Στο τραγούδι τον μύησε ο πατέρας του από την παιδική του ηλικία. Τα πρώτα του βήματα τα έκανε τραγουδώντας με φίλους σε γνωστά κουτούκια της Αθήνας. Στη συνέχεια, ο Θοδωρής Μαυρογιώργης τραγούδησε επαγγελματικά πλάι στο Μίμη Πλέσσα, και την Νατάσσα Μποφίλιου. Σήμερα γράφει τα δικά του τραγούδια, προχωράει κόντρα στους ανέμους χαράζοντας τη δική του πορεία στο χώρο.
Εμείς τον συναντήσαμε με αφορμή την κυκλοφορία νέου του τραγουδιού, που φέρει τον τίτλο Superman σε στίχους της Ειρήνης Τσαγαράκη και μουσική του ίδιου. Ένα τραγούδι που μιλάει για τη μνήμη και τη λήθη.
Ο Θοδωρής Μαυρόγιώργης μιλάει στο aVecnews.gr για τη ζωή του μέσα στην καραντίνα, για το νέο του τραγούδι και μοιράζεται μαζί μας τις απόψεις του πάνω σε πολλά καίρια ζητήματα.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΗ ΜΑΥΡΟΓΙΩΡΓΗ ΣΤΗ ΛΑΜΠΡΙΑΝΑ ΚΥΡΙΑΚΟΥ
“{…}μου έλειψαν πολύ οι βόλτες με τους μπόμπιρες σε πάρκα, λούνα παρκ και στη θάλασσα, και οι live εμφανίσεις”
Πώς είναι η ζωή ενός καλλιτέχνη μετά από ένα χρόνο καραντίνας;
Σε παύση, σε αναστολή και φοβισμένη. Στην ουσία εκτός από το δημιουργικό κομμάτι δεν υφίσταται τίποτα άλλο. Φανταστείτε πως θα ήταν να μπαίνει κάποιος σε πάγο για έναν ολόκληρο χρόνο. Σχεδόν καταστροφικό. Και το δυστύχημα σε όλο αυτό, είναι πως δε φαίνεται στις προθέσεις της πολιτείας να προστατέψει τους καλλιτέχνες.
Πόσο δύσκολος ήταν για σας ο εγκλεισμός; Σας επηρέασε επαγγελματικά;
Σίγουρα με επηρέασε επαγγελματικά, καθώς λίγο πριν την πρώτη καραντίνα θα ξεκινούσαμε τις εμφανίσεις μας στο Σταυρό του Νότου, club, οι οποίες φυσικά αναβλήθηκαν αρχικά, και εν τέλει ακυρώθηκαν. Η τελευταία φορά που είχαμε live ήταν το Φεβρουάριο του 2020. Ο εγκλεισμός, θεωρώ, πως είναι δύσκολος για όλους μας, είτε εργαζόμαστε είτε όχι. Είναι μια συνθήκη που πρέπει να αντιμετωπίσουμε χωρίς πρότερη εμπειρία. Προσωπικά, κάνω ό,τι μπορώ ώστε να μη με καταβάλει αυτό ψυχολογικά
Πιστεύετε ότι είναι η εποχή που θα πέσουν οι μάσκες;
Ελπίζω σε αυτό. Φαίνεται πως γεννιέται μια τάση προς αυτή την κατεύθυνση. Οι μηχανισμοί, δυστυχώς, συγκάλυψης και διόρθωσης της «παραφωνίας» είναι ισχυροί, όμως θέλω να πιστεύω περισσότερο στους ανθρώπους και στα αντανακλαστικά τους. Μακάρι να είναι όχι μόνο η αρχή για να πέσουν οι μάσκες, αλλά να αλλάξει όλη η νοοτροπία, ώστε να μη χρειάζεται να τις ρίχνουμε πια.
