Γουοτεργκέιτ το σκάνδαλο – “Nixon’s the one” η παραίτηση…Γράφει η Δέσποινα Μακρινού

220125082424 Ν 3
Facebook
Twitter
LinkedIn

‘Ενα σκάνδαλο, μία προεδρική παραίτηση.

Της Δέσποινας Μακρινού

Το σλόγκαν, που αποδόθηκε απο τα αμερικανικά Μέσα Ενημέρωσης, στον 37ο Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών και αφορούσε την προεκλογική του δέσμευση για “τιμητική ειρήνη” στο Βιετνάμ, δεν ταίριαζε με την εξέλιξη του σκανδάλου των υποκλοπών, που έγινε επι Προεδρίας του.

Είναι πράγματι ο μοναδικός Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, που κάτω απο το βάρος των αποκαλύψεων αναγκάστηκε να υποβάλει την παραίτηση του.

Είχε προηγουμένως, φυσικά, “αγωνιστεί” για να εξαφανίσει τα αποδεικτικά στοιχεία, να αποποιηθεί τη συμμετοχή του  και να επιρρίψει τις ευθύνες στους συνεργάτες του. Ωστόσο, η δημοσιογραφική έρευνα δεν του το επέτρεψε και το σκάνδαλο με όλες τις διαστάσεις,  έφτασε στα Δικαστήρια.

Ήταν μιά μέρα σαν σήμερα , 9 Αυγούστου του 1974, πρίν 48 χρόνια όταν ο Πρόεδρος Νίξον , ταπεινωμένος επιβιβαζόταν σε ένα στρατιωτικό ελικόπτερο με την οικογένειά του,για την οικογενειακή του κατοικία στο Σαν Κλεμέντε.

Την προηγούμενη είχε απευθύνει διάγγελμα στον αμερικανικό λαό, ανακοινώνοντας την παραίτηση του . Μιά παραίτηση οδυνηρή και ταυτόχρονα ντροπιαστική, αν αναλογιστεί κανείς ότι δέκα χρόνια νωρίτερα, ακριβώς την ίδια ημερομηνία (8 Αυγούστου), είχε πάρει, με σαρωτική πλειοψηφία,  το χρίσμα του υποψήφιου Προέδρου στο Συνέδριο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.

Έτσι σε ηλικία 37 ετών, ο “Πονηρός Ντίκ”, με όχι και τόσο καθαρές διαδικασίες εξελέγη γερουσιαστής, με προεκλογικό σύνθημα την “τιμητική ειρήνη” στον πόλεμο του Βιετνάμ. Η ταύτιση των απόψεων του και η φιλική του σχέση με τον Μακάρθι δεν εγγυόντο ωστόσο, ομαλές συνθήκες σε πιθανή διακυβέρνηση.

Εξελέγη Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών με ποσοστό 60,7% κερδίζοντας τις 48 απο τις 50 πολιτείες. Υπογράφοντας μία απο τις πιο σκοτεινές και μαύρες σελίδες στην αμερικάνικη δημοκρατία.

Το σκάνδαλο

  Γουοτεργκέιτ ήταν το όνομα ενός κτηριακού συγκροτήματος στην Ουάσινγκτον , στο οποίο είχε έδρα το Δημοκρτατικό Κόμμα το 1972.

Το βράδυ της 17ης Ιουλίου του 1972, ένας απο τους φύλακες του κτηρίου παρατήρησε κάποιες ύποπτες κινήσεις και ειδοποίησε αμέσως την αστυνομία.

Υποπτευόταν διάρρηξη. Η έρευνα της αστυνομίας εντόπισε στα γραφεία του Δημοκρατικού Κόμματος, πέντε άντρες να φωτογραφίζουν έγγραφα και να παγιδεύουν τις τηλεφωνικές συσκευές, τοποθετώντας κοριούς. Οι πέντε άντρες ήταν τρείς πρώην πράκτορες της CIA  και δύο Κουβανοί αντικαθεστωτικοί.

