Αμοντάριστη αισχύνη
Της Δέσποινας Μακρινού
Μονταρισμένες φωνές, μονταρισμένα πλάνα, μονταρισμένες ευθύνες, μονταρισμένες αισχύνες.
Όλα αυτά μαζί σε μία λέξη! Τέμπη.
Ολα αυτά μαζί μπαζωμένα χωρίς ίχνος ντροπής, χωρίς ίχνος αναλγησίας.
Δεν ήταν δικά τους παιδιά. Δεν τα μεγάλωσαν με κόπους. Δεν πόνεσαν δεν έκλαψαν μαζί τους.
Ήταν δικά μας! Ήταν παιδιά της διπλανής πόρτας!
Του φίλου, του συντρόφου, του διπλανού. Ήταν παιδιά “βαριά” φορολογημένων πολιτών, που πίστεψαν στην κρατική ευθύνη. Δεν ήταν παιδιά επιφανών γονέων. Ταξίδευαν για να σπουδάσουν, να υλοποιήσουν μιά άλλη ζωή με περισσότερες προυποθέσεις.
Ατυχώς ! Εναπόθεσαν την πολύτιμη ζωή τους σε μιά ανάλγητη κρατική εξουσία , όπου η ζωή αξίζει όσο και ένα ανθρώπινο λάθος, μιά παράλειψη.
Σε μιά κρατική εξουσία που γρήγορα μοντάρει, μπαζώνει, αθωώνει και ακόμη πιο γρήγορα ξεχνάει.
Έπαιξαν, όπως πάντα, με τη μέθοδο του “ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσαμε”.
Μιά μέθοδος δοκιμασμένη και απολύτως αποδοτική. Άλλωστε το μαχαίρι και το καρπούζι ήταν στα ίδια χέρια . Και ξαφνικά!
Κάτι δεν πάει καλά! Κάπου το πράγμα στράβωσε. Κάτι τους ξέφυγε. Μήπως η συνείδηση κάποιων; Μήπως η αλήθεια βρήκε “παράθυρο” στην κακότεχνη εφαρμογή; Μήπως το έγκλημα απαιτεί τιμωρία ; Μήπως οι 57 ψυχές “διψούν” για δικαίωση; Μήπως η ενσυναίσθηση νίκησε την βαρβαρότητα της κάλυψης ;
Αν τα στοιχεία που προέκυψαν σε σημερινό δημοσίευμα είναι αδιαμφισβήτητα ακέραια, τότε μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι.
Οι άνθρωποι, που βρήκαν το κουράγιο και τη δύναμη να καταθέσουν την αλήθεια, άνθρωποι αλληλέγγυοι, άνθρωποι που συνειδητά ξεπερνώντας τις ενοχές και τους φόβους τους, θέλησαν να βοηθήσουν να φανεί η αλήθεια, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν για τους “αρουραίους” της απόκρυψης.
Το πως και το γιατί προέκυψε το δημοσίευμα “ Η μονταζιέρα στα Τέμπη ρίχνει νέες σκιές στην τραγωδία” σε μία φιλοκυβερνητική εφημερίδα, είναι κάτι που αργότερα θα εκτιμηθεί. Προς το παρόν κρατάμε τα νέα στοιχεία και επαγρυπνούμε. Μιά εξουσιαστική ομάδα που τολμά να μοντάρει και μετά να μπαζώνει είναι ικανή για όλα.