Στο τέλος αυτής της ιστορίας πιστεύετε ότι θα βγούμε καλύτεροι;
Θα βγούμε, σίγουρα, αλλαγμένοι. Το καλύτερο και το χειρότερο το ορίζει ο καθένας διαφορετικά για τον εαυτό του. Ελπίζω, όμως, η συνολική εικόνα να είναι προς το καλύτερο. Μερικές φορές τόσο δυνατά χτυπήματα, όσο και να μας εξαγριώνουν και να μας θλίβουν, άλλο τόσο μπορούν και να μας «εξανθρωπίσουν»
Τι σας έλειψε από τη προ κορωνοιό εποχή;
Οι φίλοι μου, οι χειραψίες και οι αγκαλιές. Η επικοινωνία, γενικότερα. Φοβάμαι, πως και μετά την πανδημία κάποιες συνήθειές της θα μας μείνουν. Ελπίζω να μείνουν τα αντισηπτικά και οι κανόνες υγιεινής, αλλά να επανέλθουν οι χειραψίες και οι αγκαλιές. Σε δεύτερη ανάγνωση, μου έλειψαν πολύ οι βόλτες με τους μπόμπιρες σε πάρκα, λούνα παρκ και στη θάλασσα, και οι live εμφανίσεις. Είναι τρομακτικό πως από τη μια στιγμή στην άλλη, πως αυτό που σε καθορίζει και σε ταυτοποιεί στη ζωή σου, απαγορεύεται.
Τα τραγούδια δεν μπορούν να δώσουν τις λύσεις αλλά μπορούν να κάνουν τις ερωτήσεις και να φέρουν στο προσκήνιο τα θέματα που πραγματεύονται.
Πώς μπήκε στη ζωή σας το τραγούδι;
Από τριών ετών που έχω κάποιες εικόνες, θυμάμαι να κάθομαι δίπλα στον πατέρα μου που έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε, και να τραγουδάω κι εγώ. Ήμουν από τους τυχερούς που υπήρχε κιθάρα στο σπίτι, οπότε ήταν κάπως αναπόφευκτο κάποια στιγμή να ασχοληθώ κι εγώ μαζί της.
Ποιο είδος τραγουδιών προτιμάτε να ερμηνεύετε;
Ως ακροατής απολαμβάνω ένα τραγούδι χιπ χοπ, όσο κι ένα ρεμπέτικο ή ένα ροκ. Ως τραγουδιστής τραγουδούσα για πολλά χρόνια ρεμπέτικα, μετέπειτα στο Σταυρό του Νότου, ελληνόφωνο ροκ και έντεχνο, με τους Wedding Singers 90s χορευτική μουσική, και τώρα δεν ξέρω καν που να κατατάξω τα τρία τελευταία μου τραγούδια. Στο pop ίσως με την ευρύτερη έννοια. Οπότε απολαμβάνω, γενικώς, τα τραγούδια που ηχούν όμορφα στα αυτιά μου, και ο στίχος τους μεταφέρει κάτι από τις σκέψεις μου και την ψυχοσύνθεσή μου.
Όσο σωτήρια λύση και να είναι τώρα, οι online συναυλίες, πιστεύετε ότι θα γίνουν συνήθεια και το κοινό θα αποστασιοποιηθεί από τις live;
Ελλοχεύει αυτός ο κίνδυνος της αποστασιοποίησης. Νομίζω, όμως, πως το streaming ίσως να βοηθήσει, ειδικά, σε αυτή την περίοδο ώστε να συνεχιστούν οι εμφανίσεις, κι αργότερα να μεγαλώσει το κοινό. Θεωρητικά, ο κόσμος ο οποίος θα πήγαινε σε ένα live, που γνωρίζει τη διαδικασία και θέλει την αλληλεπίδραση, θα ξαναπάει. Απλά, ίσως, δοθεί η δυνατότητα σε εκείνους που ήταν πιο διστακτικοί ή που για χίλιους άλλους λόγους δεν μπορούσαν να παραβρεθούν, πλέον να το κάνουν. Η χωρητικότητα μιας μουσικής σκηνής είναι πολύ συγκεκριμένη. Με το Live stream αυτό μπορεί να αλλάξει.
