Του Άλκη Φιτσόπουλου
Η ιστορία που θα διαβάσετε έχει τον τίτλο «η κατάρα του τράγου Μέρφι». Θα μπορούσε να έχει και «η εκδίκηση του τράγου Μέρφι». Είμαι μία από τις πολλές παραθλητικές ιστορίες του Αθλητισμού κι έχει για πρωταγωνιστές έναν Έλληνα, τον τράγο του και την περίφημη ομάδα μπέιζμπολ Σικάγο Καμπς. Εξ’ αιτίας του τράγου, έχει να πάρει τίτλο από το 1945! Παραμύθι ν’ αρχινίσει….
Η απίθανη ιστορία αρχίζει από το «έμπα» του 20ου αιώνα. Κάποιο παιδί στον Παλαιόπυργο Αρκαδίας, ο Βασίλης Σκιάνης, όπως και χιλιάδες άλλοι Έλληνες έπαιρναν των οματιών τους για την Αμερική. Για το «αμερικάνικο όνειρο», για την αναζήτηση ενός καλύτερου «αύριο».
Φτάνει στο Σικάγο και εκεί, στην εποχή της ποτοαπαγόρευσης και των γκάγκστερ δουλεύει πολύ σκληρά και καταφέρνει να βάλει δυο δολάρια στην άκρη. Το πλύσιμο πιάτων, ήταν το κατ’ εξοχην «ελληνικό επάγγελμα» των Ελλήνων μεταναστών, θυμηθείτε και την ταινία «Οι Νύφες» του Παντελή Βούλγαρη.
Στα 1934, ο Βασίλης Σκιάνης, ο οποίος στο μεταξύ έγινε Bill Skianis, κατάφερε να μαζέψει 200 δολλάρια και να αγοράζει το εστιατόριο «Lincoln Tavern». Είχε το όνομα ενός εκ των προέδρων των ΗΠΑ. Ο Μπιλ το μετονόμασε σε «Billy Goat Tavern». Goat είναι ο τράγος στα αγγλικά.
Τι γυρεύει, λοιπόν, ένας τράγος στην ταβέρνα; Ο δαιμόνιος Βασίλης Σκιάνης ήθελε μια μασκότ για το μαγαζί. Εκείνες τις μέρες της αγοράς της ταβέρνας, είχε σώσει έναν τράγο από βέβαιο θάνατο. Τον μετέφερε από ένα μέρος στο άλλο, στο Σικάγο, ο τράγος έπεσε από την καρότσα και παραλίγο να πεθάνει. Αν πέθαινε τότε, σήμερα δεν θα υπήρχε αυτή η ιστορία.
Ο Μπιλ Σκιάνης τον βάφτισε Μέρφι και τον είχε κάθε μέρα στην ταβέρνα. Οι Αμερικάνοι ενθουσιάστηκαν από την πρωτοπόρα ιδέα του Μπιλ Σκιάνη και το μαγαζί από μια απλή ταβέρνα, έγινε το στέκι των VIP. Όλοι οι επώνυμοι του Σικάγο ήθελαν ένα γεύμα ή ένα δείπνο με τον τράγο.
Δέκα χρόνια μετά, το 1944, όταν ο πόλεμος τελείωνε στην Ευρώπη, ο Μπιλ Σκιάνης ήταν ένας μεγαλοεπιχειρηματίας στο Σικάγο. Και φυσικά, όπως κάθε Έλληνας που σέβεται τον εαυτό του (κι εδώ και στην Αμερική), αναμείχτηκε με την πολιτική. Στο συνέδριο των Δημοκρατικών του 1944 στο Σικάγο, ο Μπιλ είχε κρεμάσει ταμπέλα έξω από το μαγαζί «απαγορεύεται η είσοδος σε ρεπλουμπλικάνους».
