Εκλογικό χρονογράφημα !
“Νούμερο 7”
Του Θανάση Κάππου
“Ιδεοληψία και εντροπία στην Αριστερά”
Θυμάμαι εκείνο το βράδυ που έγινε η δήλωση για την κυβέρνηση Τζανετάκη τον Ιούνιο του 1989, το τηλέφωνο πρέπει να χτύπησε, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, περισσότερες από εξακόσιες φορές σε διάστημα, όχι περισσότερο από επτά ώρες.
Το “ντριν” ακούγονταν ως εφιαλιτικός κρότος θανάτου!
Έκλεινε το ένα τηλέφωνο που διαρκούσε, κατά μέσο όρο, περισσότερο από δέκα δευτερόλεπτα και χτυπούσε το άλλο.
Δεν προλάβαινες να καταλάβεις τι γίνεται από τις βρισιές και τα κάθε είδους επιφωνήματα, βρισιές και κατάρες περί προδοσίας, ξεπουλήματος και συναφών τινών.
Άσε που υπήρχαν και κάποια τηλεφωνήματα που ήταν από “γνωστούς” και “φίλους” με τους οποίους μπορεί να ήσουν μαζί και να τα ΄πινες, ένα ή δύο βράδια πριν, και εκείνο το βράδυ να θυμήθηκαν, όσο δεν είχαν καταφέρει να θυμηθούν χρόνια.
Καλά θα μου πεις, είναι κάτι πρωτόγνωρο και καινούργιο στην Αριστερά;
Φυσικά και όχι.
Είναι μια ιστορία με βαθιές στο χρόνο πολιτικό και μη ρίζες.
Ο πολιτικά και ιδεολογικά “αποκλίνων” ήταν για τον Καιάδα, τον αποκλεισμό και την απομόνωση. Λες και το σωστό με βάση τη συνθήκη της κάθε εποχής έχει μια πλευρά και μια άποψη. Άλλωστε στη λογική της Αριστεράς πανταχόθεν, υπήρχε μια άποψη μονοκρατορίας στη σκέψη και στην πρακτική που η Ιερά εξέταση μπροστά της δεν ήταν παρά νηπιαγωγείο.
Δύο χαρακτηριστικά που μου ΄ρχονται στο μυαλό.
Περίπου στα δέκα με δώδεκα περπατούσα παρέα με κάποιους που ήταν στελέχη…. και στο απέναντι πεζοδρόμιο έτυχε να περνάει ο Αντώνης Μπριλλάκης. Δεν ήξερα ούτε κατά διάνοια ποιος ήταν, αλλά θυμάμαι στο βαθμό του δυνατού τον ένα να λέει: “Kοίτα, ο Αντώνης, μόνος και σκυφτός σαν να φοβάται…..” ή κάτι τέτοια.
Το τρομερό ήταν το ο,τι αυτή η θύμηση σχετίζεται με έναν άνθρωπο που η Αριστερά στην Ελλάδα βγάζει μια φορά στα εκατό χρόνια (γνώμη του γράφοντος). Έχοντας πολεμήσει στον Εμφύλιο, δεν παρέδωσε ποτέ το όπλο παλεύοντας ακόμη κάμποσα χρόνια πετυχαίνοντας το αδύνατο για τα δεδομένα της εποχής.
Επιστρέφει στην Ελλάδα δημιουργεί κάτι μεγαλύτερο που έχει περάσει στην ιστορία και την συνείδηση του αριστερού κόσμου ( η μισή Ελλάδα έχει περάσει από εκεί …) και στα χρόνια του ΚΚΕ έβαζε εντός των “τειχών” την γνώμη του μπροστά και πάνω απ΄όλα.
Τέλος πάντων…
Η Αριστερά με τα καλά και τα κακά, τα σωστά και τα λάθη της. Την ιστορία της που μας καλύπτει λιγότερο η περισσότερο. Τις ιδεοληψίες και την εντροπία, που δυστυχώς όσο περνάει ο καιρός διαρκώς θα μας εκπλήσσουν δυσάρεστα.
Προς θεού ( μέρα που είναι!) να μην κάνουμε το λάθος να συνεχίσουμε να θεωρούμε την Αριστερά ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ. Έρχονται δύσκολα, πραγματικά πολύ δύσκολα, που μπροστά τους οι τελευταίες μέρες της Βαϊμάρης θα μοιάζουν μια σκληρή φάρσα της ιστορίας!
