Σκάβοντας στο βάθος του κόσμου ,σκόνταψα στα ανοιχτά του Μανχάταν, με την εικονική πραγματικότητα που μου επιτρέπει ο νους μου, και μπήκα στο τέλος του 19ου αιώνα συνοδεύοντας εκατοντάδες Ελληνες στο νησί Ελις που άνοιγε σαν σήμερα τις πύλες του (1890- 1954)για να υποδεχθεί τους νέους της Ευρώπης και να δημιουργηθεί ένα νέο ουσιαστικά έθνος που θα είχε για σημαία του το δολάριο !
Αμέρικα ! Αμέρικα!
Για μια καλύτερη τύχη !Εκατομμύρια μεταναστών, απ΄ όλη την Ευρώπη σ΄ αυτό το χωνευτήρι θα ενωθούν μ΄ ένα κοινό όνειρο …Τον Αμερικάνικο τρόπο ζωής. Φτιάχνουν , τις δικές τους κοινότητες και δεν θα περάσει μεγάλος χρόνος, που θα αποδείξουν ότι οι ”ξυπόλητοι” της Ευρώπης θα πάνε αυτή την ξένη Χώρα που την είχαν αγοράσει; κλέψει; από τους Ινδιάνους οι …γηγενείς … Ολλανδοί σε Χώρα της εκπλήρωσης κάθε ονείρου.
Οι Ελληνες , στις φθαρμένες βαλίτσες τους ,μετέφεραν τα ήθη και τα έθιμα της πατρίδας. Την απόλυτη σημασία των δεσμών της οικογένειας ! Και ο καθένας χωριστά έκρυβε στο εικονοστάσι της ψυχής του, τη νοσταλγία του χωριού του, το χάδι της μάνας που είχε αφήσει πίσω ,εκείνο το βλέμμα της υπόσχεσης της επιστροφής στην γειτονοπούλα …
Οχι, ότι, τα ίδια συναισθήματα δεν έκρυβαν και οι χιλιάδες νεοφερμένοι στην Αμέρικα ,Ιρλανδοί, Εβραίοι Ιταλοί ,Αρμένιοι και δεν διακρίθηκαν παγκόσμια! στις επιστήμες στη νεόφερτη τότε λογοτεχνία. Αλλά ,μένω στο ελληνικό στοιχείο ! Σ΄ αυτό που σέβομαι και αγαπώ. Που νιώθω εκείνο το σκίρτημα της συγκίνησης κάθε φορά που βλέπω το ξεσήκωμα των ξενιτεμένων που έχουν περάσει πια την πρώτη δεύτερη και τρίτη γενιά, όταν κινδυνεύει η Ελλάδα! Οταν κινδυνεύει η ρίζα τους!
Τι κρίμα που δεν έχουμε μια σωστή ενημέρωση για όλους αυτούς που δίνουν μάχες για τα δίκια μας. Τι κρίμα που τους θυμόμαστε σε εκλογές ή όταν τη δική τους μαχητικότητα την αναδεικνύουμε όταν …πολιτικά μας συμφέρει!
Εγώ ο τελευταίος τροχός της αμάξης ,μια απλή δημοσιογράφος ,το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να πω μ΄ όλη μου την ψυχή
”ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΒΡΊΣΚΕΣΤΕ”
ΥΓ : Για επικοινωνία d_goundouna@yahoo.com
