Επιμέλεια Λαμπριάνα Κυριακού
Ήταν 25 Σεπτεμβρίου του 1941, όταν η νεαρή Έλλη Λούκου απορρίπτεται παμψηφεί από την αρμόδια επιτροπή της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου, ενώ ανάλογη αρνητική αντιμετώπιση θα έχει και στην σχολή της Μαρίας Κοτοπούλη, στην επιτροπή της οποίας βρίσκεται και ο φέρελπις ζεν πρεμιέρα της εποχής, Δημήτρης Χορν.
Κι όμως το πραγματικό της όνομα είναι Έλλη Λούκου.
Ένας καλός φίλος της Κοτοπούλη την πείθει να αναστείλει την απορριπτική απόφαση της επιτροπής και να την πάρει κοντά της. Η Έλλη θα αλλάξει το όνομα της από Λούκου σε Λαμπέτη, μετά από παρότρυνση του θείου της και εμπνευσμένη από τον «Αστραπόγιαννο» του Βαλαωρίτη και θα ανακοινώσει στους γονείς της στο διαμέρισμα της Ασκληπιού ότι έγινε δεκτή στην Κοτοπούλη.
Η Κοτουπούλη, πολύ σύντομα κατάλαβε ο ταλέντο της Λαμπέτη, δίνοντας της τον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο “Η Χάννελε πάει στο Παράδεισο” το 1942.
Πρωταγωνίστρια του Μουσούρη
Έρχονται οι πρώτοι έρωτες, οι γνωριμίες με σημαντικούς ανθρώπους του πνεύματος, η συνεργασία με το Θέατρο Τέχνης Κάρολου Κουν, ώσπου μπαίνει στη θεατρική της καριέρα ο Κώστας Μουσούρης – ο μεγάλος αντίπαλος του Κάρολου Κουν.
Το 1949 με το τέλος του Εμφυλίου, ο Κώστας Μουσούρης επιστρέφει από την Αμερική. Προβλέποντας τον ανταγωνισμό, επιδιώκει να δώσει μια διαφορετική φυσιογνωμία στη δουλειά του.
Συγκροτεί ενα καινούργιο σχήμα με σκηνοθέτη το νεαρό τότε σκηνοθέτη Αλέξη Σολομό και πρωταγωνίστριες την Έλλη Λαμπέτη και την Ελένη Χατζηαργύρη. Γενική Γραμματεία του θεάτρου αναλαμβάνει η Ντόρα Στράτου.
Στις 5 Οκτωβρίου του 1949, η Έλλη Λαμπέτη παίζει στην παράσταση “Κληρονόμος” των Ρ. & Λ Γκετζ σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολομού.
Στις 7 Οκτωβρίου 1949, γράφει η εφημερίδα “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ” – “Ηρωις της παραστάσεως η δεσποινίς Λαμπέτη, μας ανακάλυψε μιαν αξιοθαύμαστον ωριμότητα ταλάντου που συνδυάζει προσόντα σχεδόν μοναδικά δια την σκηνή μας”
Ήταν 13 Δεκεμβρίου του 1950, όταν η νεαρή αλλά γνωστή ηθοποιός – πια – Έλλη Λαμπέτη πρωταγωνιστεί στο έργο του Τζ, Χ Μάννερς «Πεγκ, καρδούλα μου» σε σκηνοθεσία Κώστα Μουσούρη. Έμελλε αυτή η παράσταση να είναι μια από τις επιτυχίες της σταδιοδρομίας της.
Ο Μ. Καραγάτσης – ένας από τους σημαντικότερους πεζογράφους της γενιάς του 30΄ – έγραψε στην εφημερίδα «Βραδυνή» δυο μέρες μετά.
«και ήρθε αυτή η μέρα, η 13η Δεκεμβρίου 1950 και είδαμε την Έλλη Λαμπέτη, ώριμη και μεγάλη πια καλλιτέχνιδα να θριαμβεύει, να κατακτά την Ελλάδα και να ξεκινάει για ακόμα πιο περίλαμπρα κατορθώματα»
Εκείνη την χρονιά, η Έλλη Λαμπέτη, θα γνωρίσει τον δεύτερο μεγάλο έρωτα της ζωής της, τον ταλαντούχο, νέο τότε ηθοποιό, Αλέκο Αλεξανδράκη. Η σχέση είναι πολύ έντονη αλλά κρατά μόνο έξι μήνες, την περίοδο δηλαδή που συνεργάζονται και στο θέατρο. Λήγει άδοξα, με την Λαμπέτη να καταφεύγει στην αγκαλιά του Μάριου Πλωρίτη, με τον οποίο έχει συνεργαστεί στην πρώτη της ταινία και με τον οποίο τελεί τον πρώτο από τους δυο συνολικά γάμους της, το 1950.
Ένα χρόνο μετά και συγκεκριμένα στις 19 Δεκεμβρίου του 1951, η Έλλη Λαμπέτη πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Το Κουρέλι» του Νταριο Νικοντέμι σε σκηνοθεσία Κώστα Μουσούρη. Παράσταση η οποία γνώρισε μεγάλη επιτυχία με την Λαμπέτη να δέχεται τις καλύτερες κριτικές.
Ο Σπ, Σπηλιωτόπουλος γράφει στην εφημερίδα «Ακροπολις»: « Αν ήσαν τέτοια τα κουρέλια, μα την αλήθεια αξίζει κανείς να γίνει ρακοσυλλέκτης»
Στη συνέχεια, από νεαρή πρωταγωνίστρια θα γίνει ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του Θεάτρου.
Το 1981 πραγματοποιεί την τελευταία της εμφάνιση στο θέατρο, παίζοντας την κωφή Σάρα στο έργο «Παιδιά ενός κατώτερου Θεού», μια ερμηνεία, που αν και προέρχεται από μια γυναικά που δίνει συγχρόνως μάχη με τον καρκίνο και έχει χάσει την φωνή της λόγω της χημειοθεραπείας, κάνει τον σπουδαίο Μάνο Χατζηδάκη να πει: «Είσαι η πιο ερωτική κωφάλαλη που έχει περάσει από το ελληνικό θέατρο – ίσως και από κάθε θέατρο».