Παράλληλα, άνοιξε παρτίδες και στην ομάδα μπέιζμπολ του Σικάγο, τους περίφημους Καμπς. Είχε δικό του θεωρείο στο μεγάλο γήπεδο 50.000 θέσεων «Ρίνγκλεϋ Φιλντ» και από εκεί παρακολουθούσε τα παιχνίδια. Μόνος του; Όχι, βέβαια. Με τον τράγο του μαζί. Τον Μέρφι, την μασκότ του μαγαζιού. Ο οποίος Μέρφι ήταν και το γούρι των Καμπς, καθότι πριν από την έναρξη του αγώνα, συνοδευόμενος από το αφεντικό του, έκανε το γύρο του αγωνιστικού χώρου, γνωρίζοντας την αποθέωση από το πλήθος.
Οκτώβριος του 1945 και οι Καμπς παίζουν τελικό στο μπέιζμπολ, κόντρα στους Ντιτρόιτ Τάιγκερς. Ήταν η 16η φορά που οι Καμπς έφταναν στον τελικό. Μάλιστα, σ’ αυτό το ματς, διεκδικούσαν τον τρίτο τους τίτλο σε επτά σερί τελικούς! Τεράστιο επίτευγμα. Μετά από τρία ματς με τους Ντιτρόιτ, οι Καμπς ήταν μπροστά 2-1 στις νίκες, σπάζοντας την έδρα των αντιπάλων τους και στις 6 Οκτωβρίου τους περίμεναν στο «Ρίνγκλεϋ Φιλντ» για το τέταρτο παιχνίδι που θα έκανε πολλά.
Στο γήπεδο, ο Μπιλ κι ο τράγος έκαναν και πάλι την καθιερωμένη βόλτα τους και αποθεώθηκαν από την κερκίδα. «Όταν ο τράγος είναι εδώ, εμείς είμαστε πρωταθλητές», τραγουδούσε το πλήθος. Τα πράγματα δεν ξεκίνησαν καλά για τους Καμπς. Στην 4η περίοδο η ομάδα τους ήταν πίσω στο σκορ 4-1 και ΟΙ Ντιτρόιτ ήταν κοντά στο 2-2. Εκείνη ακριβώς την στιγμή που η αδρεναλίνη των θεατών έφτασε στα ύψη, ο Μέρφι έκανε την… ανάγκη του! Καταλαβαίνετε. Η δυσοσμία έπνιξε τους «επισήμους», η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και όλοι στράφηκαν προς την σουίτα του Σκιάνη. Ο πρόεδρος των Καμπς Φιλ Ρίνγκλευ ζήτησε από τους «μπράβους» να πετάξου τον τράγο έξω από το γήπεδο. Ο Σκιάνης αντάλλαξε βαριές κουβέντες με τον πρόεδρο και έφυγε εκτοξεύοντας κατάρες. «Οι Καμπς να μην φτάσουν ποτέ ξανά σε τελικό». Κι κατάρα έπιασε!!!
Οι Καμπς, όχι μόνο έχασαν από το Ντιτρόιτ, αλλά για πολλά χρόνια από τότε, ουδείς ασχολείται ξανά μαζί τους. Έγιναν μια μικρομεσαία ομάδα του πρωταθλήματος, ο κόσμος έφυγε από το γήπεδο. Αυτό στην αθλητική ιστορία των ΗΠΑ αναφέρεται ως «η κατάρα του τράγου». Οι μετέπειτα διοικήσεις των Καμπς, ζήτησαν πολλές φορές από τον Σαμ Σκιάνη, ανιψιό του Μπιλ, να λύσει τα μάγια. Έφεραν δεκάδες τράγους στο γήπεδο μπας και επαναληφθεί η ιστορία του Μέρφι. Μάταια. Κάποιος, μάλιστα, έριξε την ιδέα να φέρουν τράγους από το χωριό του Μπικλ Σκιάνη, τον Παλαιόπυργο. Η ιστορία δεν αναφέρει αν πράγματι ήρθαν ν’ αγοράσουν τράγους.
Στο πέρασμα του χρόνου, οι Καμπς έγιναν και πάλι πρωταγωνιστές, αλλά τελικό δεν έπαιξαν ποτέ! Ο δε Μπιλ Σκιάνης δεν ξαναπάτησε ποτές στο γήπεδο. Έφτιαξε μεγάλη αλυσίδα της ταβέρνας του τράγου και πέθανε σε βαθιά γεράματα το 1970…
