Θρηνώ για τους ανώνυμους 18 που κάηκαν
Της Δέσποινας Μακρινού
Θρηνώ για τους ανώνυμους 18!
Γι αυτούς που κανείς δεν θα αναζητήσει!
Γι αυτούς που κανείς δεν θα θρηνήσει!
Γι αυτούς που το όνειρο για μιά καλύτερη ζωή βρίσκεται στα αποκαίδια!
Γι αυτούς που ξεκίνησαν απο πολύ μακριά!
Γι αυτούς που πλήρωσαν ακριβά την ελπίδα!
18 ανώνυμοι. Ανδρες, γυναίκες, παιδιά. Κανείς δεν γνωρίζει, κανείς δεν θα νοιαστεί.
Παράνομοι, λαθραίοι, πεινασμένοι, διψασμένοι, σε μιά πορεία ζωής και θανάτου.
“Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους” Κάηκαν ζωντανοί σε μιά απέλπιδα προσπάθεια να σωθούν. Τους βρήκαν απανθρακωμένους στα σύρματα.
Προσπάθησαν να σωθούν. Δεν τα κατάφεραν!
Η φωτιά τους πρόλαβε. Έσβησε τις επιθυμίες τους!
Ποιός θα νοιαστεί! ποιός θα τους αναζητήσει! ποιός θα δακρύσει!
Ανώνυμοι στη ζωή και στο θάνατο. Περαστικοί, παρεισακτοι, μετανάστες, πρόσφυγες.
Ο αριθμός 18 είναι το μόνο στοιχείο αναφοράς. Κι αυτό λάθος. Ίσως περισσότεροι , ίσως λιγότεροι, δεν έχει σημασία. Είναι μετανάστες! Δεν είναι δικοί μας!
Αλλωστε την αξία στη ζωή τη δίνει η καταγωγή και το χρώμα!
