21 Απριλίου 1967! 56 χρόνια μετά
Αφιέρωμα
Θανάσης Κάππος – συγγραφέας
“Ένα μίνι θεατρικό για τον πατέρα Κώστα Κάππο”
“Το Πορτραίτο ενός βασανισμένου”
Xώρος : Κελί φυλακών.
Τόπος χωρίς σημασία προσδιορισμού χρόνου και συναισθημάτων.
Ένα μεταλλικό κρεβάτι στη μέση.
Πρόσωπα:
Κώστας :
Νεαρός με χοντρά μυωπικά γυαλιά. Ατσάλινη αίσθηση της στιγμής και δυναμικό βλέμμα.
Παύλος:
Σκυφτός, σκυθρωπός. Χωρίς αίσθηση του τι και γιατί πρέπει να κάνει αυτό που του έχουν αναθέσει να κάνει. Υψηλό όμως συναίσθημα του δήθεν καθήκοντος. Μηδενική βούληση και θέληση. Πιο ψηλά όμως από τους άλλους βασανιστές. Γνώστης ειδικών βασανιστηρίων. «Δάσκαλος» απέναντι σε ανυπεράσπιστους.
Tο λεξικό των μαρτυρίων του
«ΜΗΧΑΝΗΜΑΤΑ»: Έτσι έλεγαν οι δεσμοφύλακες κάτι λαμαρίνες που χτυπούσαν επί 12 ώρες συνέχεια πάνω στο κελί του στο Διόνυσο. Άρχιζαν στις 7 το απόγευμα και τελείωναν στις 7 το πρωί.
Ο Κάππος λέει ότι γι΄ αυτή τη δουλειά σχηματίζονταν τέσσερεις βάρδιες «χειριστών».
«ΠΑΥΛΟΣ»: Φανατικός βασανιστής. Πιθανόν να πρόκειται για ψευδώνυμο. Ο Κάππος τον συνάντησε μόνο για μια βραδυά όταν τον υπέβαλε σε «ειδικά βασανιστήρια».
Από τότε, η αναφορά και μόνο στο όνομα αυτό σήμαινε τρόμο.
Του έλεγαν «θα φωνάξουμε τον Παύλο». Κατά την άποψη του Κάππου, ο βασανιστής αυτός ήταν «περιοδεύων».
Πρέπει να επισκέφτοταν πολλούς κρατουμένους. Ήταν ένα είδος «δασκάλου» για τους «άτσαλους» βασανιστές. Μεθοδικός και προσεχτικός.
1.«ΛΑΚΚΟΣ»: ‘Ενας λάκκος στο χώμα όσο το μπόι ενός ανθρώπου. Αυτό έγινε στο Διόνυσο. Τον έκλεισαν μέσα και τον σκέπασαν με λαμαρίνες και χώμα!
Έξι ώρες έμεινε εκεί και όταν διαπίστωσαν ότι είχε χάσει τις αισθήσεις του, τον έδεσαν, έβαλαν μέσα ένα φαντάρο, που άρχισε να τον χτυπά μέχρι λιποθυμίας.
2.«ΚΑΡΦΙ»: Ήταν μια από τις μεθόδους του «Παύλου». Του έδεναν με χειροπέδες τα χέρια και τον κρεμούσαν και τον κρεμούσαν για μισή ώρα με ένα καρφί στον τοίχο.
Συνέπειες: Αφυδάτωση και συρροή αίματος στα χέρια, αφού το βάρος του σώματος έπεφτε σ΄αυτά.
- «ΣΤΑΓΟΝΑ»:. Ο βασανιζόμενος ξαπλωμένος στο κρεβάτι, δεμένος με χειροπέδες οι οποίες κατέληγαν σε ένα σύρμα το οποίο κάλυπτε όλο του το σώμα. Δηλαδή, μια κουλούρα όλο του το κορμί. Γεγονός που του προκάλεσε έντονη εφύδρωση και τον οδήγησε πρακτικά ένα βήμα πριν την αφυδάτωση. Δεμένο στο κρεβάτι, τοποθέτησαν ακριβώς από πάνω του ένα τενεκέ, με ενσωματωμένη μια κάνουλα η οποία έσταζε σταγόνα – σταγόνα νερό. Με την μόνη διαφορά, πως αντί η σταγόνα να πέφτει στα χείλη του βασανιζόμενου, έπεφτε ακριβώς στο κούτελο του.
