Του Μιχάλη Παναγιώτου
Υπάρχει πιο γλυκιά εμπειρία από την παρουσία ενός ανθρώπου στον οποίο μπορείς να τα εκμυστηρευτείς όλα, σαν να μιλάς στον εαυτό σου;
Τι να την κάνεις την ευτυχία, όταν δεν έχεις κανέναν να τη μοιραστείς; Και πώς θα μπορούσε κανείς ν’ αντέξει την κακοτυχία χωρίς το στήριγμα που οι περισσότεροι από μας αναζητούν; Όλες οι επιθυμίες του ανθρώπου έχουν ένα συγκεκριμένο στόχο: θέλει να αποκτήσει πλούτη για να περνάει καλύτερα, επιζητεί την ισχύ για να κερδίσει το σεβασμό του κόσμου, επιδιώκει τις τιμές για να τον επαινούν, τις ηδονές για να γεύεται την απόλαυση•
θέλει να έχει υγεία για να μην υποφέρει και για να αντλεί δυνάμεις από το σφρίγος του σώματος.
Η φιλία, αυτή καθαυτή έχει πολλά θετικά στοιχεία. Όποιος τη χρειάζεται, είναι εκεί πάντα παρούσα, δεν αποκλείει κανέναν, δεν είναι ποτέ νωθρή.
Όπως λένε, δεν χρειαζόμαστε τόσο τη φωτιά και το νερό, όσο χρειαζόμαστε τη φιλία.
Δεν μιλώ φυσικά για μια συνηθισμένη, κοινή, συγκαταβατική φιλία, ανεξάρτητα από τα πλεονεκτήματα που τη συνοδεύουν.
Μιλώ για την πραγματική, την ολοκληρωμένη φιλία που ένας πολύ μικρός αριθμός ανθρώπων κατάφερε να κατακτήσει.
Κάνει την ευτυχία ακόμη μεγαλύτερη και τη δυστυχία λιγότερο οδυνηρή γιατί μοιράζει το βάρος της.
Η φιλία , φίλοι μου, δεν είναι κτήμα του ενός,ισότιμα μοιράζεται.
Προς τι λοιπόν η πάλη των συναισθημάτων στην ζωή?
Ποιος στόχος είναι εκείνος πού ικανοποίει ψυχή τε και σώμα?
Προσέξτε όμως Α Ν είναι Α Δ Ο Λ Η …γιατί αν δεν είναι πληγές αγιάτρευτες θ αφήσει.
Η φιλία η άδολη έχει μόνο θετικές, γλυκές και ζεστές σκέψεις όταν την δίνουμε….
Αυτοί στους οποίους ιδιαίτερα απευθύνεται και την αποδέχονται αποκαλούνται Τ Υ Χ Ε Ρ Ο Ι …..
Υπάρχει όμως τέτοια φιλία?
Υπάρχει ….ωω ναι….ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΑ ΕΝΤΟΣ ΜΑΣ…
