του Άλκη Φιτσόπουλου
Όταν οι κλασικοί παίζουν μπάλα, τότε μια γλυκιά ανατριχίλα διαπερνά τον θεατή και τον τηλεθεατή. Αφεθείτε νοερά στην μυσταγωγία του ύμνου του Τσάμπιονς Λιγκ, πριν από την έναρξη κάθε αγώνα της διοργάνωσης, με το αστροσέντονο να κυματίζει στη σέντρα και τη προσμονή – νανούρισμα από μουσική του Τόνι Μπρίτεν για ένα ταξίδι στο υπερπέραν του ποδοσφαίρου, για ένα ανομολόγητο – τετ – α – τετ με την ουτοπία της νίκης του «αδύναμου» έναντι του «δυνατού».
Απερίγραπτο συναίσθημα. Το γήπεδο για μερικά δευτερόλεπτα μεταλλάσσεται σε… Μέγαρο Μουσικής. Τέχνη, δηλαδή. Σάμπως το ποδόσφαιρο δεν είναι τέχνη;
Όταν το 1992 η ΟΥΕΦΑ αποφάσιζε να δώσει διαφορετικό χαρακτήρα στο τότε Κύπελλο Πρωταθλητριών και να το μετονομάσει σε Τσάμπιονς Λιγκ, ανέθεσε στον Βρετανό Τόνι Μπρίτεν να γράψει μια μουσική για να ντύσει το όλο σκηνικό του νέου θεσμού. Ο Μπρίτεν πάτησε επάνω στις νότες του Γερμανού συνθέτη Γκέοργκ Φρίντριχ Χάντελ, ο οποίος είχε συνθέσει ένα κομμάτι το 1727 για την ενθρόνιση του Γεωργίου Β’ (το ίδιο κομμάτι ανακρούεται σε κάθε ενθρόνιση), εμπνεύστηκε και από το «Water Music», το «Almira» και «Messiah» και από την βασιλική φιλαρμονική ορχήστρα του Αγίου Μαρίνου στο Λονδίνο, παρουσίασε αυτό το αριστούργημα της «φυγής» από την πραγματικότητα.
Οι στοίχοι είναι γραμμένοι σε τρεις γλώσσες, αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά και αναφέρονται σε πρωταθλήτριες ομάδες, που συγκεντρώθηκαν για ένα μεγάλο γεγονός.
Αυτές είναι οι καλύτερες ομάδες,
Είναι οι καλύτερες ομάδες απ’ όλες, το κύριο γεγονός.
Οι κυριότερες, οι καλύτερες, οι καλύτερες ομάδες, οι πρωταθλήτριες.
Οι μεγαλύτερες και οι καλύτερες!
Μια μεγάλη ξεχωριστή εκδήλωση, το κύριο γεγονός:
Αυτοί είναι οι άνδρες,
Αυτοί είναι οι καλύτεροι.
Αυτοί είναι οι πρωταθλητές.
Οι κυριότερες, οι καλύτερες, οι καλύτερες ομάδες, οι πρωταθλήτριες.
Οι κυριότερες, οι καλύτερες, οι καλύτερες ομάδες, οι πρωταθλήτριες.
