Αποφεύγω τις ειδήσεις τον τελευταίο καιρό γιατί έχω καταλάβει πόσο κακό μου κάνουν, όμως αναρωτιέμαι αν είναι σωστό να ζεις ξεκομμένος από τις εξελίξεις.
Ο τρόπος που παρουσιάζουνται όσα συμβαίνουν είναι βασισμένος σε μια διεστραμμένη πρόκληση της αδρεναλίνης των αποδεκτών, αυτή που προκαλεί ο τρόμος, η οποία μπορεί εύκολα να φέρει έναν άνθρωπο που θέλει να ξέρει τι συμβαίνει γύρω του σε μία κατάσταση μόνιμου εσωτερικού χάους. Το συνηθίσαμε πλέον, ξεχνώντας ότι υπάρχει στη ζωή και η χαρά, οι χαρές μας έγιναν μικρές και λίγες.
Καμιά φορά σκέφτομαι τις όμορφες μέρες του περασμένου καλοκαιριού, δίπλα στις βάθρες της Σαμοθράκης, σαν αντίποδα σε αυτό που μας έχει περικυκλώσει, γιατί πόσο να διαβάσει κανείς για τον πόλεμο στην Ουκρανία;
Πόσες αντοχές έχει ο άνθρωπος που παλεύει για την επιβίωση του, ώστε να ασχοληθεί με την παραμικρή λεπτομέρεια στην υπόθεση των τριών παιδιών της Πάτρας, με τον πυροβολισμό του Πακιστανού από έναν ταξιτζή, με τα δύο μικρά τα γεμάτα πληγές από κατσαρίδες που η μάνα τους τους έλεγε ότι είναι πεταλούδες, με την επέτειο του εμπρησμού της Marfin κι εκείνους που κάηκαν μπροστά στα μάτια μας, με τις ετοιμασίες των Ρώσων για χρήση πυρηνικών όπλων;
Μάθαμε να ζούμε με τον ακραίο φόβο, έγινε το βασικότερο συστατικό της ζωής, μπαίνει στα σπλάχνα μας περισσότερο από ότι ο αέρας, κόβοντάς μας την ανάσα.
Μας τρόμαξαν τόσο που δυσκολεύεσαι να σκεφτείς τι θα μπορούσε να ξεπεράσει όσα ήδη μας έχουν φέρουν σε αυτή την κατάσταση, ποιο θα ήταν αυτό το κακό που θα μπορούσε να μας εντυπωσιάσει.
Ένας Παγκόσμιος Πόλεμος, μία πιο επιθετική πανδημία, ένας λιμός;
Ίσως, ίσως η πείνα. Ίσως η τελευταία μας ελπίδα να είναι μία ακραία πείνα, που θα μας αναγκάσει να φάμε ο ένας τον άλλον, στην κυριολεξία.
