Ενα φανταστικό σενάριο που δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα, αλλά που θα μπορούσε να είναι και έτσι…
Δεκέμβριος του 2008. Η Αθήνα καίγεται και ένα παιδί δολοφονείται στην οδό Τζαβέλα και Μεσολογγίου. Ενας 15χρονος μαθητής ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός απο σφαίρα ειδικού φρουρού…
Η είδηση δεν φτάνει μόνο στα δημοσιογραφικά γραφεία, δεν πληγώνει μόνο την κοινή γνώμη, αλλά φτάνει και στα Θέατρα που δεν έχουν κατεβάσει ακόμη ”ρολά”.
Οι ηθοποιοί συνταρράσονται κυρίως σ΄ένα Θέατρο που είναι τόσο κοντά στο ”συμβάν”. Οταν το μαθαίνει ο πρωταγωνιστής και θιασάρχης συζητάει με τους ηθοποιούς για να σταματήσουν την παράσταση… Προτείνει μάλιστα σε μια ηθοποιό να βγει στη σκηνή να ενημερώσει τους θεατές για τη διακοπή της παράστασης… Και εκείνη του απαντάει “και γιατι δεν πας εσύ να τους το πεις, εγω δεν πάω.”
Πολύ καλά λέει ο θιασάρχης χτυπήστε τρίτο κουδούνι και συνεχίζουμε…και αρχίζει εξοργισμένος να φωνάζει στην ηθοποιό . Που να ξέρει κανείς και τι άλλο διημείφθη οταν δεν είναι μπροστά και όλα αυτα που αναφέρω να είναι και προϊόν της δικής μου φαντασίας.
Ναι χρειάζεται μεγάλη φαντασία γιατί ως γνωστόν όπως και στην δημοσιογραφία, υπάρχει και ιεραρχία και δεν μπορεις να καταφέρεσαι στον αρχισυντάκτη ή στον θιασάρχη σου σύμφωνα με τα κέφια σου.
Ναι χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να μην επηρεάζεται κανείς απο τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω του.
Ναι Χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να μην λερώνεις το σανίδι που πριν απο σενα έχουν ανέβει ογκόλιθοι της Τέχνης.
Και εσυ βρε θιασάρχη τι σ΄ένοιαζε τι γινόταν έξω απο τη σκηνή σου; Λέμε τώρα αν ήταν αλήθεια όλα αυτά και δεν ηταν της φαντασίας μου. Πολύ περίεργος τύπος είσαι…και νευρικός, να τα λέμε και αυτά… Και φαινόσουνα τόσο καλό παιδί και ευγενικό δίπλα στο Χόρν οταν ξεκινούσες τόσο εκθαμβωτικός στην Αστροφεγγιά και τόσο ώριμος και θαυμαστός στον Πλούτο…
Αλλά ας πάρουμε και κάποιες λεπτομέρειες απο την πραγματικότητα. Γιατί τούτες τις μέρες ο άνεμος της διαστροφής των πληροφοριών και των παραπληροφοριών, μας κυνηγάει.
¨Οσοι τουλάχιστον βρεθήκαμε λόγω της δουλειάς κοντά σε καμαρίνια, σε πλατό και σε γυρίσματα κινηματογραφικά τόσο στραβοί είμαστε που δεν βλέπαμε και δεν ακούγαμε τίποτα, για 40 ολόκληρα χρόνια.
Είναι αλήθεια ότι αλλιώς τα βλέπαμε και αλλιώς τα μαθαίναμε… Ενα δυό περιστατικά που όμως τα ”ξερνούσε” το ιδιο το Θέατρο. Αντίθετα μαθαίναμε για μεγάλους έρωτες…
Τι φαντασία και αυτή που είχαμε, να στεκόμαστε μόνο μπροστά στην αγωνία των ηθοποιοών για τις συλλογικές συμβάσεις που ακόμη είναι για κλάμματα.
Να μιλάμε μόνο για τις συντάξεις πείνας …
Τι φαντασία να βλέπουμε ηθοποιοιούς με τέραστιο ταλέντο να ζουν με συσσίτιο και άλλοι να πεθαίνουν μόνοι και ξεχασμένοι σ΄ ενα γηροκομείο…
Σταματάω, γιατι η φαντασία μου σήμερα ξεπερνάει τα όρια… και αρχίζω να βλέπω οτι σ΄αυτό το χώρο υπάρχουν και βιαστές και άνθρωποι που εξευτελίζουν και κακοποιούν παιδια, γυναικες και άνδρες.
Βρε τι άρρωστη φαντασία που εχω. Αν είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά σε μια κοινωνία αγγελικά πλασμένη….
