Ο ενθουσιασμός της δεν κρύβεται για την επανεκκίνηση των πολιτιστικών δράσεων. Η Φαίδρα Δρούκα, άρχισε εντατικές πρόβες για την παράσταση «Το Υπέροχο μου Διαζύγιο», σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη, που θα περιοδεύσει το καλοκαίρι σε Ελλάδα και Κύπρο. Παρά τις επιτυχημένες διαδρομές της στην τηλεόραση και το θέατρο, επιδιώκει πάντα να βιώνει το αίσθημα της «πρώτης φοράς». Και μαζί την αγωνία, το άγχος, τη χαρά της. Και όταν έχεις βραβευτεί για την δουλειά αυτή από το κοινό, τότε η ευθύνη είναι διπλή.
Με τη Φαίδρα Δρούκα, αρχίσαμε την κουβέντα μας κάνοντας μια αναδρομή στην χρονιά που πέρασε, πώς ήταν η καθημερινότητα της μέσα στην καραντίνα και πώς η ίδια διαχειρίστηκε την καινούργια αυτή κατάσταση. Βέβαια δεν κινήθηκε μόνο γύρο από αυτό, μιλήσαμε για τις εργασιακές παθογένειες του χώρου, το κίνημα #metoo αλλά και για το έργο της Τζεραλντίν Άρον, που θα ξεκινήσει περιοδεία τον Ιούλιο.
Τη στιγμή που οι ρυθμοί ήταν τόσο έντονοι και παλεύαμε ακόμα να επουλώσουμε τις πληγές που δημιουργήθηκαν από μια οικονομική κρίση, πατήσαμε απότομα φρένο και αρχίσαμε να μιλάμε πια για επιδημίες, ιούς απομονωμένοι ο καθένας στο δικό του καβούκι. Εσύ πώς βίωσες όλη αυτή την κατάσταση;
Ήταν μια δύσκολη χρονιά για όλους. Ήταν κάτι δυσάρεστα καινούργιο αλλά δεν το πήρα και πολύ προσωπικά. Όταν ζεις μια πανδημία, όταν ζεις κάτι που δεν έχεις ζήσει ξανά, δεν μπορείς να το παίρνεις τόσο προσωπικά το ζήτημα. Είναι τόσο σοβαρό και ταυτόχρονα είναι ένα γεγονός που συμβαίνει παγκοσμίως, δεν μπορείς να το προσωποποιήσεις…
Σε αυτό το σημείο θα το προσωποποιήσω. Ναι χτύπησε όλα τα επαγγέλματα η επιδημία του κορωνοϊού, αλλά τα θεάματα και τα ακροάματα νομίζω τα ισοπέδωσε. Δεν μπορούσατε για ένα χρόνο να δουλέψετε, ακόμα και να κάνετε καινούργια σχέδια. Ήταν εύκολο αυτό;
Ίσως να ακουστεί κάπως, αλλά ούτε αυτό μπορείς να το παίρνεις προσωπικά. Σαφέστατα υπήρχε μεγάλο πρόβλημα και περάσαμε πάρα πολύ δύσκολα γιατί δεν υπήρχε καθόλου δουλειά και εναλλακτική, αλλά αυτό συνέβαινε σε όλους μας. Κλείσανε μαγαζιά δεν έμεινε τίποτα ανοιχτό παρά μόνο όσοι μπορούσαν να δουλεύουν από το σπίτι, δηλαδή μετά από την ζημιά που έπαθαν τόσοι άνθρωποι, τι να έρθω να πω εγώ, τι να έρθω να πω για μένα. Είναι σαν να κλείνεις τα μάτια σου και τα αυτιά σου σε αυτό που είναι τόσο έντονα μπροστά σου, που δεν μπορείς να αρνείσαι ότι συμβαίνει. Επομένως δεν μπορώ να εστιάσω σε αυτό που συμβαίνει σε μένα ή στο θέατρο.
Ποια συναισθήματα γεννά η επανεκκίνηση των πολιτιστικών δράσεων;
Υπάρχει μια φόρα και μια χαρά έξτρα και από τους καλλιτέχνες και από τον κόσμο. Είναι ένα πολύ ωραίο συναίσθημα. Είναι μια ωραία ανυπομονησία, αρκετά γαργαλιστική . Αυτή η πανδημία μας δίδαξε να μην θεωρούμε τίποτα αυτονόητο και αυτό είναι μέσα σε αυτά τα πλαίσια. Επειδή μας στερεί πολλά πράγματα, τώρα νιώθουμε ωραία που ξαναβρίσκουμε τη χαρά . Και είναι ωραίο μετά από καιρό ν΄ αναγνωρίζεις μετά την μυρωδιά του θεάτρου που κόντευες να ξεχάσεις. Αυτό συμβαίνει με όλα τα πράγματα. Αν παρατηρήσεις τον κόσμο ακόμα και τώρα, βλέπεις πόσο κέφι και διάθεση που υπάρχει στα πρόσωπα τους. Το βλέπεις, έχουν άλλη φόρα και άλλη χαρά… έτσι και με το θέατρο.
περισσότερα στο NEWPOST
