Κείμενο σκίτσο του Γιάννη Κουτσοκώστα
Ήταν ένα “παιδί” που έβγαζε …γλώσσα σε όλους και σε όλα χωρίς να προσβάλλει τίποτα και κανέναν. Ήταν αυτός που μας «συνόδευσε» μελωδικά στα «πάρτι» για τα «…καλύτερά μας χρόνια, που φεύγουν ώρα με την ώρα βιαστικά…». Ήταν ο μοναχικός «καουμπόϊ», μια ξεχωριστή φυσιογνωμία στη μουσική και στον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό. Αυτός ήταν και έτσι θα μείνει στην ιστορία ο Λουκιανός Κηλαηδώνης, που έφυγε σαν σήμερα πριν από πέντε χρόνια έχοντας αφήσει πίσω του το δικό του, διακριτό στίγμα σε ό,τι καταπιάστηκε.
Τα τραγούδια του μύριζαν …αγιόκλιμα και γιασεμιά, έμοιαζαν ανάλαφρα αλλά οι νότες και οι στίχοι τους διέθεταν τεράστιο ειδικό βάρος, αξέχαστες μελωδίες και ένα «δολοφονικό» χιούμορ, που ανέδυε λεπτότητα, ευαισθησία και μια φρεσκάδα ενός παιδιού, που ωριμάζει διαρκώς χωρίς να γερνάει ποτέ.
Η μουσική του «έντυσε» μεγάλες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως ο Θίασος και οι Κυνηγοί του Θ. Αγγελόπουλου αλλά και εκατοντάδες θεατρικές παραστάσεις. Υπηρέτησε την τέχνη του, για τέσσερις και πλέον δεκαετίες, με καλλιτεχνική, αισθητική, ιδεολογική συνέπεια και με μια στάση ζωής σπάνια για το χώρο του και την εποχή μας.
