της Λαμπριάνας Κυριακού
Μας ταξίδεψε στα άδυτα της ψυχής μας, εκεί που αφήσαμε να κουρνιάσουν όλα εκείνα τα συναισθήματα που η αγάπη δεν άφησε ποτέ να ξεστρατίσουν. Ή που συνειδητά τα χώσαμε μέσα μας γιατί δεν ήταν βολετό τα χείλη μας να ξεστομίσουν.
Ο Σταμάτης Κραουνάκης έκανε την υπέρβαση! Ορθώθηκε άξια μπροστά στην ιστορία του μικρού Θεάτρου της Επιδαύρου. Ένα θέατρο αφιερωμένο στο Θεό Διόνυσο, ένα θέατρο 2.000 θέσεων που εντοπίστηκε το 1970. Μας παρουσίασε λοιπόν μαζί με την ομάδα του, μια δίωρη παράσταση που είχε ως κύριο θέμα την αγάπη και τον «Ερωτα».
Από την Αντιγόνη του Σοφοκλή, στους στίχους του Διονύσιου Σολωμού. Από τη Λένα Κιτσοπούλου στην Λίνα Νικολακοπούλου, τη Μοσχολιού και τον Μάνο Ελευθερίου, αλλά πάντα κορμός οι συνθέσεις του. Ένα αέναο ταξίδι σε εκείνα τα απόκοσμα μέρη του έρωτα, που έμειναν βαθιά ριζωμένα στον πυθμένα του ασυνείδητου.
Αγάπη και έρωτας, μια πιθαμή δρόμος, το ένα χωρίς το άλλο δεν υπάρχουν.
Η αγάπη για την πατρίδα, η αγάπη για τον άνθρωπο, ο έρωτας για ταίρι. Η εμπιστοσύνη σε αυτούς που πιστέψαμε, τους δώσαμε μια δεύτερη ευκαιρία, μα δεν μας λογάριασαν. Εμείς όμως, συνεχίσαμε να τους κοιτάμε στα μάτια γιατί η αγάπη όπως και ο έρωτας είναι ένα ασταμάτητο σφυροκόπημα.
Γι αυτό μου αρέσει ο Σταμάτης Κραουνάκης! Η καλλιτεχνία του δεν σταματάει στις επιτυχίες του, αλλά τις τοποθετεί κάθε φορά πάνω σε έναν καινούργιο καμβά σχεδιασμένο με πολλή μελέτη και έμπνευση. Προσθέτει καινούργια στοιχεία στα δικά του τραγούδια, τα ενορχηστρώνει με τέτοιο τρόπο που είναι αυτό που ξέρεις, αλλά παράλληλα είναι και κάτι καινούργιο. Και εκεί που η συγκίνηση κάθεται σαν κόμπος στο λαιμό, πιάνει το μικρόφωνο και ξεκινάει την πολιτική σάτιρα…
Η παράσταση λοιπόν αυτή του Σταμάτη Κραουνάκη «Έρως ανίκατε μάχαν» ήταν το «ξύπνημα της άνοιξης» μέσα στην υγρασία του καλοκαιριού.
Έκπληξη της βραδιάς η Λυδία Φωτοπούλου. Αυτή η ιέρεια του Θεάτρου, ανέβηκε στη σκηνή και μας καθήλωσε άλλη μια φορά με την αποστομωτική της ερμηνεία στους στίχους της Λένας Κιτσοπούλου «ειν η αγάπη φονικό». Στίχους που ενσωματώθηκαν στο κείμενο του Σπυρίδωνος Περεσιάδη σε μια Γκόλφω το 2013 που είχε ανεβάσει το Εθνικό Θέατρο.
Αγάπη είναι ν’ αγαπάς όποια πληγή σ´ανοίγει
Αγάπη είναι η μοναξιά που πρέπει στον καθένα
Αγάπη είναι να κοιτάς την πόρτα ολοένα
Αγάπη είναι να μιλάς στα φύλλα και στα δέντρα,
στις πέτρες, στα τριαντάφυλλα, στους τοίχους, στα ταβάνια…
Δείτε το βίντεο
Μια παράσταση κόντρα στους βεβηλωμένους καιρούς που ζούμε!
Σαφώς δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ στην ομάδα του Σταμάτη Κραουνάκη!
Στους μοναδικούς: Χρήστο Γεροντίδη, Κώστα Μπουγιώτη και Γιώργο Στιβανάκη
και στους εκπληκτικούς μουσικούς:
Δημήτριο Ανδρεάδη: πιάνο, πλήκτρα, ενορχηστρώσεις
Νίκο Κατσίκη: μπουζούκι, ισπανικό λαούτο, μαντολίνο, ενορχηστρώσεις,
Κοσμά Κοκόλη: μπουζούκι, κιθάρα, τραγούδι,
Θεολόγο Παπανικολάου: ερμηνεία, βιολί,
Λάμπρο Παπανικολάου: κοντραμπάσο,
Γιώργο Ταμιωλάκη: βιολοντσέλο, ενορχηστρώσεις,
Δείτε φωτογραφίες από την παράσταση