4.«ΑΣΒΣΕΣΤΗΣ»:Toν έσκισαν με ξιφολόγχη στην κοιλιά, τον έδεσαν ανάσκελα στο κρεβάτι, έβαλαν επάνω ένα κομμάτι ασβέστη ξερό. Το έγκαυμα δεν έχει κλείσει ακόμη.
- «ΑΚΙΝΗΣΙΑ»:Με ένα σπάγγο έδεσαν τα λαιμό με τα γεννητικά του όργανα. Σκυμμένος καθώς ήταν δεν μπορούσε να κάνει καμία κίνηση ούτε μπρός, ούτε πίσω, ούτε στο πλάι.
To βασανιστήριο αυτό το εφάρμοζαν στο Μπογιάτι και το έλεγαν «Διαρκή επίκυψη». -
«ΤΣΙΜΕΝΤΟ»: Από τις 10 το βράδυ του έδεσαν τα χέρια σε μια ζώνη που του φόρεσαν στη μέση. Του έδεσαν τα πόδια και καθώς ήταν μπρούμυτα δεμένος πάνω σ΄ ένα κρεβάτι, έβαλαν στη ράχη του ένα σάκο με τσιμέντο.
Κατά τις πρωινές ώρες, είπε ο Κάππος, κόπηκε η αναπνοή του και θα πέθαινε από ασφυξία, αν δεν κατέβαλε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να φέρει το νύχι του μικρού του δακτύλου στο τσουβάλι και μετά από μια ώρα να αδειάσει το τσιμέντο από το τσουβάλι.
Ανάπνευσε, αλλά σε λίγο τον πήραν είδηση οι φρουροί τον έλυσαν και τον χτύπησαν. - «ΠΕΙΝΑ»: Παροχή νερού
- «ΔΙΨΑ»: Παροχή φαγητού
Μεθοδευμένες «δουλειές» και λεξικό άψογο. Στην επταετία μπορούσε ο καθένας να το «σπουδάσει», αδιάφορο αν ήταν γυναίκα ή άντρας, παιδί ή μεγάλος, εργάτης ή διανοούμενος, δυνατός ή αδύνατος.
ΣΚΗΝΗ 1η :
Ο Λάκκος
ΠΑΥΛΟΣ :
– Που θα πάει αυτή η δουλειά, Κωστάκη; Πόσες ώρες είσαι στο λάκκο;
ΚΩΣΤΑΣ:
– Δεν ξέρω.
ΠΑΥΛΟΣ
– Μου είπαν ότι κάποια στιγμή τραβήξανε τη λαμαρίνα να δούνε αν ζεις και σε είδανε να κάνεις γυμναστική.
ΚΩΣΤΑΣ
– Με βοηθάει. Με κρατάει ζωντανό.
ΠΑΥΛΟΣ
– Μα εμείς δε θέλουμε σε καμία περίπτωση να πεθάνεις. Η σημασία του λάκκου είναι μορφωτική. Όταν είσαι μέσα στο λάκκο, σκεπασμένος με λαμαρίνες, με χώμα.. λίγος αέρας.. Τι άλλο μπορείς να σκεφτείς παρά τη ζωή σου; Τις πράξεις σου; Τα λάθη σου; Πρέπει να καταλάβεις πως ο κομμουνισμός τελείωσε.
ΚΩΣΤΑΣ
– Οι ιδέες και οι αξίες δεν τελειώνουν ποτέ.
ΠΑΥΛΟΣ
– Έτσι νομίζεις. Που το είδες , στο Γράμμο και στο Βίτσι; Τέλειωσε αυτό που εσείς οι κομμουνιστές λέγατε ‘’επανάσταση’’. Σας άφησαν όλοι μόνους, σας παράτησαν. Που ήταν ο Στάλιν , ο Τίτο και.. δεν ξέρω ‘γω.. τα υπόλοιπα κουμμούνια;
ΚΩΣΤΑΣ
– Εγώ…
ΠΑΥΛΟΣ
– Σκάσε ρε. Σου είπα εγώ να μιλήσεις; Σου έδωσα την άδεια; Εδώ κάνουμε κουμάντο εμείς. Εγώ κάνω κουμάντο. Με το δικό μου τρόπο. Αν είσαι καλό παιδί και απαντήσεις σε ότι σε ρωτήσω, αν συνεργαστείς, ο τρόπος μου θα είναι ωραίος. Κατάλαβες;
ΚΩΣΤΑΣ
– Εγώ δεν έχω τίποτα να πω. Στον πόλεμο υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Αυτοί που κερδίζουν και αυτοί που χάνουν. Ο καθένας διαλέγει πλευρά, επιλέγει στρατόπεδο και από εκεί και πέρα κάνει τη δουλειά του.
