. Αποχώρησε και πάλι όμως λόγω πολιτικής διαφωνίας με την ιδιοκτησία.
Με την πτώση της Χούντας διευθύνει την «Βραδυνή». Μετά την αποχώρησή του από τη «Βραδυνή» εκλήθη το 1975 να διευθύνει την «Απογευματινή» του Νάσου Μπότση.
Τον Απρίλιο του 1983, μετά το θάνατο του Νάσου Μπότση και λόγω πολιτικής πάντοτε διαφωνίας με τον εκδότη Νίκο Μομφεράτο, δέχθηκε πρόταση του Άρη Βουδούρη να του «στήσει» και να διευθύνει τον «Ελεύθερο Τύπο». Η συνεργασία όμως με την ιδιοκτησία δεν μακροημέρευσε λόγω και πάλι διαφωνίας σε θέματα δεοντολογίας.
Αμέσως μετά ο Χρήστος Πασαλάρης εκλήθη να διευθύνει την έγκυρη «Μεσημβρινή» του ομίλου Βαρδινογιάννη. Από το 1990 ως τον Ιούνιο του 2009, εργάστηκε ως διευθυντής ή σύμβουλος έκδοσης και αρθρογράφος στις εφημερίδες «Απογευματινή» και «Ελεύθερος Τύπος» και από το 2014 ως κύριος αρθρογράφος και σύμβουλος έκδοσης στην εφημερίδα Realnews.
Από το 1968 έως το 2015, εργάστηκε ως καθηγητής δημοσιογραφικών σπουδών σε σχολές δημοσιογραφίας, πλήθος δε διακεκριμένων σήμερα δημοσιογράφων υπήρξαν μαθητές του.
Τον Φεβρουάριο του 2016 παρασημοφορήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, με τον Χρυσό Φοίνικα. Επίσης έχει τιμηθεί δύο φορές από το Ίδρυμα Μπότση (1986 και 1998) για την ευδόκιμη υπηρεσία του, από το «Ίδρυμα Ιπεκσί» (1989) για το καλύτερο ρεπορτάζ, από την Ακαδημία Αθηνών (1985) για το βιβλίο του «Μια ζωή τίτλοι», από το Δήμο Αθηναίων με χρυσό μετάλλιο για την προσφορά του στο λειτούργημα, από το ελληνικό κράτος με το μετάλλιο αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, όπως επίσης και από την οργάνωση «Μπουμπουλίνα» για τον ίδιο λόγο. Από την Μαριάννα Βαρδινογιάννη για την προσφορά πινάκων της αείμνηστης συζύγου του Λούης για τα καρκινοπαθή παιδιά. Το 1999 η Βουλή καθιέρωσε «Ετήσιο βραβείο πολιτικής αρθρογραφίας» στο όνομα του Χρήστου Πασαλάρη.
Τον Χρήστο Πασαλάρη τον γνώρισα την δεκαετία του ΄70 δάσκαλο και ιδρυτή της δημοσιογραφικής του σχολής στην οδό Παπαρηγοπούλου 15 ,δίπλα απο τα ΝΕΑ,εφημερίδα στην οποία ήταν τοτε Αρχισυντάκτης.Καθηγητές Βασίλης Κοραχάης,Λευτέρης Παπαδόπουλος και μουσική Μίμης Πλέσσας.Ιδιαίτερα έξυπνος άνθρωπος δεν χαριζόταν σε κανέναν.Αυτός ο πανύψηλος άνδρας που με το αυστηρό του ύφος σε τρόμαζε,οταν ιδιαίτερα ήσουν και παιδί είχε εκπληκτικές ευαισθησίες.Το απέδειξε στα δύσκολα του καθενός μας.Χωρίς ποτέ να ζητήσει τίποτα απο τον καθένα μας.Δεν θα ήθελα δάσκαλε να γράψω τίποτ΄αλλο .Δεν μου αρέσει ο παρατατικός.Απλά σε χαιρετώ και ελπίζω οπως μου είπες την τελευταία φορά που σ΄ειδα οτι δεν παρεξέκλινα και πολύ της πορείας μου.Αντίο δάσκαλε…
Τα βιβλία του είναι:
– Πως να γίνετε δημοσιογράφος (1970) – Έξι εκδόσεις
– Οι άσσοι της αστροναυτικής (1970) – Δύο εκδόσεις
– Καλημέρα νέα τεχνολογία (1983)
– Η πράσινη αλεπού (1987)
– Μια ζωή τίτλοι (1989) – Πέντε εκδόσεις
– Στου κουφού την πόρτα (1992)
– Οι βαρόνοι των media – Τρεις εκδόσεις
– Όρτσα και μη φοβάσαι (1994)
– Την αλήθεια και ας πονάει (2002) – Δύο εκδόσεις
– Η ιστορία του Τύπου 2006 – Δύο εκδόσεις
– Κάθε παλιό να σβηστεί (2015)