Για κάποιους που σας γνωρίζουν για πρώτη φορά, τι θα θέλατε να ξέρουν για σας και τη δουλειά σας;
Οι δυο δίσκοι που ετοιμάζουμε με φίλους και συνεργάτες έχουν ως κεντρικό άξονα τις συζητήσεις μιας παρέας. Τους προβληματισμούς, τις διαφωνίες, την αγάπη μεταξύ τους, τα πάντα. Πέρα από αυτό, προσπαθώ με αρωγούς τον Κος Κ και τον Παντελή Νικηφόρο που κάνουν την παραγωγή σε κάθε δίσκο, να ανακαλύψουμε ηχητικά μονοπάτια χωρίς να αποδομούμε την αφετηρία μας. Τα Ψάρια, το Πόσο άντρας είσαι και ο Σούπερμαν είναι δείγματα αυτής της δουλειάς και όταν θα κυκλοφορήσουν οι δυο δίσκοι θα συμπληρωθεί το παζλ.
Superman. Ένα τραγούδι που μιλάει για την απώλεια και τη μνήμη; πείτε μας περισσότερα;
Ο Σούπερμαν είναι ένα τραγούδι που η Ειρήνη Τσαγκαράκη έχει γράψει τους στίχους κι εγώ τη μουσική. Βασίστηκε, πάνω σε αυτό που ανέφερα νωρίτερα για τις συζητήσεις της παρέας, και στο γεγονός πως η Ειρήνη βιώνει το Ζορό που αναφέρεται στο τραγούδι καθώς έχει στο οικογενειακό της περιβάλλον αγαπημένο της πρόσωπο που νοσεί από Alzheimer. Η Ειρήνη νομίζω πως έχει αποτυπώσει με απόλυτη ευθύτητα τις σκέψεις και το συναίσθημα για ένα θέμα που κάπως το έχουμε τοποθετημένο σε μια μακρινή γωνιά του μυαλού μας. Τα τραγούδια δεν μπορούν να δώσουν τις λύσεις αλλά μπορούν να κάνουν τις ερωτήσεις και να φέρουν στο προσκήνιο τα θέματα που πραγματεύονται.
“Η μνήμη του χρυσόψαρου είναι όντως ένα χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας.”
Σε ένα χαρτάκι στο βίντεο κλιπ του τραγουδιού σας γράφει, «Τίποτα δεν ξεχνώ». Εσείς τι φοβάστε περισσότερο, να ξεχάσετε ή να σας ξεχάσουν;
Σίγουρα να ξεχάσω. Είναι φοβερό το συναίσθημα της απώλειας μνήμης. Έστω για μια στιγμή το συναίσθημα του να προσπαθείς να θυμηθείς κάτι ενώ ήταν εκεί δίπλα σου, και να μην μπορείς είναι τρομακτικό. Οι αναμνήσεις μας, είναι το σύνολο των εμπειριών μας, που μας καθόρισαν ως ανθρώπους. Όταν χάνονται αυτές, χάνουμε τον εαυτό μας.
Τι φοβάστε περισσότερο;
Τις επιπτώσεις της συσσωρευμένης οργής και της ελλιπούς παιδείας. Το πώς θα μεταφραστεί η πίεση που ασκείται στο σύνολο των ανθρώπων τα τελευταία 10 χρόνια, τώρα με την πανδημία κι ίσως και αργότερα μετά την πανδημία. Θα δημιουργήσει νέες διεργασίες, κινήματα και προσπάθειες δημιουργίας μιας πιο δημοκρατικής κοινωνίας και διαβίωσης; Ή θα παρασυρθεί στη βία, που είναι το «λογικό» επόμενο; Εν τέλει, φοβάμαι, για τον κόσμο που θα παραδώσουμε στα παιδιά μας, και νιώθω αρκετά συνυπεύθυνος σε αυτό.
