Γιώργος Μιχαλακόπουλος. Είναι από εκείνες τις προσωπικότητες που έχουν γράψει με κάθε τρόπο ιστορία.
Το ελληνικό θέατρο κι εμείς του οφείλουμε πολλά. Τι να θυμηθείς και τι να ξεχάσεις! Από τα πολλά, ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος, όπως και νομίζω πολλοί (χωρίς να παραβλέπουμε ΑΠΟΛΥΤΩΣ τίποτα), δείχνει ιδιαίτερη προτίμηση στον «Εκείνο και Εκείνο».
Εκτός από τους γνωστούς και προφανείς λόγους, που δεν νομίζω να διαφέρουν για πολλούς εξ’ ημών, ο ίδιος σημειώνει: «Ο Κώστας Μουρσελάς ήταν συμμαθητής της μάνας μου στο σχολείο του νησιού. Προσωπικότητα με μεγάλη πορεία και ιστορία! Ο Βασίλης Διαμαντόπουλος αποτέλεσε έναν από τους καλύτερους φίλους του Κώστα Κάππου έχοντας ζήσει πολλά παρέα…».
Κακό λόγο δεν είπε για κανέναν. Τα καλύτερα για όλους! Τον Αλέκο (Αλεξανδράκη), την Τζένη (Καρέζη), τη Μαρία (Φωκά). Τον αξεπέραστο δάσκαλο Κάρολο Κουν, στον οποίο οφείλει το «αλφαβητάρι» του ηθοποιού.
Στάθηκε, όμως, με ιδιαίτερη προσοχή, με ένα ελαφρύ χαμόγελο αγάπης και ευγνωμοσύνης, σε δύο ανθρώπους: Τον Βασίλη και τον Γιώργο. Τον Διαμαντόπουλο και τον Μοσχίδη. Δύο ανθρώπους που τον σφράγισαν σε όλα τα επίπεδα. Επαγγελματικά. Προσωπικά. Συλλογικά.
Μιλώντας με σεβασμό και την απαραίτητη «πινελιά» χιούμορ εκεί που έπρεπε, έκανε μια αναδρομή στο θεατρικό και όχι μόνο παρελθόν (του) που αξίζει να διαβαστεί. Ένα σαββατιάτικο πρωινό. Του 2019. Νοέμβρης. Κάπου στα περίχωρα της πρωτεύουσας.
«Ξεκίνησα το θέατρο από τη σχολή του Κουν. Ήταν ένας μεγάλος δάσκαλος για μένα. Μου έμαθε τα πάντα. Σε αυτόν οφείλω το αλφαβητάρι της υποκριτικής. Κάνε μου, όμως, το χατίρι και μη με ρωτάς για ημερομηνίες». Το γλυκό χιούμορ ανθρώπων μιας άλλης εποχής.
«Είναι κάτι που για πολλούς λόγους με αφήνει παγερά αδιάφορο! Είναι κάτι που για πολλούς λόγους με πληγώνει και μάλιστα “βάναυσα”.
Μια μοναδική γλυκύτητα που τη συναντάς σπάνια σε τούτους τους “παλαβούς” καιρούς και μάλιστα από επώνυμους.
¨Τελείωσα το 5ο Γυμνάσιο Αρρένων Εξαρχείων. Ένα σχολείο-φυτώριο με ανθρώπους που διέπρεψαν σε όλους τους χώρους και φυσικά στον καλλιτεχνικό. Οι περίφημες παραστάσεις του 5ου Λυκείου Αρρένων. Τοσίτσα και Τσαμαδού. Μια ομάδα παρέα με τον Γιάννη Φέρτη, τον Διαγόρα Χρονόπουλο, τον Θοδωρή Καλλιφατίδη, που είναι σήμερα συγγραφέας στη Σουηδία, κάναμε τις περίφημες παραστάσεις του 5ου Λυκείου Αρρένων. Ήταν το πρώτο και ουσιαστικό έναυσμα για να ασχοληθώ με το θέατρο, εκτός από εκείνο το ποίημα που είπα στην τρίτη Δημοτικού στην Αίγινα και κατά κάποιον τρόπο με σφράγισε συναισθηματικά”.
Το θέατρο σήμερα
- «Μια ασφαλιστική δικλείδα. Την ανοίγεις, αναπνέεις και προχωράς. Σε κάνει να ξεφεύγεις, αλλά σε βάζει σε δυσκολίες που παράγουν και όχι σε δυσκολίες που σε φθείρουν. Το θέατρο έχει δυσκολίες. Από το πώς να στήσεις μια προσωπικότητα επί σκηνής, να “υπηρετήσεις” έναν συγγραφέα και να σεβαστείς το κοινό σου. Είναι μια μεγάλη διαδικασία και πρέπει να είσαι προσεκτικός σε όλα. Παντού υπάρχουν “ναρκοπέδια”».
Κάποια παράσταση που σας φόβισε;
«Όλες οι παραστάσεις δυσκολεύουν την πρώτη φορά . Δεν είναι τίποτα εύκολο. Όταν μια παράσταση είναι εύκολη είναι και “ύποπτη”. Ίσως ο Ερρίκος ο 4ος του Πιραντέλο με έναν μεγάλο θίασο του Εθνικού. Μη με ρωτάτε χρονολογίες όμως».
«Εκείνος κι εκείνος»
«Xoύντα. Υπόγειο στα Εξάρχεια. Σχεδόν συνωμότες οι τρεις μας. Εγώ, ο Βασίλης και ο Κώστας. Καθόμαστε στο υπόγειο και ψαχνόμαστε. Κάτι έπρεπε να κάνουμε στην τηλεόραση. Σε μια δύσκολη, από πολλές απόψεις, εποχή. Από τη μία πλευρά, η τηλεόραση έπαιζε τον “Άγνωστο Πόλεμο” και, από την άλλη, το απόλυτο κενό.
