Του Παύλου Αλέπη
Τους προβολεις στησε
απλετο φως στην ραμπα να πεφτει
Η δραση να κυλαει
να παρασερνει στην δινη
Η τεχνη δεν πρεπει να αντανακλα
σαν τον καθρεφτη
μα σα φακος να μεγεθυνει.
Ο καταραμενος ποιητης δινει στιγμα για την τεχνη και σημερα κοντρα στου καιρους της ανθρωποφαγιας στο θεατρο και την ζωη, ο Λαος θυμαται την δικη του Μελινα.
Την θεατρινα που ελαμψε στο παλκοσενικο,που του διεθνοποιησε το δραμα της ανελευθεριας του σε χαλεπους καιρους . Που παλεψε και νικησε στις συμπληγαδες για την ζωη οπως την ορισε..
Κοιτας πισω,απ ανάγκη να δεις το φως πως βγήκε μετα απο βαθυ σκοτάδι, πως μετα την καταιγίδα το ουρανιο τοξο σημάδεψε τον ουρανο..
Πως οι ενοχες χορευουν ακομα,αφου ο ιδιος ο Λαος με τις κακιες του δεν την εβγαλε Δημαρχο. Της στέρησε το χρεος στον παππου ,που τοθελε…
Στο σημερα ομως ,αυθόρμητα οι λεξεις ,οι αναφορές και οι μνήμες, γινονται λουλούδια αφημενα στη μαρμάρινη προτομή στου Μακρυγιάννη ..Αψηφώντας και περιγελώντας τις απαγορεύσεις των δυο χιλιομετρων.. Ισως να μην ειναι περιεργη τουτη η ωρα. Ισως η ανάγκη ναναι βαθύτερη απ οτι φαινεται…
Εχει και καλοσύνες και ανάγκες εντιμοτητας , ο Λαος και τις νοιώθει με μια ανεξητιλη μα οχι ανεξηγητα μνημη .
Αφορμη μονο η δικη του Μελινα. Σαν αυτή, που χαραχτηκε το καλοκαιρι του 1975 στην μέθη της μεταπολιτευσης, στο παλκοσενικο της Οπερας της πενταρας… Μια λαμπερη οπτασια- κατα την συνειθεια της -να κλείνει το ματι ,καθως το χειροκρότημα ζωήρευε ατελείωτα στην υπόκλιση του τελους…
φωτογραφία (Συλλογή Υιών Πουλίδη και Συλλογή Αριστοτέλη Σαρρηκώστα)
