Οταν μιλάς με τις φωτογραφίες… Ακόμα και ο τρόπος που ακούγαμε το κλικ, έδινε μια διάρκεια στη χαρούμενη στιγμή. Εκλεβες τον χρόνο και τον τοποθετούσες σε κορνίζες ,ή σε κάποιο συρτάρι μαζί με το πρώτο λουλούδι που είχες πάρει από αγαπημένο χέρι… Η φευγαλέα φλασιά του κινητού, κι οι πολυάριθμες στιγμές σου , με την ταχύτητα του χρόνου που σου χαρίζει η τεχνολογία, αποτυπώνει τη στιγμιαία φιλαρέσκεια αλλά και την απόλυτη μοναξιά μιας γενιάς που δεν λέει να καταλάβει οτι της έχουν κλέψει τη νιότη της. Την προσμονή της ωραίας στιγμής που έρχεται… Και την οδηγούν μεθοδικά, στο ”Τώρα το θέλω” ”Τώρα θα το έχω…”
Ληστεύουν τη ζωή μας. Με την δική μας υπογραφή. Με την δική μας συγκατάβαση.
Ξεχώρισα ένα νεαρό παιδί στη ΓΣ της ΕΣΗΕΑ, απο μια μπροσούρα που κρατούσε στα χέρια του .Τον παραπλάνησα με την δικαιολογία ”Καπνίζεις; θέλω και εγώ να καπνίσω βγαίνουμε στο μπαλκόνι; ”Παλιά η στρατηγική, για να πιάσεις την κουβέντα και να βγάλεις την είδηση..”
Εμαθα απο αυτό το νέο μέλος της, οικογένειας μας, της ΕΣΗΕΑ, ότι δουλεύει 10 ώρες το εικοσιτετράωρο. Αετός στη ροή ειδήσεων στο site που εργάζεται, με πενιχρό μισθό και η μπροσούρα που κρατούσε ήταν διαμαρτυρία για τις συλλογικές συμβάσεις που δεν υλοποιούνται απο τους εργοδότες.
Με την κουβέντα και με το ένα τσιγάρο πάνω στο άλλο, φθάσαμε στις συνθήκες, στον τόπο της δουλειάς του, στην απομόνωση από τους άλλους συναδέλφους, γιατί στο 8ωρο ή δεκάωρο που δουλεύουν, το μόνο στοίχημα που υπάρχει είναι ποιος θα ανεβάσει περισσότερα θέματα. Εχουν μοιραστεί στον ίδιο χώρο 8 ωρες και ουσιαστικά πέρα από τα τυπικά δεν γνωρίζει ο ένας τον άλλον.
Και έχω μου λέει και μια αδυναμία. Εχω αδυναμία στη φωτογραφία! Σ΄ εκείνη που μπορώ να ”τραβήξω” με τη φωτογραφική μου μηχανή ,γιατί πιστεύω ότι μόνο έτσι θα μείνει αθάνατη η στιγμή που επέλεξα να φωτογραφήσω.
Εχω στο μυαλό μου μια κοπελιά, που τον τελευταίο καιρό όλο τα χέρια μας κατά λάθος αγγίζονται…Και μετά αρχίζει η ταχυκαρδία. Της ζήτησα λοιπόν να της βγάλω μια φωτογραφία την ώρα που είναι σκυμμένη πάνω στο κομπιούτερ. Γέλασε και μου είπε αρκεί να μην είναι φωτογραφία απο το κινητό...Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Την άλλη μέρα της άφησα στο στενό της γραφειάκι σ΄ ένα φάκελο τη φωτογραφία και ένα λουλούδι Αμαν του λέω πόσα χρόνια με πας πίσω.. Τότε που η επιθυμία ηταν σε΄αναμονή και γινότανε ανείπωτη ευτυχία οταν και οι δύο θέλανε να πορευθούνε στον ίδιο δρόμο…”
Οι φωνές που ακούγονταν, μέσα στην αίθουσα όμως, μας έφεραν στην ατμόσφαιρα της Συνέλευσης… Περάσαμε μέσα και στην πραγματικότητα …’‘Οι Καναλάρχες δεν υπογράφουν τις συμβάσεις! Κοίταγα τα προσωπάκια των νέων παιδιών που αγωνιούσαν και ήθελαν λύσεις εδω και τώρα. Που ζητούσαν ουσιαστικά απο εμάς τις παλιές ”καραβάνες” χέρι βοηθείας. Εψαξα να βρω το συνάδελφο που μιλάγαμε έξω στο μπαλκόνι. Τον έχασα δεν τον είδα.
Ηθελα τόσο πολύ να του ζητήσω να τραβήξει μια φωτογραφία με την μηχανή του. Ηθελα να κλέψω το χρόνο εκείνης της στιγμής, της ελπίδας που έδινε η νέα γενιά. Οχι Οχι δεν ήθελα φωτογραφίες απο τα κινητά. Γιατί ο χρόνος δεν ήταν ψεύτικος ούτε επιφανειακός! Ο Χρόνος είναι της γενιάς και είναι όλος δικός της!