ΠΑΥΛΟΣ
– Τι σημαίνει αυτό;
ΚΩΣΤΑΣ
– Εσείς κάνετε τη δουλειά σας και εμείς τη δική μας. Χάσαμε.
ΠΑΥΛΟΣ
– Χάσατε , αλλά δεν το έχετε πάρει χαμπάρι. Να το καταλάβετε επιτέλους να μην ταλαιπωρείτε και εμάς. Αντίσταση, φασαρίες , προβλήματα. Τι θέλετε να πετύχετε δηλαδή, να γίνουμε και εμείς κόκκινοι; Ε, όχι αυτό δεν θα το επιτρέψουμε. Εμείς είμαστε το κράτος, εμείς. Στην προκειμένη περίπτωση, για εσένα, εγώ. Εγώ είμαι το κράτος εδώ.
ΚΩΣΤΑΣ
– Εσύ ε; Πως γίνετε ένας άνθρωπος να..
ΠΑΥΛΟΣ
– Ναι ρε, εγώ. Για αυτό πρόσεχε. Αυτά τα κομμουνιστικά ξέχνα τα. Η εθνική επανάσταση είναι βαθιά ριζωμένη.
-ΚΩΣΤΑΣ
Κάθετι που είναι ριζωμένο στη βία και την στέρηση των ελευθεριών χάνει. Πάντα θα χάνει, είναι καταδικασμένο να χάνει.
-ΠΑΥΛΟΣ
Και που το διάβασες αυτό ρε;
ΚΩΣΤΑΣ
– Η ιστορία το έχει δείξει;
ΠΑΥΛΟΣ
– Ποια ιστορία;
ΚΩΣΤΑΣ
– Πάντα όσα χρόνια και αν περάσουν θα συνεχίσει να το δείχνει.
(Ο Παύλος τον τραβά βίαια και τον βγάζει από τον λάκκο. Ο Κώστας είναι σχεδόν αναίσθητος)
ΠΑΥΛΟΣ
– Ξύπνα ρε! Σήκω! Έτσι θες να το κάνουμε; Τι λες; Σ’ αρέσει το καρφί;
(τον πάει στο καρφί)
Όλα θα μας τα πεις, με κάθε λεπτομέρεια. Ποιος είναι ο αρχηγός, ποια τα μέλη, τα πάντα. Τα πάντα για την οργάνωση σας.
ΚΩΣΤΑΣ
– Δεν έχω τίποτα να πω, μόνο αυτό:
Τα κάγκελα της φυλακής που μπήγονται στο πέτρινο περβάζι το σκοτεινό, σκίζουν τον ήλιο το φωτεινό!
Και εγώ ως γαντζώνομαι και σφίγγω πάνω τους, το θαμπό της αυγής στο μέτωπο μου,
Και πέφτουν στο μάτι το θολό,
Σαν κόκκινη καλύπτρα και κρύβουν τον κόσμο ολάκερο,
Τον ακριβό μου.
ΣΚΗΝΗ 2η :
ΤΟ ΚΑΡΦΙ
ΠΑΥΛΟΣ
– Μίλα ρε. Δεν υπάρχει νόημα, τι νομίζεις πως θα καταφέρεις με όλα αυτά; Χαμένος χρόνος, τζάμπα κόπος. Για όλους μας. Και για σένα και για μας.
ΚΩΣΤΑΣ
– Κάντε ότι πρέπει να κάνετε. Εγώ δεν έχω τίποτα να πω.
ΠΑΥΛΟΣ
– Μόνος σου παλεύεις, δεν το καταλαβαίνεις; Παλεύεις να αναστήσεις φαντάσματα. Από τα σκατά που σας φυτεύουν στο κεφάλι, στην φαντασία σου είναι όλα.
ΚΩΣΤΑΣ
– Στην φαντασία μου;
ΠΑΥΛΟΣ
– Ναι ρε, στη φαντασία σου.
ΚΩΣΤΑΣ
– Κάθε άνθρωπος για τον δίπλα του έχει φαντασία και όνειρο. Χωρίς αυτά δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να αλλάξει ο κόσμος.
