Της Φωτεινής Βαμβούκη,συγγραφέως,ηθοποιού. Η μοναξιά είναι από χώμα. Η μοναξιά έχει χρώμα. Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα. Πιο καλή η μοναξιά. Εκατό χρόνια μοναξιά. Ο Λαβύρινθος της Μοναξιάς… έτσι πρόχειρα, μου ήρθαν στο μυαλό μερικοί τίτλοι, με θέμα τη μοναξιά. Αν προσπαθήσω λίγο, είμαι σίγουρη πως βρω αρκετούς, ακόΚαμιά πατρίδα, κανένας αγώνας, κανένας έρωτας δεν προκάλεσε τόση έμπνευση, όσο αυτή η τετρασύλλαβη λέξη. Ίσως γιατί είναι συνώνυμη (κυριολεκτικά) του πόνου. Και ένας πόνος δεν ξεχνιέται εύκολα. Κυρίως όταν έχει μεγάλη διάρκεια ή ακόμα χειρότερα όταν δε σταματάει. Η Τέχνη που προκαλεί, προτρέπει, εξυμνεί αλλά πάνω απ’ όλα αφυπνίζει δεν θα μπορούσε να μην ασχοληθεί με ένα τέτοιο θέμα.
