Εχεις θέμα “φιλενάδα” μου Αριστερά!
Της Δέσποινας Μακρινού
“Έχεις θέμα φιλενάδα μου, έχεις θέμα”, όπως χαρακτηριστικά στιχογραφεί ο Φοίβος Δεληβοριάς.
Αγαπητή μου φιλενάδα, βρίσκομαι στο πλευρό σου περίπου 50 χρόνια!
Με έμαθες να διαβάζω, να σκέφτομαι, να αγαπώ αληθινά, να μοιράζομαι, να σέβομαι, να συλλογιέμαι, να εκτιμώ. Με έμαθες ακόμη να ονειρεύομαι, να ελπίζω, να αγαπώ τους ανθρώπους.
Αξίες ανεκτίμητες, διαχρονικές.
Με έμαθες ακόμη να νοιάζομαι για το γενικό καλό, να διεκδικώ, να υπερασπίζομαι
το άδικο, απο όπου και αν αυτό προκύπτει.
Να αντιμετωπίζω την κάθε στιγμή της καθημερινότητας με αξιακές παρεμβάσεις.
Με έμαθες ότι η Αριστερά “είναι μέσα στο σπίτι, στο τραπεζάκι μπρος, στις σχέσεις, στη φαμίλια, στην καθημερινή ρουτίνα“( Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι)
Με έμαθες ότι Αριστερά είναι να “κρατάς το κεφάλι ψηλά όταν γύρω σου όλοι τον εαυτό τους έχασαν δειλά” ότι Αριστερά είναι “να μπορείς να ονειρεύεσαι δίχως να γίνεις του ονείρου σου σκλάβος” ότι Αριστερά είναι όταν “τα όσα η ζωή σού έχει δώσει αντικρίσεις συντρίμμια μπροστά σου, κι αφού σκύψεις, ν’ αρχίσεις ξανά να τα χτίζεις με σκάρτα εργαλεία” ( Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, ποίημα Αν )
Ολα αυτά, αγαπημένη μου φιλενάδα, και άλλα πολλά έως τώρα.
Ωστόσο, σήμερα νοιώθω πληγωμένη, κάθε μέρα όλο και πιο βαθειά με απογοητεύεις, “με τραβάς απο το ρούχο” σε απροσδιόριστα νερά, άγνωστα σε μένα.
Κάθε φορά που αλλάζεις ρούχα, αλλάζεις ονόματα, αλλάζεις φυσιογνωμία σε ακολουθώ και σε υποστηρίζω.
Συχνά δεν με πείθεις ότι έτσι πρέπει να γίνει, αλλά σε ακολουθώ.
Όλο και περισσότερο το όνειρο σβήνει και εγώ που νοιώθω μιά βαθειά εξάρτηση ζωής σε ακολουθώ.
Θέλω, δεν ξέρω άλλο μονοπάτι, να συνεχίσω να σε ακολουθώ, αλλά δεν έχω πιά χρόνο και αντοχές.
Έχεις θέμα , έχουμε θέμα και δεν λύνεται με εύκολες συνταγές. Θέλει σκέψη, συλλογικότητα, συντροφικότητα, μέθοδο και γνώση. Θέλει περισυλλογή για επαναπροσδιορισμό, για μιά πιό καθαρή φυσιογνωμία.
Θέλει το εγώ να γίνει εμείς.
Έτσι ονειρευτήκαμε εμείς οι “εκδρομείς” την Αριστερά. Και το κυριότερο έτσι θέλουμε να συνεχίσουμε να την ονειρευόμαστε.
Είναι αλήθεια ζήσαμε δύσκολες στιγμές, χρεωθήκαμε καταστάσεις για τις οποίες δεν είχαμε την παραμικρή ευθύνη, μας διέβαλαν, μας συκοφάντησαν, μας πρόσβαλαν, μας είπαν ψεύτες, απατεώνες. Κι όμως αντέξαμε.
Οδηγηθήκαμε σε μιά οδυνηρή ήττα.
Μα πιο πολύ απο όλα πονάει είναι η απώλεια, η έλλειψη καθαρής αριστερής σκέψης.
Αυτή πρέπει να μας καθοδηγήσει, ώστε να βρούμε διεξόδους και να δώσουμε μιά πραγματικά αριστερή προοπτική για το καλό του τόπου και των επόμενων γενεών. Είμαστε υποχρεωμένοι προκειμένου να συνεχίσει το όνειρο της Δικαιοσύνης, το δρόμο που άνοιξε η αυτοθυσία των προηγούμενων συντρόφων.
Και ας μην ξεχνάμε ότι ” Πόλεμος δεν είναι μόνο, όπως θαρρείς εσύ, να λες ναι, ναι στα μέτωπα με βολές πολυβόλου. Της φαμίλιας του σπιτικού η επίθεση για μας μικρότερη απειλή δεν – πρέπει να – είναι διόλου”.
