Επανέρχεται με το έργο του Αυστριακού πεζογράφου Άρτουρ Σνίτσλερ, «Ανατολ ή η Μάχη των δυο Φύλλων», στο ρόλο του Μαξ.
Ο Πέρης Μιχαηλίδης είναι από τους ηθοποιούς που δεν αναπαύονται ούτε στα εύκολα, ούτε στις εφήμερες Θεατρικές επιτυχίες. Οι ερμηνείες του πάντοτε γοητεύουν τον θεατή, γιατί παίρνει το ρίσκο κάθε φορά που αναλαμβάνει ένα ρόλο, να πλάθει τον εαυτό του ξανά από την αρχή. Συναντήσαμε τον αγαπημένο ηθοποιό στο Θέατρο Άλμα, λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης που συμπρωταγωνιστεί μαζί με την Τζούλη Σούμα και τον Βαγγέλη Παπαδάκη. Συζητήσαμε μαζί του, για το έργο, το ρόλο του αλλά και τη συνεργασία του με το Γιάννη Βούρο που υπογράφει τη σκηνοθεσία.
μιλάει στη Λαμπριάνα Κυριακού
ΛΚ: Δεύτερος χρόνος Άνατολ κύριε Μιχαηλίδη. Ένα έργο που δείχνει καθαρά ότι η μάχη μεταξύ των δυο φύλων είναι ένα Βατερλό το οποίο συμβαίνει ακόμα και μετά από τόσους αγώνες ισότητας.
ΠΜ: Το Βατερλό στις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλλων έχει και κοινωνικά χαρακτηριστικά, η οικονομική κρίση δεν έχει μόνο μυθιστορηματικές εκφάνσεις αλλά έχει φέρει και τεράστια προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις, μια σκληρή πραγματικότητα που έζησαν πολλοί δημιουργοί μέσα στους αιώνες. Στο συγκεκριμένο έργο παρακολουθούμε μια ψυχαναλυτική προσέγγιση στις σχέσεις μιας κι ο συγγραφέας ήταν συνεργάτης και φίλος του Φρόϋντ.
ΛΚ: Ο Μαξ, ο ήρωας που υποδύεστε κρατάει τους υπόγειους χάρτες του έργου. Παρατηρεί, σχολιάζει, παρακινεί τους ήρωες, αλλά μένει και αμέτοχος. Ας μιλήσουμε για το ρόλο σας κύριε Μιχαηλίδη.
ΠΜ: Ο Μαξ είναι ο ίδιος ο συγγραφέας που οδηγεί το δημιούργημά τον Ανατόλ μέσα στα δαιδαλώδη μονοπάτια των ερωτικών σχέσεων. Συνομιλεί μαζί του σαν κανονικός ψυχαναλυτής παρεμβαίνει με τη ψυχρή λογική και απόσταση που του υπαγορεύει η θέση του και οδηγεί τη δράση κλείνοντας στις σκηνές που συμμετέχει με φράσεις που λειτουργούν και σαν αποφθέγματα του ίδιου του συγγραφέα.
ΛΚ: Ως Μαξ, πώς αποκωδικοποιεί τον Άνατολ σαν χαρακτήρα αλλά και τη γυναίκα γενικότερα, μιας και στο έργο βλέπουμε 7 διαφορετικούς γυναικείους χαρακτήρες να περνάνε από τη σκηνή και τη ζωή του πρωταγωνιστή..
ΠΜ: Υπάρχει μια φράση στο έργο που απαντάει σε αυτά : η γυναίκα είναι ένα αίνιγμα αλλά σκεφτείτε τι αίνιγμα είμαστε εμείς οι άνδρες για τις γυναίκες .
ΛΚ: Ο Μαξ θα μπορούσε να πει κάποιος ότι μέσα από τον Άνατολ βλέπει τον εαυτό του σε νεαρή ηλικία;
ΜΠ: Ναι απολύτως, γιατί ο ίδιος έχει διανύσει τις ίδιες διαδρομές όσον αφορά τις ερωτικές σχέσεις και τώρα έχοντας την απόσταση από τα γεγονότα που του έχουν συμβεί κατευθύνει τον Ανατόλ μέσα από αυτή την εμπειρία.
