Με τον Αλέκο Φασιανό είχαμε συναντηθεί αρκετές φορές στην Αθήνα για κάποιες συνεντεύξεις , κάποιες κουβέντες που περιορίζονταν στις επικείμενες εκθέσεις ζωγραφικής.
Τη μαγεία του χρωστήρα του και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του που σε μετέφερε με εικόνες από εποχή σε εποχή τον γνώρισα στο Παρίσι στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 .
Την πρώτη φορά στα ”ξένα” συναντηθήκαμε στην περιβόητη ταβέρνα της Τούλας .Εκεί, σύχναζαν όλοι οι Έλληνες διανοούμενοι της εποχής.
Οι λευκές κόλες πάνω στο τραπέζι γέμιζαν με την ”πραμάτεια ” των στοχασμών ενός συγγραφέα , με τις νότες ενός μουσικού, με την στιγμιαία έμπνευση ενός ζωγράφου.
Μόνο που κανείς τους δεν ήταν τυχαίος : Τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής μας. Κώστας Αξελός , Βαγγέλης Παπαθανασίου, Μιχάλης Κακογιάννης, Αλέκος Φασιανός.
Εκεί λοιπόν στην καρδιά του Παρισιού που είχε μυρωδιά Ελλάδας έμαθα ότι ο ζωγράφος ΄΄έμαθε Θέατρο”, παρακολουθώντας τις θρησκευτικές τελετουργίες ως παιδί. Ο παππούς του ήτανε παπάς
Και πάλι παιδί θα ακούσει στην Σπερχειάδα τον λόγο του Αρη Βελουχιώτη και μάλιστα μπέρδευε το δίκοχο των ανταρτών με το καλιμάφκι. Για καιρό πίστευε ότι ο Θεός τον προστάτευε γιατί τον υπηρετούσε.
Καμάρωνε που είχε σπουδάσει βιολί – ο πατέρας του ήταν μουσικός- , αλλά η ζωγραφική ήταν η αδυναμία του.
” Μέχρι τα δεκαεφτά μου χρόνια ζωγράφιζα μόνος μου και είχα όλο τον μαγικό κόσμο των εικόνων, στις εκκλησίες, και από την άλλη μεριά την αγαλματολατρεία των αρχαίων Ελλήνων. Ύστερα πήγα και σπούδασα στη Σχολή Καλών Τεχνών”
Δάσκαλος του ο Γιάννης Μόραλης
”Μάθαμε να βλέπουμε τις επιδράσεις του σκότους επί του φωτός , καθώς και τις αλλοιώσεις των σχημάτων, των αντικειμένων, μάθαμε να συγκρίνουμε και τα πράγματα. Όμως, πάντα σκεφτόμουνα τους αγίους με τα φωτοστέφανα, τα κοντάρια τους, τα σπαθιά τους, τις πολυποίκιλες στολές τους και τα κόκκινα ή άσπρα άλογα που πηδούσαν πάνω από φλεγόμενους δράκοντες”.
Ο Αλέκος Φασιανός φορούσε σχεδόν πάντα ένα μακρύ μπλε κασκόλ και καθώς το έριχνε προς τα πίσω έσκυψε και μου είπε ”αν δεν έβρεχε θα σου έλεγα να πάμε στην αριστερή πλευρά του Σηκουάνα . Στο Κοιμητήριο του Μονπαρνάς. Εδώ να δεις σε πιο μέρος αναπαύονται οι πιο σημαντικές φυσιογνωμίες. Ο Μπέκετ συνομιλεί με την Σιμόν ντε Μποβουάρ, ο Μπωντλαίρ με τον Αντουάν Μπυρντέλ .
Αλήθεια πώς σμίξανε όλοι οι αιώνες μαζί; Σ΄ αυτό το κοιμητήριο υπάρχουν τα ωραιότερα Εργα Τέχνης.
Εκείνη την μακρινή συζήτησή μας στο Παρίσι την είχα μεταφέρει στην ΕΡΤ ,ελπίζω να υπάρχει ακόμη!
Έτσι απλά σαν χαιρετισμό στον μεγάλο μας ζωγράφο και άνθρωπο .
