γράφει η Λαμπριάνα Κυριακού
Η τάση να ανεβάζουμε λογοτεχνικά βιβλία στην σκηνή του θεάτρου, κερδίζει όλο και περισσότερο έδαφος αφού δύσκολα στις μέρες μας, βρίσκεις σύγχρονα έργα γραμμένα εξολοκλήρου για το θέατρο.
Οι πιο συντηρητικοί λένε, ότι αυτή η τάση τείνει να απομακρύνει το κοινό από το αληθινό θέατρο και την θεατρική γραφή. Εφικτό ή ανέφικτο, ο μέχρι τώρα πειραματισμός πολλών σκηνοθετών, να μεταφέρουν τη λογοτεχνία στο θέατρο, αποδείχθηκε πράξη αποτελεσματική και ευνοϊκή. Ίσως γιατί και ο θεατής δεν μένει τόσο ικανοποιημένος, με το κλασσικό ρεπερτόριο. Ωστόσο, αυτού του είδους παραστάσεις όπως και η «Η Ψιλικατζού» που παίζεται με επιτυχία στον Πολυχώρο Vault εδώ και αρκετό καιρό, κατά τη γνώμη μου λειτουργούν ως εργαλείο κοινωνικής παρέμβασης. Κάνουν περισσότερο καλό στο θεατή και όχι το αντίθετο.
Ο Δημήτρης Καρατζάς, μετέφερε την «Ψιλικατζού» της Κωνσταντίνας Δελημήτρου, στο θεατρικό σανίδι με μεγάλη προσοχή. Μελετημένη παράσταση με πολλές παύσεις και αστείρευτα νοήματα. Ο σκηνοθέτης, κινήθηκε μέσα στον πυρήνα της συγγραφέως, ανακαλύπτοντας τις κρυφές αλήθειες και αρετές του βιβλίου. Με την σκηνοθεσία του ο Καρατζάς, δεν ψυχογράφησε μόνο την εποχή μας, αλλά και την κάθε στιγμή, την κάθε λέξη, και έκφραση των χαρακτήρων των δυο γυναικών. Είναι μια παράσταση που προκαλεί το ενδιαφέρον μας γιατί περιλαμβάνει χαρακτήρες ίδιους με μας. Ίδιες έγνοιες, παρόμοια προβλήματα. Είδαμε μια ιστορία να ρέει σαν χείμαρρος συναισθημάτων μέχρι το τέλος.
| «Η Ψιλικατζού», είναι η ιστορία της Ντίνας που μέσα από το ψιλικατζίδικο της στη Νίκαια, αφηγείται τη ζωή της. Αφηγείται τα όνειρα ενός κοριτσιού, την καθημερινότητα ενός ανθρώπου που έρχεται αντιμέτωπος με τις αρχές και τις αντιξοότητες της μικροκοινωνίας της. Αφηγείται τον δύσκολο αγώνα μιας γυναίκας να γίνει μητέρα. Συγκινεί και συγκινείται |
Η Ελένη Ουζουνίδου, είναι από τους ηθοποιούς που με την τέχνη τους αντικατοπτρίζουν την στάθμη του πολιτισμού της εποχής τους. Το ξέρει το θεατρικό σανίδι, το σέβεται και την χρειάζεται. Στο ρόλο της Ντίνας, η Ουζουνίδου, δεν είναι τυποποιημένη. Είναι αληθινή η παρουσία της στη σκηνή, έχει ένταση και καλοδουλεμένο αυθορμητισμό. Xωρίς υπερβολές, είναι μια συγκλονιστική ερμηνεία που μιλάει κατευθείαν στην ψυχή του θεατή. Πλάι της, μια πολύ καλή ηθοποιός η Άννα Ψαρρά. Η αδελφή της. Ο άνθρωπος που μοιράζεται ακόμα και τις σιωπές της. Η Ψαρρά είναι διακριτική και δοσμένη στο ρόλο της. Δυο ηθοποιοί που συμπληρώνουν η μια την άλλη και το ελληνικό κοινό αυτό χρειάζεται, ηθοποιούς που πιστεύουν περισσότερο στην τέχνη τους.
Αξίζει να μνημονεύσουμε και να επαινέσουμε το συγκινητικό τραγούδι που έγραψε ειδικά για την παράσταση, ο Μάνος Αντωνιάδης.
Εν τούτοις, βλέποντας την «Ψιλικατζού» κυρίευσε ακόμα μια φορά μέσα μου, η πεποίθηση ότι οι πιο σπουδαίες παραστάσεις ζωντανεύουν στις σκηνές των «μικρών» θεάτρων, αυτών κυρίως που έχουν θεατρική ταυτότητα όπως ο Πολυχώρος Vault.
«Κοίτα να δεις, που χτίζονται παλάτια
Και γίνονται κομμάτια, σε μόνο μια στιγμή.
Θέλω να βγω, στο δρόμο βουρκωμένη
για μια φορά σκυμμένη, κουβέντα να μην πω
Ώσπου να ρθεις, εγω θα περιμένω.
ένα άστρο αναμμένο, στο στήθος μου να μπει
Αχ μην αργείς
Που είσαι άγγελε μου
Εδώ σε περιμένει
το πιο ζεστό φιλί»
Μουσική – στίχοι: Μάνος Αντωνιάδης