ΛΚ: Εμείς πραγματικά σας απολαμβάνουμε στην ερμηνεία αυτή. Δείχνετε ότι έχετε μια μικρή ταύτιση με το ρόλο σας. Αλήθεια βρήκατε κοινούς άξονες με το Μαξ;
ΠΜ: Αισθάνομαι ταύτιση με τον ήρωα όσον αφορά το σαρκασμό, την ειρωνεία αλλά και την ματαιότητα καμιά φορά των ερωτικών σχέσεων. Ο κωδικός ανάγνωσης και προσέγγισης αντίστοιχων ρόλων παραμένει πάντα ο Ρολάν Μπάρτ και τα ‘’Αποσπάσματα ερωτικού λόγου’’
ΛΚ: Τι κάνει το έργο επίκαιρο ένα αιώνα μετά τη συγγραφή του;
ΜΠ: Στο πέρασμα του χρόνου οι ερωτικές σχέσεις παραμένουν οι ίδιες κι οι διαφοροποιήσεις έχουν να κάνουν με τα ήθη της εκάστοτε εποχής .Αυτά που περιγράφει ο Σνίτσλερ στον Ανατόλ συμβαίνουν και σήμερα αν αφαιρέσουμε το πλαίσιο της εποχής .
Διαβάστε Επίσης: “Οι εντυπώσεις μας από την παράσταση Άνατολ ή η Μάχη των Φύλων”
ΛΚ: Ο Σνίτσλερ για το έργο αυτό, λογοκρίθηκε άσχημα. Η απάντηση που έδωσε στους επικριτές του ήταν «Μόνο για τον έρωτα και το θάνατο αξίζει να γράφει κανείς». Εσείς τι λέτε;
ΜΠ: Είμαι εναντίον κάθε λογοκρισίας και αυτή που υπέστη ο Σνίτσλερ έχει να κάνει με τη ήθη της εποχής στις αρχές του 20ου αιώνα. Όσον αφορά το έρωτα και το θάνατο είναι πηγή έμπνευσης μεγάλου μέρους της δραματολογίας που αγαπώ και κατά συνέπεια είμαι πολύ κοντά στο συγγραφέα.
ΛΚ: Παρατηρώ ότι ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε σήμερα τον έρωτα δεν άλλαξε. Ίσως σε αυτό το παιχνίδι του εφήμερου, να έχουν μπει και οι γυναίκες. Υπερβάλλω;
ΜΠ: Οι άνδρες και οι γυναίκες έχουν μοιραστεί σήμερα το εφήμερο, αλλά κατά τη γνώμη μου σκηνοθέτες όπως ο Φατίχ Ακίν με την ταινία ‘’Μαζί ποτέ’’ κι ο Αντρέι Ζουλάφσκι με το ‘’Σημασία έχει ν’αγαπάς’’ δείχνουν μια άλλη πιο μυθιστορηματική εκδοχή για τις σχέσεις.
ΛΚ: Πώς είναι να σε σκηνοθετεί ο Γιάννης Βούρος;
ΜΠ: Συνάντησα έναν υπέροχο άνθρωπο και εξαιρετικό συνεργάτη στις δυο παραστάσεις που έχουμε κάνει μαζί. Είναι σημαντικό να συναντάς ένα σκηνοθέτη που σέβεται τους ηθοποιούς και τους κατευθύνει με μαεστρία με την τεράστια πείρα και αγάπη που έχει αποκτήσει παίζοντας όλα τα είδη του θεάτρου.
Τέλος θέλω να του ευχηθώ καλή επιτυχία στη δύσκολη αποστολή που έχει αναλάβει ως δήμαρχος Νέας Φιλαδέλφειας .
ΛΚ: Αν μπορούσαμε να μπούμε στο υποσυνείδητο σας, ποια βαθιά σας επιθυμία θα συναντούσαμε;
ΜΠ: Μια επιθυμία που επανέρχεται επίμονα, η επιστροφή στην Αλεξάνδρεια του τότε..
ΛΚ: Κοινότυπη ερώτηση, αλλά εγώ θα σας ρωτήσω, αν δεν ήσασταν ηθοποιός τι θα θέλατε να ήσασταν;
ΜΠ: Απλά Μπεκετικά..τίποτα .
ΛΚ: Τι σας ανεβάζει κάθε βράδυ στη σκηνή;
Μια σκέψη απολύτως προσωπική
ΛΚ: Τι δεν ξεχνάτε να τονίζετε στους σπουδαστές σας, στη δραματική σχολή;
ΜΠ: Την ολοκληρωτική αφοσίωση στο θέατρο που είναι και η μόνη λύτρωση στην γκρίζα εποχή μας.
ΛΚ: Τι σας θυμώνει από την εποχή μας;
ΜΠ: Είναι πάρα πολλά γι’ αυτό και χρειάζομαι μάλλον “διαχείριση θυμού”..
Περισσοτερα για την Παράσταση ΕΔΩ