Ψάχναμε να βρούμε αυτό που θα κάναμε να είχε την ανάλογη “φόρμα” για την εποχή και τη συνθήκη. Κάτι που για να περάσει θα έπρεπε να προσεγγίζει τα όρια του παραλόγου. Να κάναμε, όμως, και τη δουλειά μας, περνώντας τα σωστά μηνύματα.
“Τα βάλαμε κάτω και οι τρεις, καταλήγοντας στους δύο περιφερειακούς τύπους, τον Λουκά και τον Σόλωνα. Σφράγισαν με την παρουσία τους την ελληνική τηλεόραση. Δύο τύποι με ένα καπελάκι και μια καμπαρντίνα που σχολίαζαν τα πάντα. Δύο περιθωριακοί που γύριζαν και μάζευαν τις γόπες από τον δρόμο, σχολιάζοντας την πραγματικότητα της εποχής εκείνης. Το σχεδιάσαμε μισοπαράνομα σε ένα υπόγειο στα Εξάρχεια και αφήσαμε εποχή. Ήμασταν από τη Χούντα “στιγματισμένοι” ως αριστεροί και η λογοκρισία μάς κυνηγούσε κατά πόδας. Πηγαίναμε στην ΕΡΤ για να συναντήσουμε τον ταγματάρχη που ήταν υπεύθυνος για τη λογοκρισία και εκεί παιζόταν ένα άλλο μονόπρακτο. Ο ταγματάρχης δεν ήξερε τι του γινόταν και μας ρωτούσε το καθετί. Γιατί, π.χ., λέμε την ντομάτα, ντομάτα. Καταλαβαίνετε…
Μας θεωρούσε ύποπτους ακόμη και για το “καλημέρα”. Ήξερε πως μιλούσαμε αλληγορικά και με σύμβολα που δεν μπορούσε να κατανοήσει. Μια μοναδική μορφή αντίστασης σε μια μαύρη εποχή».“Βασίλης Διαμαντόπουλος”
“Ο Βασίλης ήταν καλλιτέχνης και σπουδαίος δάσκαλος, ακόμη και για μένα που τον είχα στη σχολή του Κουν. Ήταν φίλος και συνάδελφος σε όλα. Κάναμε θίασο μαζί. Είναι από τις πιο όμορφες στιγμές της θεατρικής μου καριέρας. “Έδενα” μαζί του καταπληκτικά σε όλα. Ακόμη και στις συνεργασίες που υπάρχουν διαφωνίες, εμείς δεν είχαμε αλλάξει ούτε κουβέντα. Ήταν ένας άνθρωπος που φαινόταν χύμα, όμως είχε τέτοιο υλικό μέσα του που σε τρόμαζε. Έκανε τα υποκριτικά του “μακροβούτια” και έβγαζε “διαμάντια””.
“Κώστας Μουρσελάς”
«Ένας δύσκολος και πολύπλοκος άνθρωπος. Είχε ταλαιπωρηθεί λόγω των πολιτικών φρονημάτων και πεποιθήσεων με δικαστήρια και στρατοδικεία. Η συνεργασία μαζί του στον “Εκείνο και Εκείνο” και στο “Ω, τι κόσμος, μπαμπά”, που ήταν δικό του, ήταν απόλυτα αρμονική. Καμία σύγκρουση και πρόβλημα. Τα λύναμε όλα τάχιστα. Δύο θεατράνθρωποι, ο ένας έγραφε, ο άλλος έπαιζε, χωρίς καμία δυσαρμονία».
«Ποιητής Φανφάρας»
«Μια ωραία τριάδα. Εγώ, ο Γιώργος Κωνσταντίνου και ο Αλέκος Αλεξανδράκης! Mια ταινία στην οποία πήγα τυχαία, μιας και δεν είχα ιδιαίτερη σχέση με τον κινηματογράφο. Με πήραν από τη Φίνος και συγκεκριμένα ο Δαλιανίδης για να μου πει για την ταινία και τον ρόλο. Μια ταινία με ιδιαίτερα μηνύματα, στην οποία οι τρεις μας “κουμπώσαμε’’ χωρίς καμία απολύτως δυσκολία».
“Αλέκος Αλεξανδράκης”
«Ένας πολύ γλυκός άνθρωπος. Άρεσε πολύ! Γυναικοκατακτητής. Δεν χάριζε σε καμία περίπτωση κάστανα . Οι γυναίκες τον λάτρευαν μέχρι παραλογισμού».
“Γιώργος Μοσχίδης”
«Εξαιρετικός ηθοποιός και περφόρμερ. Ήξερε ο ένας την ανάσα του άλλου. Κάθε στιγμή συμπλήρωνε ο ένας τον άλλο. “Κουμπώσαμε” σε όλα και σε κάθε φάση της ζωής μας».
Να ασχοληθεί ο νέος με το θέατρο;
«Πάντα υπάρχει χώρος. Φτάνει να έχεις τις προσλαμβάνουσες και θα τα καταφέρεις. Να μπεις, όμως, για την ουσία και όχι για να βρεις κορίτσια και να φτιάξεις τη χωρίστρα σου. Να μπεις για να μπορέσεις να πάρεις και να δώσεις ουσιαστικά! Μόνο έτσι».
ερχεται φωτπ
Thanasis
Thanasis Kappos
