από την Επικοινωνιολόγο Μαριάννα Δουκάκου
Είναι γεγονός ότι πλέον οι σημερινές οικογένειες δεν χαρακτηρίζονται από την παραδοσιακή δομή που οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε ή βιώνουμε.
Το κλασικό μοτίβο οικογένειας – δηλαδή δύο γονείς και παιδιά – που αποτελεί το «στάνταρ» και «αποδεκτό» κοινωνικό πλαίσιο τείνει να αλλάζει. Εκτός από την αξία της οικογένειας.
Ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό αποτελείται από μονογονεϊκές οικογένειες, από οικογένειες όπου το ζευγάρι δεν είναι πλέον επίσημα μαζί ή από οικογένειες που είτε έχουν επιλέξει ή τα έφερε με τέτοιο τρόπο η ζωή να αλλάξουν και να ακολουθήσουν τη δική τους λειτουργική δομή. Στα δικά μου παιδικά και μετέπειτα εφηβικά χρόνια, ο όρος «οικογένεια» αγκάλιαζε όχι μόνο τους γονείς μου και τα αδέρφια μου, αλλά τους παππούδες μου, τους θείους μου, τα ξαδέρφια μου, κι ακόμα κάποιες φορές, ανθρώπους που ζούσαν πολύ κοντά μας, εντός και εκτός σπιτιού.
Ωστόσο πέραν της δικής μου εμπειρίας και της ποικιλομορφίας των νέων δομών, θεωρώ ότι η οικογένεια ήταν πάντα θεσμός. Δεν υπήρξε ποτέ «συνταγή» ή «εγχειρίδιο» για το πώς πρέπει να είναι και να λειτουργεί μια οικογένεια, αλλά προσωπικά για εμένα η οικογένεια είναι ο διαχρονικός θεσμός εμπιστοσύνης. Εκεί που ξέρεις ό,τι κι αν συμβαίνει στη ζωή σου, η αγκαλιά και η αποδοχή σε περιμένουν, άνευ όρων ή προδιαγραφών. Είτε είσαι το παιδί είτε είσαι ο γονιός.
Αυτό που έβρισκα και εξακολουθώ να βρίσκω πάντα ενδιαφέρον είναι οι θετικές δυναμικές στην οικογένεια πώς αυτές επηρεάζουν και βελτιώνουν το σύνολο και κάθε μέλος ξεχωριστά, ανεξάρτητα και μακροπρόθεσμα. Η ανοιχτή και ουσιαστική επικοινωνία, χωρίς επικρίσεις και στερεότυπα, η ειλικρινής και υπομονετική επικοινωνία με αγάπη, πόσο ευεργετική είναι για τα παιδιά μα και για τους ίδιους τους γονείς…Η εκτίμηση και η ενθάρρυνση που καλλιεργείται στα πρόσωπα όλων, που είναι τόσο διαφορετικά… Η ομαδικότητα και η σύμπνοια μέσα από κοινές δραστηριότητες που ενδυναμώνουν τους χαρακτήρες των παιδιών…Ο χρόνος που ουσιαστικά επενδύουμε ο ένας στον άλλον, οι κοινές αποφάσεις, οι συζητήσεις, οι συχνές μας βόλτες πόσο κι αν αυτά θέτουν γερές βάσεις για υγιείς οικογένειες…
Η αξία της οικογένειας ευτυχώς παραμένει σταθερή και η ουσία και το σημαντικό βρίσκεται στο εξής για εμάς τους γονείς: είμαστε υπεύθυνοι να ανατρέφουμε σωστά τους μικρούς ανθρώπους που έχουν έρθει στη ζωή μας και που μεγαλώνοντας με τη δική μας συμβολή και υποστήριξη πλέον, αποκτούν τον τίτλο του «ενήλικα» και επικαλούνται να τον διατελέσουν δια βίου.
Τι βρίσκω όμως πάντοτε ακαταμάχητο από αυτόν τον διαχρονικό θεσμό εμπιστοσύνης; Την αγάπη που ένιωθα να λαμπυρίζει στα μάτια μου ως παιδί, την αγάπη που έβλεπα στα μάτια της οικογένειας μου και την αγάπη που βλέπω να πλημμυρίζει τα μάτια πλέον της δικής μου οικογένειας.
ΥΓ: Το άρθρο είναι αφιερωμένο σε όλες τις οικογένειες του κόσμου με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Οικογένειας και ιδιαιτέρως στην δική μου οικογένεια, τον Νίκο, τον Βασίλη, την Έλενα.