Και οι πέντε ανήκαν στην ομάδα των “υδραυλικών” που αναλάμβαναν τη διεκπεραίωση των “βρώμικων παιχνιδιών” του Νίξον. Η σύλληψη των πέντε, έγινε αμέσως γνωστή στον Λευκό Οίκο και η επιχείρηση συγκάλυψης μπήκε σε εφαρμογή.

Απο κει και μετά οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες και ο χρόνος άρχισε να μετράει αντίστροφα για τον εκλεγμένο Πρόεδρο.

Με εντολή δική του και με παρέμβαση του FBI, καταστράφηκαν πολλά απο τα ενοχοποιητικά στοιχεία, που αποδείκνυαν τη συμμετοχή του. Η κατεύθυνση του Λευκού Οίκου ήταν να παρουσιαστεί το γεγονός ως διάρρηξη, να παραπλανηθεί η δικαστική εξουσία και έτσι να κλείσει το θέμα. ” Μπορώ να πω με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, ότι κανείς από το προσωπικό του Λευκού Οίκου, κανείς από αυτή την κυβέρνηση, δεν έχει εμπλακεί σε αυτό το πολύ παράξενο περιστατικό” δήλωνε ο επίσημος εκπρόσωπος.

Ολα έδειχναν, λοιπόν, ότι τα είχαν καταφέρει, έως τη στιγμή που η υπόθεση πέρασε στα χέρια δύο δημοσιογράφων της Ουάσινγκτον Πόστ. Του Μπόμπ Γουίντγουρντ και του Κάρλ Μπέρνστάιν.

Τα δημοσιεύματα , τόσο για το ίδιο το σκάνδαλο, όσο και για τις προσπάθειες συγκάλυψής του, υπήρξαν καταιγιστικά .

Άρθρα βασισμένα σε αξιόπιστες πηγές, με αδιάσειστα στοιχεία, για μεγάλο χρονικό διάστημα, έφερναν σε δύσκολη θέση τον ίδιο τον Πρόεδρο.

Το “βαθύ λαρύγγι”, όπως οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι αποκαλούσαν την πηγή τους, (33 χρόνια μετά μαθεύτηκε ότι ήταν ο αναπληρωτής διευθυντής του FBI ), συνεργάστηκε με απόλυτη μυστικότητα και έτσι το “μαχαίρι έφτασε στο κόκκαλο”.

Στο σκάνδαλο και πολύ περισσότερο στην συγκάλυψή του, πήραν μέρος εκτός απο τον ίδιο τον Πρόεδρο και τους συνεργάτες του, υψηλόβαθμοι δικαστικοί , στελέχη του FBI και της CIA.

Ακολούθησε ένα κύμα παραιτήσεων, απολύσεων, αλλά και παραπλανητικών στοιχείων, εντέχνως διοχετευμένα απο την πλευρά του Προέδρου, ο οποίος πεισματικά δήλωνε άγνοια , στοχοποιώντας τους δύο ερευνητές δημοσιογράφους και την εφημερίδα τους.

Τον Φεβρουάριο του 1973, η Αμερικανική Γερουσία αποφάσισε να συγκροτήσει ειδική επιτροπή, προκειμένου να διερευνήσει την υπόθεση. Οι συνεδριάσεις της επιτροπής μεταδίδονταν ζωντανά απο τα τρία μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα το ABC, το NBC και το CBS. Η ακροαματικότητα και το ενδιαφέρον των Αμερικανών είχε αγγίξει το 85%.

Η Γερουσία, μαζί με τον Ανεξάρτητο  Ειδικό  Σύμβουλο , ζήτησαν να παραδοθούν όλες οι μαγνητοταινίες καθώς και όλο το ηχητικό υλικό που είχε στη διάθεσή του ο Λευκός Οίκος. Ο Νίξον όμως αρνήθηκε επικαλούμενος το εκτελεστικό του προνόμιο.