Πέραν της βιολογικής φθοράς της μνήμης, ζούμε και μια κοινωνία με οικειοθελή αμνησία. Τι σας θυμώνει στις μέρες μας;
Η μνήμη του χρυσόψαρου είναι όντως ένα χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας. Όμως, θεωρώ πως οφείλεται περισσότερο στην έλλειψη παιδείας και εκπαίδευσης, οι οποίες με τη σειρά τους οδηγούν στην έλλειψη κριτικής ικανότητας. Κοινώς, χάνουμε μόνιμα το δάσος, γιατί κάποιον τον βολεύει να μας δείχνει το δέντρο. Ο πόλεμος της πληροφορίας που γίνεται, της υπερ-πληροφόρησης στην ουσία, προκειμένου να χάνονται στη συνεχόμενη ροή αυτές που πραγματικά πρέπει να σταθούμε οδηγεί σε αυτή την «οικειοθελή αμνησία». Είναι τόσα πολλά αυτά που μπορούν να με θυμώσουν, που θα προτιμήσω να μείνω σε κάτι που στάθηκε λαμπερά απέναντί τους. Στην 7η Οκτωβρίου και σε αυτούς τους ανθρώπους που με τις καταγγελίες τους έβαλαν μια τελεία και είπαν «ως εδώ».
Ποιοι άλλοι δούλεψαν γι αυτήν την υπέροχη δουλειά;
Είμαι πολύ τυχερός γιατί η παρέα είναι μεγάλη και όλοι είναι εξαιρετικά παιδιά. Για το κλιπ ο Βασίλης Λιάκος έκανε τη σκηνοθεσία, ο Ιάσονας Αρβανιτάκης διευθυντής φωτογραφίας, η Βάνα Γιαννούλα ενδυματολόγος, η Λυδία Σιδέρη φωτογράφος, η Μελίνα Γλαντζή έκανε το μακιγιάζ, και οι Idra Kayne, Γιάννης Χόρτης, Σταμάτης Λεόντιος, Χρήστος Θωμαΐδης, Χριστίνα Χατζηζαχαρίου, Κωνσταντίνος Λουκόπουλος, Anouk Arra, Λίνα Τζιάτα, Αννίτα Βακάλη, Μαριέττα Σπηλιοπούλου και Λυδία Σιδέρη οι ήρωες της ιστορίας.
Ενορχήστρωση έκανε ο Διονύσης Μόρφης, παραγωγή και μίξη ο Παντελής Νικηφόρος, τύμπανα έπαιξε ο Χάρης Παρασκευάς, κιθάρα ο Διονύσης Μόρφης, πλήκτρα ο Κώστας Κωστίδης, μπάσο ο Παντελής Νικηφόρος και mastering ο Νίκος Λάβδας στο Kiwi Studio.
Ο σούπερμαν είναι ο αγαπημένος σας ήρωας;
Η αλήθεια είναι πως ο αγαπημένος μου όταν ήμουν μικρός ήταν ο Ζορό, που είναι και ο αφηγητής της ιστορίας του “Superman”. Μάλιστα, υπάρχει και μια φωτογραφία μου στο κλιπ, που είμαι μικρός ντυμένος Ζορό.
Άρα από μικρός θα μπορούσαμε να πούμε, ότι είσαι από αυτούς που ήλπιζαν ότι κάποια στιγμή, αυτός ο κόσμος θα σωθεί;
Ο Γιάννης Αγγελάκας έχει πει «Βάλε φωτιά σ’ ό,τι σε καίει σ’ ό,τι σου τρώει την ψυχή, έξω οι δρόμοι αναπνέουν, διψασμένοι, ανοιχτοί», οπότε δεν υπάρχει κάτι πιο ωραίο από το να προσπαθούμε για αυτό.
Ποια είναι τα επόμενα σας σχέδια;
Να κυκλοφορήσουν οι δύο δίσκοι τον Σεπτέμβριο, ο ένας σε παραγωγή του Κος Κ κι ο άλλος σε παραγωγή του Παντελή Νικηφόρου, να καταφέρουμε να υλοποιήσουμε μερικές ιδέες που έχουμε για τα κλιπς των υπόλοιπων singles και να καταφέρω να συνεργαστώ με ακόμα περισσότερους ανθρώπους από αυτούς που θαυμάζω ως καλλιτέχνες κι ως ανθρώπους.
