Η καταιγίδα είναι σφοδρή!
Της Δέσποινας Μακρινού
Η καταιγίδα είναι σφοδρή και προκαλεί αναστάτωση με θυελλώδη ορμή.
Σε τέτοιες σπάνιες καταστάσεις επιβάλλεται ανασύνταξη, ψυχραιμία και νηφαλιότητα.
Η εκδίκηση, η υπεροψία, ο εγωισμός προκαλούν ολική καταστροφή ενός ή και περισσοτέρων δεδομένων.
” Και όταν η καταιγίδα θα έχει περάσει δεν θα θυμάσαι πως τα κατάφερες ή πως επιβίωσες. Δεν θα είσαι καν σίγουρος εαν η καταιγίδα όντως τελείωσε. Ένα πράγμα μόνο είναι σίγουρο όταν θα περάσει δεν θα είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος με αυτον πρίν ξεκινήσει” (Μουρακάκι).
Ισχύει άραγε αυτό και στην πολιτική; Ή εκεί η καταιγίδα είναι πιο σαρωτική και πιο καταστροφική;
Η καταιγίδα έρχεται απο Αριστερά. Ήλθε! Πόσο προετοιμασμένοι είμασταν να την αντιμετωπίσουμε;
Και τώρα!
Δύσκολο πράγμα η συνύπαρξη , πολύ περισσότερο όταν το εμείς έγινε ένα περίτρανο εγώ ή Εγώ και εμείς.
“Πως η ανάγκη έγινε ιστορία“, δεν έχουμε ακόμη αντιληφθεί.
Πως το πλεονέκτημα έγινε ασήκωτο βάρος. Πως επιτρέψαμε να διασύρουμε με δική μας πρωτοβουλία τις ιδέες , την ηθική μας, τα οράματά μας.
Αναρωτηθήκαμε ποτέ το μεγάλο κόστος που θα αφήσουμε πίσω μας ;
Πως καταφέραμε να αφήσαμε στο απόλυτο κενό ένα μεγάλο κομμάτι των απλών συνοδοιπόρων μας ;
Και τώρα!
Έχουμε το κουράγιο να ξαναρχίσουμε; Έχουμε εξασφαλίσει τις ψυχικές δυνάμεις εκείνες, που επιστρατεύονται μετά την καταστροφική καταιγίδα για να αρχίσουμε απο την αρχή;
Μήπως επιτέλους, ήλθε η ώρα της ανασύνταξης, του επανασχεδιασμού, της περισυλλογής;
Το σίγουρο είναι ότι τα λάθη δεν επιτρέπονται πιά.
Φτάσαμε στην πλήρη αποδόμηση του οικοδομήματος που κληρονομήσαμε και που οφείλαμε να προστατεύσουμε.
Ζούμε σε μιά εφιαλτική πραγματικότητα.
Σε μια πραγματικότητα που αφήνει πίσω της βαθειές πληγές.
Πως φτάσαμε ώς εδώ ; Πως αφήσαμε το όνειρο να διασυρθεί με τόση βία;
Υπάρχει άραγε ελπίδα ;
Και αν “Η ελπίδα κάνει ακόμη πιο αβέβαιο τον κόσμο ;”
(Τάσος Λειβαδίτης)