ΠΑΥΛΟΣ
– Τι είναι αυτά ρε; Δεμένος σε ένα καρφί πως μπορείς να τα πιστεύεις αυτά; Έχασες, χάσατε. Όχι δηλαδή ότι θα μπορούσατε ποτέ να κερδίσετε.. Τα ιερά και τα όσια της πατρίδος μας, ο πολιτισμός και οι αξίες πάντοτε θα κερδίζουν.
ΚΩΣΤΑΣ
– Πολιτισμός και αξίες ;
ΠΑΥΛΟΣ
– Κατάλαβε το ρε παιδάκι μου να ξεμπερδεύουμε.
ΚΩΣΤΑΣ
– Που τα είδες αυτά;
ΠΑΥΛΟΣ
– Όχι θα αφήσουμε να μας κάνετε Σοβιετική Ενωση.
ΚΩΣΤΑΣ
– Αν είναι πολιτισμός και αξία, ένας άνθρωπος να βασανίζεται από δέκα ανθρώπους , με βασανιστήρια που παραπέμπουν σε Γερμανούς φασίστες, τότε κάπου υπάρχει πρόβλημα.
ΠΑΥΛΟΣ
– Ειρωνεύεσαι ρε; Έχεις και άποψη;
ΚΩΣΤΑΣ
– Έχω, όπως μου επιβάλλει ο πολιτισμός και οι αξίες μου.
ΠΑΥΛΟΣ
– Άστα αυτά ρε και πες μου ότι είναι να μου πεις να ξεμπερδεύουμε.
ΚΩΣΤΑΣ
– Κάνε ότι έχεις να κάνεις.
ΠΑΥΛΟΣ
– Όλα αυτά δεν θα τα έλεγες αν ήξερες τι σε περιμένει. Πόσο θα αντέξεις έτσι ρε, με τα χέρια ψηλά; Σε λίγο θα χάσεις τις αισθήσεις σου. Απάντησε μου να ξεμπερδεύουμε και εσύ και εγώ.
ΚΩΣΤΑΣ
– Δεν σε αφορά ποιος είμαι, αυτό είναι δική σου δουλειά.
ΠΑΥΛΟΣ
– Δεν ξέρεις ρε τι θα σου κάνουμε. Και όχι μόνο σε σένα..
ΚΩΣΤΑΣ
– Σου είπα κάνε ότι θες. Δεν πρόκειται να πάρεις κουβέντα από εμένα.
ΠΑΥΛΟΣ
– Θα μας τα πεις. Ή με το καλό, ή με το άγριο. Δεν έχεις καμία απολύτως ελπίδα.
ΚΩΣΤΑΣ
– Η ελπίδα υπάρχει όσο οι άνθρωποι ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο.
ΠΑΥΛΟΣ
– Άσε τα κομμουνιστικά στην άκρη. Δεν έχεις πολύ χρόνο. Λοιπόν.
Που βρήκατε τον πολύγραφο;
Από πού τον αγοράσατε ρε; Που τον βρήκατε;
Ποιος έφτιαχνε τις προκηρύξεις; Ποιος τις μοίραζε;
Έτσι κι αλλιώς, αργά η γρήγορα θα μιλήσεις. Από εδώ δεν βγήκε κανείς χωρίς να μιλήσει. Κανένας δεν έφυγε από τα χέρια μου μουγγός. Θα μου τα ξεράσεις όλα έτσι κι αλλιώς, γιατί θες να το κάνουμε με τον δύσκολο τρόπο;
Θες έτσι; Έτσι λοιπόν. Ωραία . Φίνα. Θες να με κουράσεις, αλλά έχω υπομονή. Εγώ που με βλέπεις, έχω υπομονή γαιδάρου και μουλαριού μαζί.
ΚΩΣΤΑΣ
– Μην περιμένεις. Ότι έχω να πω, θα το πω μόνο σε μένα.
ΠΑΥΛΟΣ
– Α, έτσι;
ΚΩΣΤΑΣ
– Έτσι. Εσένα δε σου πέφτει λόγος.
ΠΑΥΛΟΣ
– Το αποφάσισες δηλαδή;
ΚΩΣΤΑΣ
– Εγώ έχω αποφασίσει από καιρό τι θέλω από τη ζωή μου και πως θα τη δώσω. Που θα τη δώσω. Έχω τις ιδέες και τα πιστεύω μου.
