Ο ακτιβισμός του… χασμουρητού – Της Δέσποινας Μακρινού
Μπορεί ένα χασμουρητό να δηλώσει αντίσταση ή διαμαρτυρία;
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ακτιβιστική ενέργεια και να καταγραφεί σαν μέσο δυσαρέσκειας;
Μπορεί τέλος να εκφράσει αρνητικά συναισθήματα στο άκουσμα κάποιου ονόματος χώρας;
Το χασμουρητό, της κατά τα άλλα συμπαθούς νεαράς Ελληνίδας εκπροσώπου στην Eurovision, έφτασε να απασχολήσει όχι μόνο την εθνική μας συμμετοχή, αλλά και ολόκληρο το κλάμπ της “κιτσάτης” φιέστας.
Παραλίγο μάλιστα να δημιουργήσει και διπλωματικό θέμα, ως ανάρμοστη συμπεριφορά της δεδομένης στιγμής, σε μία αμφιλεγόμενη και προβληματική συμμετοχή χώρας.
Η “αοιδός” αναγκάστηκε εν τέλει σε δηλώσεις τυπου “Λυπάμαι. Δεν είχα τέτοια πρόθεση” και το χασμουρητό αποδόθηκε σε υπερβολική κούραση και νύστα.
Μπορεί και να είναι έτσι!
Αν ωστόσο η Ελληνίδα σταρ είχε πρόθεση – πράγμα απίθανο φυσικά – να διαμαρτυρηθεί για όσα συμβαίνουν στη Γάζα, το καλύτερο που θα είχε να κάνει θα ήταν να δηλώσει απλά, όπως άλλοι συνάδελφοί της, ότι η μουσική ενώνει, η μουσική εκφράζει την αγάπη, η μουσική αντιστέκεται στον πόλεμο.
Το χασμουρητό έως σήμερα δεν έχει καταγραφεί ως πράξη ακτιβισμού και αντίστασης.
Είναι μόνο μιά έκφραση βαριεστημάρας και ανίας.
Επιπλέον στον χώρο του συγκεκριμένου απαρχαιωμένου και κακόγουστου μουσικού θεσμού δεν έχει καμία θέση ο ακτιβισμός και οι πράξεις του. Οι μεγάλοι ακτιβιστές του περασμένου αιώνα (Γκάντι, Μάρτιν Λουθερ Κίνγκ, Τζόν Λένον και άλλοι) εαν ζούσαν θα υπέφεραν απο υπερβολικό μαρασμό και ευαισθησία.
Ετσι κι αλλιώς η συγκεκριμένη διοργάνωση δεν αποτελεί κοιτίδα πολιτισμού και σκέψης.
Η φετεινή μάλιστα με τα τόσα ευτράπελα που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν για άλλη μιά φορά καταγράφηκε απαξιωτικά στην ιστορία της μουσικής.
