Εποχή για μισά πράγματα, μισούς ανθρώπους, που έχουν μάλιστα, υπέρ το δέον, πλάκα.
Ωχριά μπροστά τους ο Μολιέρος!
Είναι εκείνες οι περιπτώσεις ανθρώπων που κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να επιβεβαιώσουν τον Καζαντζάκη και τον Καβάφη.
Τον Κρητικό στο «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» και τον Αλεξανδρινό στο «Όσο μπορείς».
Άνθρωποι που τους συναντάς παντού. Εγκεφαλικά προσηλωμένοι στη θρησκεία του «εγώ» και στη λατρεία του εαυτού τους.
Το έξω πρόσωπό τους μια αποθέωση.
Προοδευτικοί καλπάζουν σε φαντασιώσεις για αναδόμηση μεγάλων πραγμάτων και ιδεών.
Στα λόγια φυσικά.
Όποτε και να τους ζητηθεί η πραγματική βοήθεια είναι απόντες στη δήθεν παρουσία τους. Σε αυτή την κατηγορία εμπεριέχονται και τα πρόσωπα που βρίσκονται στη δημόσια σφαίρα, κατέχουν θώκους και ασκούν εξουσία. Συμπεριλαμβανομένης και της Αριστεράς.
Και εκεί είναι που μετά λύπης μου γίνεται η μεγαλύτερη πλάκα.
Επιβεβαιώνοντας κατά τον μέγιστο δυνατό βαθμό τον μεγάλο Γιώργο Σεφέρη που είχε μιλήσει για «ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες».
Με μεγάλες εξαιρέσεις βέβαια, που, όπως είναι όχι λογικό, αλλά φυσιολογικό, επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Εκεί είναι που θυμάσαι μια μοναδική ιδεολογική προσωπικότητα ένθεν και ένθεν, που σε ανύποπτο χρόνο είχε πει «εγώ τελείωσα με την επανάσταση», διατηρώντας μια στάση ουσιαστική σε ζητήματα αιχμής με αντίκτυπο σε ολόκληρη την κοινωνία.
Μια στάση που έχει βαρύτητα για πολλά και επηρεάζει ακόμη περισσότερα.
Είναι μια φοβερή και (δυστυχώς) ανεξάντλητη κατηγορία.
Και είναι παντού.
Θες θυμίζοντας αγέλη, θες θυμίζοντας κοπάδι…
Κατά προτίμηση χιμπατζήδων που έχουν πολλές φορές επιβεβαιώσει την εξελιγκτική βιολογία.
Επιπλέουν στον αφρό και δεν «βυθίζονται» ποτέ !
Τους συναντάς παντού σαν τις μύγες πάνω από το καρπούζι του καλοκαιρινού τραπεζιού.
Που σου κουνάνε το χέρι γιατί έχουν εκείνο το υψηλό επίπεδο και υπόβαθρο.
Δήθεν!
Μετά από διαφόρων ειδών λοβοτομές και «τραύματα» που τους έχουν κάνει εξωγήινους.
Όχι πως εμείς δεν τα ’χουμε…
Μακριά, λοιπόν, από όλα τα μισά και τα ημίμετρα. Είναι σαν εκείνο το μεσημέρι της Τετάρτης, της Πέμπτης, της Παρασκευής, που πας για τσίπουρα και σου φέρνουν ούζο!
Ζητάς «Πλωμάρι» και σου φέρνουν «Μπαμπατζιμόπουλο»!
Ζητάς γαριδομακαρονάδα και σου φέρνουν καραβίδες!
Κάνεις πουτάνα το μαγαζί και ερχόμενος ο σερβιτόρος πάει να ψελλίσει μια κουβέντα. Και σκέφτεσαι…