ΠΑΥΛΟΣ
– Και τι σου λένε τα πιστεύω σου; Να πας τζάμπα και βερεσέ;
ΚΩΣΤΑΣ
– Μου λένε ότι κάποιος αξίζει να ζει για να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Και αν ο θάνατός του βοηθήσει σε αυτό, τότε αξίζει και να πεθάνει.
ΠΑΥΛΟΣ
– Πολύ τον ήρωα δεν μας παριστάνεις;
ΚΩΣΤΑΣ
– Δεν παριστάνω τίποτα. Ούτε ήρωας είμαι.
ΠΑΥΛΟΣ
– Το έχεις αποφασίσει δηλαδή;
ΚΩΣΤΑΣ
– Πολλά χρόνια τώρα. Οπότε μην περιμένετε. Κάντε ότι είναι να κάνετε να τελειώνουμε. Προχωράτε. Είμαι έτοιμος για όλα. Εμπρός, προχώρα, να τελειώνουμε.
ΣΚΗΝΗ 3η
Η ΣΤΑΓΟΝΑ
ΠΑΥΛΟΣ
– Μαθηματική ακρίβεια. Τάξη. Βλέπεις με πόση ακρίβεια πέφτει το νερό στο κούτελο σου; Από αφυδάτωση θα πας, ούτε νερό δε θα μπορείς να πιείς στο τέλος. Σου αρέσει αυτό ρε; Δηλαδή εσύ τώρα το ευχαριστιέσαι; Είναι ποτέ δυνατόν ένας άνθρωπος τόσο νέος να θέλει να ταλαιπωρείται τόσο; Κρίμα δεν είναι;
ΚΩΣΤΑΣ
– Δικό μου κουμάντο, δεν σε νοιάζει, δεν σε αφορά.
ΠΑΥΛΟΣ
– Δεν με αφορά;
ΚΩΣΤΑΣ
– Όχι βέβαια. Εσύ κάνε ότι σε αφορά.
ΠΑΥΛΟΣ
– Θα το κάνω ρε και θα δεις τότε για πότε θα μιλήσεις.
ΚΩΣΤΑΣ
– Εγώ κάνω ότι μου επιβάλλει η συνείδηση μου. Τα υπόλοιπα είναι δική σας δουλειά.
ΠΑΥΛΟΣ
– Πολύ τον έξυπνο δεν κάνεις; Ποιον θες να παραστήσεις δηλαδή, τον μεγάλο κομμουνιστή; Τον μεγάλο επαναστάτη; Ποιον τον Μάρκο, τον Ζαχαριάδη, ή τον Βελουχιώτη; Τελειώσανε αυτά. Ρε είναι μάταιος κόπος, δεν το καταλαβαίνεις;
ΚΩΣΤΑΣ
– Δεν ξέρω ποιοι είναι όλοι αυτοί.
ΠΑΥΛΟΣ
– Τι;
ΚΩΣΤΑΣ
– Όλοι αυτοί που είπες, δεν ξέρω ποιοι είναι.
ΠΑΥΛΟΣ
– Και τι ξέρεις;
ΚΩΣΤΑΣ
– Ποιος είμαι εγώ.
ΠΑΥΛΟΣ
– Δεν μας το λες και εμάς να το μάθουμε;
ΚΩΣΤΑΣ
– Δεν σε αφορά, στο ξανάπα, είναι δικό μου και μόνο δικό θέμα. Πάρτο χαμπάρι και πάψε να με σκοτίζεις. Εσύ κάνε αυτό που έχεις εντολή να κάνεις. Τα υπόλοιπα..
ΠΑΥΛΟΣ
– Άσε τις ρητορείες ρε. Τελειώσαν οι μέρες σου. Εμείς- Εγώ- τώρα αποφασίζω για σένα. Όσο πιο γρήγορα μιλήσεις, τόσο καλύτερα θα είναι για σένα. Εμείς κυβερνάμε, έχουμε την τύχη στα χέρια μας. Πόσο θες επιτέλους να το καταλάβεις;
ΚΩΣΤΑΣ
– Κατάλαβα. Εσύ κατάλαβες ότι τζάμπα χαλάς το σάλιο σου;
ΠΑΥΛΟΣ
– Τι είπες ρε κομμούνι;
ΚΩΣΤΑΣ
– Όσο και να προσπαθείς, σαν εσένα δε θα γίνω. Τέλειωνε τώρα με ότι είναι να κάνεις.
