“Cherchez να φαμ”
Της Δέσποινας Μακρινού
Πόσο πάει το κιλό ή μάλλον το μισό κιλό της προβεβλημένης επαρκώς τις τελευταίες μέρες ταπεινής Φέτας;
Το ανήσυχο βλέμμα των Προέδρων των δύο μεγάλων κομμάτων, εντόπισε τη μεγάλη αδικία στο κόστος του πολύτιμου αυτού είδους της καθημερινής κατανάλωσης.
Κι “Όταν οι πρόεδροι αγανακτούν”, όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο αξέχαστος Μπόστ, κάτι τρέχει στο “μποστάνι”.
Η φέτα και το ελαιόλαδο λοιπόν σήμερα, γιατί εκεί εντοπίζεται η επικοινωνιακή υστερία.
Μπορούν όμως αυτά τα δύο πολύτιμα εδέσματα για την ελληνική οικογένεια να καλύψουν την διατροφή μιάς οικογένειας;
Είναι τα μόνα που αγγίζει η ακρίβεια;
Μήπως το δέντρο καλύπτει το δάσος;
Η ακρίβεια δυστυχώς ήλθε για να μείνει. Τα προϊόντα κυρίως εκείνα της βασικής διατροφής βρίσκονται στα ράφια απλησίαστα για τα νοικοκυριά.
Το μισοάδειο καρότσι του σούπερ μάρκετ, καταναλωτικής δυνατότητας μερικών μόνο ημερών, κοστίζει περισσότερο από ένα μεροκάματο.
Ο Πειναλέων και η Ανεργίτσα του Μπόστ, ξαναζωντανεύουν στις πολιτικές αντιπαραθέσεις, στα επικοινωνιακά παιχνίδια, στις τηλεοπτικές εκπομπές χωρίς ουσία και περιεχόμενο. Η “Μαμά Ελλάς” ωστόσο, αν και αναγνωρίζει πολύ καλά τις δύο αυτές φιγούρες και ταυτίζεται μαζί τους, δεν αντιδρά.
Διότι και αυτό έχει τη δικαιολογία του : “ Η άφξησις της φακής ήτο επιβεβλημένη εκ των πραγμάτων κε είνε δικεολογημένη διότη η φακή περιέχει σίδηρον κε εφόσον η τιμή του σιδήρου διεθνώς ανήλθεν, δεν επιτρέπετε εις ημάς να ροφώμεν δωρεάν κε προκλητικός τα κέρδη των σιδηροβιομηχάνων εις εποχάς βαρητάτων εισφορών του κλάδου”(Μπόστ)
Με το επιχείρημα αυτό, “Εγώ ο ταλαίπωρος καταναλωτής”, απέχω, περιορίζω την ποικιλία στο πιάτο μου, αγοράζω τα απολύτως απαραίτητα και ψηφίζω αυτόν με τις πιο ευχάριστες υποσχέσεις. Ακόμα και αν αυτές γνωρίζω ότι δεν πρόκειται να υλοποιηθούν ποτέ.
Οι “άριστοι” επικοινωνιολόγοι των δύο μεγάλων κομμάτων “στόχευσαν” τελευταίως στη φέτα και το ελαιόλαδο. Και καλά εως εδώ…
Το βάσανο της ακρίβειας μπορεί ωστόσο, να αναδειχθεί ως μείζον πρόβλημα, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον μόνο σε δύο προιόντα;
Εχουν τη δυναμική αυτά τα δύο προιόντα να δημιουργήσουν προυποθέσεις ουσιαστικής αντιμετώπισης ενός γενικευμένου, μοναδικού ίσως σε όλη την ευρωζώνη, προβλήματος της ακρίβειας;
Ή «Η μόνη σίγουρη οδός παραγωγής ευπόρων είν’ να τρελάνουν τους φτωχούς με δυσβαστάκτων φόρων. Διότι για νάβγει ο φτωχός απ’ τον κλοιόν ετούτον, θα προσπαθήσει σύντομα να αποκτήσει πλούτον».
Μπόστ πάντα επίκαιρος!
