Διονύσης Μαρίνος – Πρώτο Βραβείο στη σύγχρονη ποίηση απο τους αναγνώστες

Ο Διονύσης Μαρίνος στη νέα του ποιητική συλλογή με τον τίτλο Ποτέ πια εμείς – αφιερωμένη στη μνήμη του αγαπημένου του φίλου  Χρήστου Αγγελάκου – από τους πρώτους κιόλας στίχους σε συνεπαίρνει με την αμεσότητα και τη λιτή  έκφραση  του ποιητικού του λόγου.

ποτέ πια εμείς,/ με τόσο λίγο στόμα/ για τ’ ανθρώπινα/ποτέ πια εμείς/με τσέπες χρόνου/αδειανές/ποτέ πια εμείς,/ ο ενικός γλιστράει σε παλιοπάπουτσα /κι όχι που λείπεις/μα που έκρυψες ζωή

Αγάπη, απώλεια και πόνος – απουσία παράλογη. Και πώς να το κατανοήσεις; Και πώς να αποδεχτείς ότι ένα κομμάτι σου έχει πλέον αποσπαστεί;

Σιωπηλά τον περιμένει να φανεί, τον καλεί η κραυγή της καρδιάς του. Τον θέλει να βρίσκεται παντού,  μα  κι αντίκρυ – παρόντα έστω και απόντα.

Η δική του απώλεια μιλάει και για τη δική σου. O πόνος ίδιος, μάταια μια σπίθα παρηγορίας πασχίζει να χαράξει διαχωριστικές γραμμές, το ένα, ακολουθεί το άλλο. Αυτά που νιώθεις και ήθελες να πεις τα λένε οι στίχοι του: αν θα τον δείτε να περνά/ τα μάτια κλείστε αν/ τα μάτια κλείστε/ μη χαθεί 

Ο Διονύσης Μαρίνος καταφεύγει στην ποίηση – περιπλανιέται στα αχανή τοπία του νου και της ψυχής, ταλαντεύεται ανάμεσα στο μυστήριο της ζωής και του θανάτου – βρίσκει στον πόνο του καταφύγιο.  Κι όπως  υποστηρίζει ο Πεσσόα: Να γράφεις σημαίνει να ξεχνάς.

Κι από την άλλη μεριά, μ’ ένα νεύμα τους, κοινοί και αγαπητοί του ομότεχνοι – Άρης Κυριαζής, Μιλτιάδης Παπαγεωργίου, Βασίλης Καλογείτονας, Πέτρος Γεωργίου, Φρόσω Αγαπητού, Ηλίας Κοντός, Μαρίκα Γεροστάθη – ζητούν να έρθουν κι αυτοί στην επιφάνεια, αναταράζουν τα νερά της καθημερινότητας. Μια αθέατη παρέα που  στην ανάκληση της μνήμη τους ο ποιητής μετατρέπει το χθες  θεατό στο σήμερα.

Ποτέ πια εμείς/ άλλοι τη θέση μας θα πάρουν/δεν θα τρομάζουν στα δωμάτια των ξενοδοχείων/ με τα φτηνά σεντόνια του έρωτα/δεν θα θα μιλούν για αγάπη

Άλλωστε η ζωή είναι μια περιπέτεια και ο θάνατος μια πόρτα που κλείνει πίσω σου για πάντα. Ποτέ εγώ και εσύ, ποτέ πια μαζί και πουθενά. Τίποτε δεν είναι και θα είναι πια παρόμοιο.

δεν είμαστε πια ίδιοι/ όχι δεν είμαστε αυτοί που ξέραμε/γερνούν προσώρας τα βιβλία που κρατήσαμε/τα μάτια των λέξεων τόσο κλειστά για ’μας/δεν είμαστε πια ίδιοι και το ξέρουμε/κάτι περπάτησε στα παπούτσια μας/ μια μύγα ένας χειμώνας ένας επίλογος στριφνός/καίγεται κάθε δρόμος που διαβαίνουμε/κι όλο ρωτάμε:/ποιοι ήμασταν, τι θέλαμε;/ ποιος τράβηξε την άγκυρα/ και μύρισε βυθός;

Η καθαρότητα των νοημάτων που διακρίνεις πίσω από τις λέξεις αφήνουν παντού το σημάδι τους. Το εύρος και το βάθος των λέξεων  δεν εξαντλείται σε απλές σκέψεις και συνήθεις νόρμες. Είναι ο ποιητικός λόγος του Διονύση Μαρίνου αυθεντικός, αντιπροσωπευτικός σε σχέση με το ύφος του και της δύναμης της ίδιας του της λέξης.

«Ποτέ πια εμείς» – ένα ποίημα 28 εικόνες. 

Ο Τουργκένιεφ λέει « με μια ματιά βλέπω σε μια εικόνα αυτό που ένα βιβλίο θέλει ένα σωρό σελίδες να μου πει ». Κι εδώ, ακριβώς αυτό συμβαίνει. Ξεπηδούν μέσα από τους στίχους οι εικόνες εύγλωττες. Συνθέτουν την ελεγεία της απώλειας, της αναπόλησης και του αποχαιρετισμού στον φίλο, στον άνθρωπο με διάχυτη την πικρία για τη μόνη βεβαιότητα της ζωής, αυτή του θανάτου.
Τέλος, η ηχώ της ποιητικής συλλογής του Διονύση Μαρίνου- κλείνοντας το βιβλίο – παραμένει ζωντανή. Φωτίζει πτυχές της ανθρώπινης αναζήτησης του τώρα και του μετά και τονίζει το ατελές, το ελλιπές του κόσμου τούτου και τη  χαλαρή συνείδηση της  πραγματικότητας.

είναι αλλιώτικος αυτός ο χειμώνας/δεν προσδοκά την άνοιξη/ δεν στέργει καλοκαίρι/αλλάζουμε κι εμείς αλλάζουμε/ποτέ πια ίδιοι
ποτέ πια εμείς/τώρα κάποιοι άλλοι/ που μας μοιάζουν

•    Ελληνική σύγχρονη ποίηση: «Ποτέ πια εμείς», Διονύσης Μαρίνος, Εκδόσεις Μελάνι. Βραβείο αναγνωστών 2020.

•    O Διονύσης Μαρίνος γεννήθηκε το 1971 στην Αθήνα. Είναι δημοσιογράφος και κριτικός λογοτεχνίας. Τα τελευταία επτά χρόνια παραδίδει μαθήματα δημιουργικής γραφής.  Υπήρξε
μέλος της ομάδας εργασίας για τη δημιουργία του δανειστικού τμήματος της Εθνικής Βιβλιοθήκης και επί τρία χρόνια ήταν μέλος της Επιτροπής Κρατικών Βραβείων (μεταφρασμένη λογοτεχνία). Το Ποτέ πια εμείς είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή του και το έκτο-συνολικά- βιβλίο του.