Του Γιάννη Αποστολόπουλου
Πολλά έχουν λεχθεί από ηθικής, κοινωνικής και θρησκευτικής άποψης για την τύχη του αγέννητου παιδιού, όπως και η τελευταία θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Η κάθε άποψη με τα δικά της επιχειρήματα , άλλοτε προτάσσοντας το δικαίωμα της εγκυμονούσας να αποφασίζει ελεύθερα τη διακοπή της κύησης με ιατρική επέμβαση και την άλλη πλευρά να υποστηρίζει πως η διακοπή της ζωής του εμβρύου είναι ουσιαστικά έγκλημα.
Χωρίς να εμπλακούμε στην αντιπαράθεση και πέρα απ αυτά, μας δίνεται η ευκαιρία να σημειώσουμε τα περίεργα αλλά σωστά της νομικής αντιμετώπισης για δικαιώματα του εμβρύου από τη σύλληψή του. Προϋπόθεση η ομαλή εξέλιξη της κυήσεως και η γέννηση ζωντανού του παιδιού. Το έμβρυο είναι φορέας δικαιωμάτων που ρητά καθορίζονται από το Νόμο και ειδικά το Αστικό Δίκαιο.
Έτσι στην περίπτωση αυτή, το έμβρυο από τη σύλληψή του είναι φορέας π.χ. κληρονομικών δικαιωμάτων παρότι η γέννησή του είναι μεταγενέστερη του θανάτου του προσώπου του κληρονομούμενου. Θεωρείται δηλαδή-κατά πλάσμα δικαίου όπως λέγεται- ότι υπήρχε στη ζωή και είναι κληρονόμος του προαποβιώσαντα πατέρα κ.λ.π.
Επειδή μάλιστα σε ειδικές περιπτώσεις υπήρχε η υποψία να θανατωθεί το έμβρυο από την κυοφορούσα γυναίκα για τις δικές της σκοπιμότητες, προβλεπόταν και ο διορισμός “εμβρυωρού” ο οποίος θα παρακολουθούσε και θα διασφάλιζε την ομαλή εξέλιξη της κυήσεως, ώστε με τη γέννηση του παιδιού να έχουν κατοχυρωθεί τα δικαιώματά που είχε πριν ακόμη από τη γέννησή του.
Και προφανώς στην περίπτωση αυτή, που το έμβρυο λόγω συγκεκριμένων γεγονότων έχει γίνει ήδη φορέας δικαιωμάτων, η εκούσια διακοπή της κυήσεως (έκτρωση) είναι αμφιλεγόμενης νομιμότητας.