Ακολούθησε η “σφαγή του Σαββατόβραδου”. Σύμφωνα με δημοσιεύματα εκείνης της εποχής, ο Νίξον ζήτησε απο τον Γενικό Εισαγγελέα να απολύσει τον Ανεξάρτητο Ειδικό Συμβουλο. Εκείνος αρνήθηκε και υπέβαλε την παραίτησή του.  Η εντολή διαβιβάστηκε στον Αναπληρωτή Εισαγγελέα, που και εκείνος με τη σειρά του αρνήθηκε και παραιτήθηκε. Η προεδρική διαταγή βρήκε “ευήκοα ώτα” στον Γενικό Δικηγόρο Ρομπερτ Μπόρκ, ο οποίος και διόρισε νέο Ειδικό Σύμβουλο.

Τον Μάρτιο του 1974 παραπέμφθηκαν σε δίκη, επτά συνεργάτες του Νίξον γνωστοί και ως “επτά του Γουότεργκειτ” με την κατηγορία της συνωμοσίας και συγκάλυψης του σκανδάλου.

Ο κλοιός είχε σφίξει ασφυκτικά και δεν ήταν λίγες οι φωνές ακόμη και μέσα απο το χώρο των Ρεπουμπλικάνων, που ζητούσαν την παραίτησή του. Μάλιστα μία απο τις φιλοπροεδρικές έως τότε εφημερίδα έγραφε ” Ο Νίξον είναι απάνθρωπος, δόλιος. βέβηλος, καχύποπτος” ενώ μία άλλη επίσης φιλική εφημερίδα ” Η ανάγνωση των συνομιλιών είναι μία εμετική εμπειρία, και όταν την ολοκληρώνεις νοιώθεις ότι μυρίζεις βρώμικα”.

Στις 24 Ιουλίου της ίδιας χρονιάς το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε και υποχρέωσε τον Νίξον να παραδώσει όλο το ηχητικό υλικό που είχε στη διάθεσή του, απορριπτοντας το εκτελεστικό του προνόμιο.

Η πρώτη δικαστική μομφή στο πρόσωπο του Προέδρου, ακούστηκε στις 27 Ιουλίου απο την Βουλή των Αντιπροσώπων και αφορούσε την προσπάθεια παρακώλυσης της Δικαιοσύνης . Η δεύτερη, λίγες ώρες μετά, για κατάχρηση εξουσίας και η τρίτη για περιφρόνηση του Κογκρέσου. Ετσι η διαδικασία για την καθαίρεση του Νίξον,  είχε και επίσημα ξεκινήσει.

Στις 5 Αυγούστου είδε το φώς της δημοσιότητας, μία μαγνητοταινία, της οποίας το περιεχόμενο αφορούσε συνομιλία του Νίξον με στενό συνεργάτη του στο Οβαλ Γραφείο, που αποδείκνυε με πανηγυρικό τρόπο την συμμετοχή του, όχι μόνο στο σκάνδαλο, αλλά και σε όλη την προσπάθεια να συγκαλυφθεί και να παραπλανηθεί η Δικαστική Εξουσία και η Κοινή Γνώμη.Επισημαίνεται ότι μέχρι τότε, ο Πρόεδρος αρνιόταν την συμμετοχή του και δήλωνε άγνοια. Η “Καπνισμένη κάννη” όπως ευστόχως ονομάστηκε η μαγνητοταινία, αποτέλεσε την χαριστική βολή.

Αμέσως μετά, το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων απέσυρε την υποστήριξη του στο πρόσωπο το Προέδρου και το ίδιο βράδυ με Παναμερικανικό διάγγελμα ο Ριτσαρντ Νίξον υπέβαλε την παραίτησή του.

Ανέλαβε ο Αντιπρόεδρος Τζέραλντ Φόρντ , ο οποίος και του απένειμε χάρη.

Για το σκάνδαλο Γουότεργκειτ παραπέμφθηκαν σε δίκη 69 κυβερνητικοί παράγοντες, απο τους οποίους οι 49 καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν. Ο Νίξον έως το τέλος της ζωής του, το 1994, υποστήριζε ότι ήταν αθώος.

Η Ουάσινγκτον Πόστ και οι δημοσιογράφοι που έκαναν την έρευνα, βραβεύτηκαν για το κυνήγι και την αποκάλυψη της αλήθειας.

 

Σχετικά Άρθρα

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies για να σας προσφέρει μία καλύτερη εμπειρία.