ΠΑΥΛΟΣ
– Δε θα μου πεις εσύ τι και πως θα κάνω. Η επανάσταση της 21ης ξέρει να προστατεύει τα παιδιά της. Είμαστε Έλληνες εμείς και όχι κομμούνια που δεν ξέρουν τι θέλουν και γιατί το θέλουν.
ΚΩΣΤΑΣ
– Εσύ ξέρεις τι θες; Και γιατί το θες;
ΠΑΥΛΟΣ
– Άστα αυτά και μίλα.
ΚΩΣΤΑΣ
– Και εσύ άσε τα μαθήματα και τα κηρύγματα και κάνε τη δουλειά σου.
ΠΑΥΛΟΣ
– Δεν θα ξυπνήσεις ποτέ εσύ δηλαδή; Ρε όσοι περάσανε από εμένα.. καταλάβανε. Για ρώτα τους να σου πούνε. Τους πρώην συντρόφους σου.
ΚΩΣΤΑΣ
– Κάνε τη δουλειά σου, σου είπα.
ΠΑΥΛΟΣ
– Εσύ κοιμάσαι ύπνο βαθύ. Μην είσαι ξεροκέφαλος ρε, μίλα.
ΚΩΣΤΑΣ
– Δε θα μιλήσω, πάρτο απόφαση.
ΠΑΥΛΟΣ
– Το κράτος οφείλει να τα ξέρει όλα. Και τα ξέρει όλα. Και ότι δεν ξέρει, αμέσως πρέπει να το μαθαίνει. Κατάλαβες;
ΚΩΣΤΑΣ
– Εγώ έχω καταλάβει. Εσύ;
ΠΑΥΛΟΣ
– Δεν υπάρχει ελπίδα ρε. Εμπιστεύσουμε. Καμία ελπίδα για σένα, για μένα. Για κανέναν.
– ΚΩΣΤΑΣ
Η ελπίδα..
ΠΑΥΛΟΣ
– Σκάσε! Πρέπει να βάλετε μυαλό ρε επιτέλους! Να γίνετε άνθρωποι! Βοηθείστε το κράτος για να σας βοηθήσει. Δε μπορεί να γίνει διαφορετικά.
ΚΩΣΤΑΣ
– Αυτά.. αυτά που είπες..
ΠΑΥΛΟΣ
– Τι;
ΚΩΣΤΑΣ
– Αυτά, άστα για τους ομοίους σου.
ΠΑΥΛΟΣ
– Θα μου βγάλεις την ψυχή δηλαδή; Δεν καταλαβαίνεις ούτε από καλό, ούτε από άγριο;
ΚΩΣΤΑΣ
– Σε εμένα δεν πιάνουν αυτά.
ΠΑΥΛΟΣ
– Χαμένος χρόνος λοιπόν;
ΚΩΣΤΑΣ
– Χαμένος χρόνος. Απολύτως χαμένος. Συνέχισε.
ΣΚΗΝΗ 4η
Ο ΑΣΒΕΣΤΗΣ
ΚΩΣΤΑΣ
– Δεν έχω τίποτα να τους πω. Δεν έχω τίποτα να τους πω. Δεν έχω τίποτα να τους πω.
Είναι δική μου δουλειά η ζωή μου. Δεν τους πέφτει λόγος. Δεν τους αφορά.
Αυτές πρέπει να είναι συνεχώς οι απαντήσεις μου.
Έτσι ήταν και πριν, έτσι πρέπει να είναι από ΄δω και πέρα.
Στο ίδιο μοτίβο, χωρίς καμία απολύτως αλλαγή.
(Παραληρηματικός λόγος με έντονο το συναίσθημα της οριστικής απώλειας…… Λόγος χαμηλόφωνος, με ένα βλέμμα μεταξύ ζωής και θανάτου).
Εγώ ξέρω τι θέλω. Έχω αποφασίσει. Από τότε.
Από ‘κείνο το μεσημέρι στο χωριό.
Εκείνος ο ανθρωπάκος που τον χτυπούσαν με τα χέρια, τις πέτρες και τα στειλιάρια οι χωροφύλακες.
Αυτός τους παρακαλούσε να σταματήσουν. Τους εκλιπαρούσε. Τους ζητούσε συγνώμη.
Τους αγώνες. Τους νεκρούς. Την ιστορία. Την ύπαρξη του.
