Κύπρος το ιδιάζον παρακλάδι του Μυκηναϊκού Πολιτισμού. Ελληνικός χώρος πάντα. Αυτάρκες και απομακρυσμένο νησί από τον κυρίως ελλαδικό χώρο προχωράει την δική της παράδοση και ιστορία παραμερίζοντας τον αχταρμά Θεών και ανθρώπων μέσα στους αιώνες που έχουν βαλθεί να την τρυγήσουν.
Η μια κατοχή ακολουθεί την άλλη οι Τούρκοι την χαρίζουν στους Άγγλους και οι Άγγλοι αφού είδαν κι΄αποείδαν ότι οι Κύπριοι δεν υποτάσσονται κρεμάνε τον ανθό τους, τα νιάτα που αντιστέκονταν , και γυρνάνε στο Λονδίνο… για να πιούν το τσάι τους.
Η Κυπριακή ψυχή ανταριάζει και μοιρολογάει για τα παιδιά της ανασύροντας απο περασμένους αιώνες το τραγούδι της και προκαλεί τον χάρο
”Χάροντα να χα ΄δκυό ζωές μαζίν να σου τες δώσω /πκιο γλήγορα την Κύπρο μας να την ελευθερώσω…
Σκεφτόμουνα , σήμερα, πως έφτασε η είδηση της εισβολής τόσο γρήγορα -γιατί το 1974 ούτε κινητά είχαμε ούτε διαδίκτυο. Αυτό που κυκλοφόρησε στόμα σε στόμα ήταν ”οι Τούρκοι μπήκαν στην Κύπρο. Οι δικοί μας χρειάζονται αίμα.
”Πως βρέθηκα στον ”Ευαγγελισμό”, από τον Πύργο των Αθηνών μαζί με τον Νίκο Γκότση από το ”Πίρζ Κόλλετζ” που μαθαίναμε την Αγγλικήν πραγματικά δεν το θυμάμαι. Με το μπαμπάκι στη φλέβα έτρεξα να βρώ τον αδελφό μου. Οι συνάδελφοί του μου είπαν έχουν φύγει όλοι έχουν πάει στο Σταθμό Λαρίσης για να παρουσιαστούν.
Ήταν και εκείνο το απόγευμα του Ιούλη ζεστό, δεν ήξερα άν οι άνθρωποι που συναντούσα στο δρόμο ήταν ιδρωμένοι ή έκλαιγαν…
Ακριβώς πενήντα χρόνια η ”Επιχείρηση Αττίλα” με τις ευλογίες των μεγάλων ολοκληρώθηκε .Και εμείς τι κάναμε για να εξιλεωθούμε απέναντι στην ιστορία.
Απολύτως Τίποτα.
