της Δήμητρας Γκουντούνα
Παρακολουθώντας τις αναρτήσεις πολλών ”φίλων” μ΄αυτη την καθοδηγούμενη οργή, θα σταθώ στη δημοσίευση μιας ”Κυρίας” που κραυγάζει: ” παλιοκουμμουνιστές σας βγάζουμε εναν εναν απο την τρύπα σας.”
Στην αρχή περίλυπη κούνησα το κεφάλι μου, λέγοντας πόσο αποτυχημένη πρέπει να είναι αυτή η γυναίκα για να έχει τοσο μισος στην ψυχή της για οσους έχουν διαφορετική αποψη απο εκείνην. Ισως κάνει ψυχοθεραπεία…
Την ίδια μέρα ειδα κρεμάλες για τους πολιτικούς σ΄αναρτήσεις άλλων ”φίλων” και λέω για φαντάσου τελικά τίποτα δεν ήταν υπερβολή από τις αιματοχυσίες που έλεγαν οι παλίότεροι … Και αυτό γιατι το χοντρό μου το κεφάλι δεν θέλει με τίποτα να πιστέψει οτι εχει τάσεις αδελφοκτόνες τούτος ο Λαός.
Θα σας πω λοιπόν πως σκέφτονται ”τα ποντίκια”μέσα απο γεγονότα. Οι πρωταγωνιστές ζουν και μπορουν να με διαψεύσουν αν κατι γράψω που δεν είναι ακριβές.
Ελεγα τουτη την ιστορία να την πάρω μαζί μου φεύγοντας απο τούτο τον κόσμο. Ομως θέλω να επισημάνω οτι ολοι δεν είμαστε ίδιοι και φυσικά δεν κλείνω τα μάτια ένθεν και ένθεν για αυτό και πορεύομαι μόνη μου και αντιδρώ σ΄οτι μ΄ενοχλει και υπερασπίζομαι σ΄ οτι πιστεύω οτι είναι δίκαιο.
Γύρω στα 1973, είμαι πολύ φίλη με μια οικογένεια που μένει στη Νέα Σμύρνη και ιδιαίτερα με την υπέροχη μητέρα των συνομίληκων μ΄εμένα παιδιών. Ο μικρότερος γιός ειναι ”κολλητός” μ΄ενα δεκαεξάχρονο κοριτσάκι που εγώ ως μεγαλύτερη 20αρα την έβλεπα με πολύ αγάπη και εκείνη πιστεύω το ίδιο. Δεν μου είχανε πει ποιανού κόρη είναι και εγω πίστευα οτι κάποιο εσωτερικό πρόβλημα υπάρχει στην οικογένεια και δεν έπαιζα με την ψυχολογία του παιδιού μ΄ερωτήσεις.
Σχεδόν καθε μέρα ερχόταν στην ”Βραδυνή” μαζί μου. Εκείνο το καλοκαίρι ,εκείνο το βράδυ που πανηγυρίζαμε στην εφημερίδα με την πτώση της Χούντας δεν ήρθε. Δεν το πρόσεξα, και ιδιαίτερα γιατι ηταν τόση η ένταση και η χαρά που δεν το σκέφθηκα. Μετά απο μέρες που δεν την έβλεπα στην παρέα ρώτησα ανήσυχη αν συμβαίνει κάτι.Ο λατρεμένος και γλυκός μου Αγγελος που ήταν η προσωπική του παρέα μου έλεγε στην αρχή θα σου πω,αλλά οχι τώρα.
Κι΄αν σου πω θα καταλάβεις; με πείραζε… Πέρασε ενα μεγάλο διάστημα και ηρθε το κοριτσάκι να με βρει στην ”Βραδυνή”. Πανίσχυρη τοτε εφημερίδα αφου η κυκλοφορία της ξεπερνούσε τις 250.000 χιλιάδες. Μες την καλή χαρά εγώ κάνω χίλιες ερωτήσεις… αλλά μου απαντούσε μ΄υπεκφυγές.
”Θα σου πω οταν θα φύγουμε μου είπε και πάμε σπίτι σου.”
Ε πια η φαντασία μου άρχισε να καλπάζει. Τελείωσα οσο πιο γρήγορα μπορούσαμε και φύγαμε.Στο δρόμο μου λέει πρέπει να σου πω κάτι: ”ο μπαμπάς μου ήταν ο υπουργός Δημόσιας Ταξεως αυτά τα χρόνια. Δεν σου το λέγαμε γιατι ουτε και εκείνος θα μ΄άφηνε να ερχόμουνα στο σπίτι της Κυρίας Ντέννυς άν ηεξερε οτι έρχεσαι και εσύ,αλλά ουτε και εσυ θα με δεχόσουνα σαν φίλη. Δεν το κρύβω εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουνα πόσο ηλίθια είμαι που δεν παίρνω είδηση.Και της λέω χωρίς να ξέρω τι λέω …μα και τα παιδιά οι φίλοι μας δεν θέλανε την Χούντα. Και τι θέλεις απο μένα να σου πω τώρα;Τον πατέρα σου τον ψάχνει η Ιντερπόλ και εγω μαζί σου θα κάνω την αποκλειστικότητα της χρονιάς.”
”Οχι μου λέει σε ξέρω δεν θα κάνεις τίποτα απ΄οτι λες. Και ξεσπάει σε κλάμματα. Ο μπαμπάς μου είναι στην Λατινική Αμερική και εγω θέλω να του μιλήσω.Θέλω να τον ακούσω. Είναι ο μπαμπάς μου και τον αγαπάω.Του έχω δώσει το τηλέφωνό σου γιατι κανείς δεν μπορει να σκεφτεί οτι στο δικό σου σπίτι μπορει να γίνει τέτοια επαφή.”
Δεν μπορούσα να την βλέπω να κλαίει, την αγκάλιασα και της είπα: “Μην ανησυχείς πές του να σε πάρει και δεν υπάρχει περίπτωση να το μάθει κανείς.Μέχρι χθές τα παιδιά των δικών μου συντρόφων θα παρακαλούσαν κάποιον απο εσας για να ακούσουν τη μάνα η τον πατέρα τους. Ισως κανείς να μη βρέθηκε για εκείνα…
Ξαφνικά τηλεφώνησε ”ο υπουργός” στο σπίτι μου. Μίλησα και εγώ μαζί του. Μου είπε μάλιστα – συγκινημένος – οτι δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Ενιωθα αμήχανα. Ναι, Ναι έλεγα μιλήστε με το παιδί σας. Πήγα και κλείσθηκα στο άλλο δωμάτιο. Δεν ήθελα ουτε ν΄ακούω ουτε να βλέπω. Μ’΄αγκάλιασε η φίλη μου οταν τελείωσε και έκλαιγε ασταμάτητα. “Ο μπαμπάς δεν είναι καλά έχει την καρδιά του…” Πέρασε ο καιρός και για διάφορους λόγους απομακρύνθηκα απο την οικογένεια που με ειχε φέρει σ΄αυτή την επαφή… Την είδα λίγες φορές κι μετά απομακρυνθήκαμε.
Ελεγα οτι ποτέ δεν θα ξεστομήσω αυτή την ιστορία. Αλλά δεν αντέχω πια μ΄αυτές τις αναρτήσεις σας που μονο δηλητήριο εμπεριέχουν… Τι να κάνουμε τα ποντίκια σκέφτονται διαφορετικά απο εσάς. Εχουν σαν σύνθημα ο Ανθρωπος για τον Ανθρωπο…