Τους ζητούσε να ζήσει πεθαμένος. Ζωντανός ανάμεσα σε νεκρούς.
Παρακαλώντας. Παρακαλώντας αυτούς που αργότερα «θα μας έδιναν το χέρι, το μουλιασμένο από το δικό μας αίμα».
Εγώ έχω αποφασίσει. Ξέρω τι θέλω. Δεν είναι δική τους δουλειά.
Δεν θα τους παρακαλέσω ούτε μια στιγμή. Ό,τι και να κάνουν εγώ έχω αποφασίσει!
Ξέρω τι θέλω. Δεν είναι δική τους δουλειά.
Δεν θα τους παρακαλέσω ούτε μια στιγμή. Ό,τι και να κάνουν εγώ έχω αποφασίσει.
Είμαι ήδη αποφασισμένος.
Ο, τι και να κάνουν, είναι μια τρύπα στο νερό.
Εγώ θα πεθάνω αν χρειαστεί, χωρίς να τους πω τίποτα.
Δεν έχω να τους πω τίποτα. Δεν χρειάζεται να τους πω τίποτα.
Τι είμαι!
Ποιος είμαι!
Από πού είμαι!
Ποιος είναι ο καθοδηγητής μου!
Η οργάνωση μου!
Οι ιδέες μου!
Οι νεκροί μας !
Η ζωή μας!
Η ιστορία μας! Δεν θα γίνω όλα αυτά που κορόιδευα στη ζωή μου.
Αυτά είναι για τους άλλους. Δεν είναι για μένα.
Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν , καλύτερα. Και για μένα και γι΄ αυτούς.
Αυτοί έχουν τα δικά τους κι εμείς τα δικά μας.
Έχουμε αυτά που θέλουμε εμείς και όχι αυτά που θέλουν αυτοί.
Δεν θα μας πουν αυτοί το σωστό και το λάθος.
Έχω ήδη αποφασίσει.
Δεν τους πέφτει λόγος.
Όσο και να χτυπάνε. Όπου και να χτυπάνε. Στα χέρια, στα πόδια, σε όλο μου το σώμα , όσες πληγές και να μου ανοίξουν…
Χαμένος χρόνος. Περίσσιος κόπος. Άμα αποφασίσεις δεν σε πιάνει τίποτα.
Άμα είσαι αποφασισμένος, τα άλλα δεν έχουν καμία απολύτως σημασία.
Έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
Αυτοί, εγώ.
Δεν πρόκειται να τους αφήσω να με νικήσουν ούτε πεθαμένο.
Ο θάνατος μου, όποτε και να ρθει, θα είναι γι΄ αυτούς μια σφαλιάρα.
Ένα «xαστούκι» κόντρα στα πιστεύω και στις απάνθρωπες ιδέες τους.
Νομίζουν πως κάνουν κάτι.
Δεν ξέρω τι θα κάνουν με τους άλλους. Με όλους τους άλλους. Ακόμη και τελευταίος να μείνω επάνω σε τούτη τη γη, από μένα δεν πρόκειται να πάρουν ούτε κουβέντα.
Την παραμικρή κουβέντα.
Ούτε λέξη.
Δεν θα καταφέρουν τίποτα.
Κάτι το οποίο ίσως να το ξέρουν και οι ίδιοι.
Αλλά δεν μπορούν να το χωνέψουν.
Ας το χωνέψουν μια ώρα γρηγορότερα.
Μέρα – νύχτα, αυτό θα γίνεται.
Αυτοί θα βαράνε και γω θα τους κοροϊδεύω.
Όποιος αντέξει.
Είναι Μάης και νοιώθω πως κάνει παγωνιά. Τα χέρια μου είναι βαριά.
Διψάω. Πονάω. Τρέμω.
Αλλά δεν θα τους κάνω το χατήρι.
Ποτέ και κανένα
Αυτοί την δουλειά τους.
Εγώ την δική μου.
Που θα πάει; Kάποτε θα τελειώσει.
Άλλωστε η ζωή δεν είναι για χόρταση.
Νεκρός η ζωντανός θα βγω από δω.
Την δουλειά μου όμως θα την έχω κάνει.
Θα τους έχω κερδίσει.
Θα τους έχω νικήσει.
Ζωντανός η πεθαμένος.
Όχι όμως πεθαμένος ανάμεσα σε ζωντανούς
Ποτέ!
Το ακούτε!
Ποτε!
