“Είμαστε συμφιλιωμένοι με το μερικό και το λίγο”
Του Θανάση Κάππου
Μάθαμε να μεγαλώνουμε εκεί που δεν υπάρχουν στάσεις και να περιμένουμε το όποιο μέσο ανάτασης με γνώμονα το μερικό και το λίγο. Αυτό το κομμάτι στο παστέλ μιας κακώς εννοούμενης ολοκλήρωσης που είχε γνώμονα ένα κανόνα που ήταν και όσο περνάει ο χρόνος θα απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Μια αλήθεια έντεχνα και περίτεχνα κατασκευασμένη, που μας έμαθαν να έχει όρια, και το χειρότερο μας έμαθαν να μην πηγαίνουμε μακρύτερα απ΄ αυτά.
– Στη γνώση: Mια διαδικασία τυποποίησης την οποία μάθαμε να ακολουθούμε, εκτός εάν υπάρχουν τα όποια ερείσματα και ερεθίσματα από το εξωτερικό μας περιβάλλον που θα μας βοηθήσουν να αποκτήσουμε μια γνώση ευρύτερη. Με τα όποια θετικά και αρνητικά.
– Στη διαμόρφωση χαρακτήρα: H περιρρέουσα ατμόσφαιρα ευνοούσε και ευνοεί (εκτός συγκλονιστικού απροόπτου) πρότυπα και εικόνες που αγκαλιάζουν το “ΛΙΓΟ”. Άνθρωποι “έντιμοι” που θυμίζουν τον “Κυρ Παντελή” του Τζαβέλλα με έφεση και ροπή στην προσωπική τους βόλεψη και ικανοποίηση.
Ανθρωπάκια που τα συναντάς παντού. Στην προσπάθεια αναρρίχησης στην οποία συλλογική εξουσία έρποντας σε μια άναρχη διεκδίκηση χωρίς αντίπαλο. Μάλλον, με μοναδικό αντίπαλο τον εαυτό τους.
– Στον έρωτα: O συμβιβασμός με συνθήκες και καταστάσεις που δεν ταιριάζουν ή διέπονται από χαρακτηριστικά συμβατικότητας, τείνει να γίνει φαινόμενο και μάλιστα ρουτίνας. Οι άνθρωποι που έχουν συνηθίσει να συμβιβάζονται και μάλιστα σε κουτσουρεμένες καταστάσεις, επειδή τους φοβίζει η σύγκρουση και η αναζήτηση του ιδανικού πάντα στο μέτρο του δυνατού ακόμη και σε ένα μοναδικό στοιχείο όπως είναι ο έρωτας.
Εδώ, που το ΛΙΓΟ θα έπρεπε να είναι ένα απόμακρο σενάριο για τον περισσότερο κόσμο και μιας μορφής επιδίωξη που θα έπρεπε να την σκέφτεται μόνο στον χειρότερο εφιάλτη του.
– Στην πολιτική: O αντίπαλος είχε πάντα ένα ξεκάθαρο σχέδιο για τους στόχους και τις επιδιώξεις του. Ήξερε τι ήθελε και πως το ήθελε. Εμείς μάθαμε στη λογική του ΛΙΓΟ. Στην λογική της ήττας και της μιζέριας. Πάντα για να δείξουμε πως αγαπάμε τον θρήνο. Στα τραγούδια, στη θεώρηση, στη σκέψη. Το χειρότερο όμως ήταν ο θρήνος στην πρακτική. Ξεχώριζε ο μύθος και η κοντή λογική για το καλό και το κακό. Το ιερό και το ανίερο.
Μύθοι και μυθοπλάστες του “ΛΙΓΟ” σε όλα. Πόσο μάλλον που σήμερα γκρεμίζονται και κονιορτοποιούνται τα πάντα. Πόσο αναγκαίο θα ήταν το πολιτικό ΕΜΕΙΣ στην λογική για την προοπτική δημιουργίας ενός κάποιου μετώπου ως αντίβαρο στις επερχόμενες μάχες.
Μάχες που δεν θα είναι στη σφαίρα της μεταφυσικής αλλά μια πραγματικότητα που θα μας ακουμπήσει σε βαθμό τσουρουφλίσματος. Αν, μάλιστα, ισχύει και εκείνος ο μύθος που κάνει λόγο για ασκήσεις θάρρους μεταξύ μαθητή και δασκάλου, με την εμφατική φράση του δασκάλου:“όταν θα έχεις ποθήσει την αλήθεια, όσο και τον αέρα, τότε θα έχεις μάθει την πραγματική αλήθεια”.
Eίμαστε στον πυρήνα και στο κομβικό σημείο μιας εποχής.
Αν, δεν επικρατήσει το ΟΛΑ ΠΟΛΥ, στις ανάγκες, τα θέλω,και τις επιδιώξεις μας σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, δεν θα μάθουμε την πραγματική αλήθεια σε εποχές σκότους και καταστροφής.
