Αν έστω και ένα παιδί φωνάζει “δεν έχω οξυγόνο” τότε η σιωπή γίνεται κραυγή και η κραυγή ορμητικό ποτάμι. Ένα ορμητικό ποτάμι αγανάκτησης και οργής. Αυτό κατέγραψε η ιστορία στις 28 Φεβρουαρίου. Μιά ηχηρή Κραυγή!
Μιά κραυγή για όσα δεν έγιναν, για όσα δεν πρόλαβαν να γίνουν. Μιά κραυγή γεμάτη θρήνο και θλίψη, για τους 57 επιβάτες του μοιραίου τρένου.
“Δεν έχω οξυγόνο” μιά φράση που θα μας στοιχειώνει για πολλά χρόνια ακόμη. Ηταν τα τελευταία λόγια ενός παιδιού, ενός παιδιού που αυτή η πολιτεία, αυτό το συστημικό κράτος, αυτή η ένοχη εξουσία δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει. Έθαψε βαθειά στα χώματα και τα εξαφάνισε πριν αυτά αποδώσουν δικαιοσύνη.
Το κέρδος και η ατιμωρησία, – αδίστακτο καθεστώς σήμερα – υπερέχουν μιάς απελπισμένης παιδικής έκκλησης για ζωή.
Τα κέρδη σήμερα δυστυχώς “ζυγίζουν” περισσότερο απο τις ανθρώπινες ζωές. Έχουν κοινωνικό και ταξικό προσανατολισμό, παρόλο που και αυτό πολλές φορές υποτάσσεται στην επιθυμία για εύκολο πλουτισμό.
Το έγκλημα στα Τέμπη, μας απέδειξε ότι το οξυγόνο είναι ακριβό ανταλλακτικό, που πρέπει να θυσιαστείς για να το κερδίσεις. Κατασχέθηκε εκτός πρωτοκόλου, απο μία ανάλγητη εξουσία «Και τώρα δικαιοσύνη δεν βρίσκομεν από κανέναν ∙ όλο δόλο κι απάτη» (Μακρυγιάννης).
Χρησιμοποιείται καταχρηστικά απο κάποιους ασυνείδητους κερδοσκόπους, που το παρέχουν επιλεκτικά.
Τα δικά μας παιδιά και τα δικά τους παιδιά. Ο δικός μας “οχλος” και οι δικοί τους κουκουλοφόροι. Αν και αριθμητικά υπερέχουμε, εκείνοι κρατούν ασπίδες, αν και είμαστε άοπλοι, εκείνοι έχουν τις αύρες, αν και έχουμε το δίκιο, εκείνοι μας απαντούν με καπνογόνα, αν και έχουμε τα τραγούδια μας εκείνοι έχουν τις πλάτες μιάς διεφθαρμένης εξουσίας.
Εμείς έχουμε τρυφερά “παραπονεμένα λόγια γιατί τ’ αδικο το ζούμε μέσα απο την κούνια μας” (Μάνος Ελευθερίου) και εκείνοι έχουν την βαρβαρότητα!
Οι εκατοντάδες χιλιάδες κραυγές σε όλο τον κόσμο παρήγαγαν οξυγόνο έδωσαν στις 28 Φεβρουαρίου , δύο χρόνια μετά, αυτό που οι 57 τραγικοί επιβάτες στερήθηκαν την ύστατη παραμονή τους στη ζωή. Γιατί ο πόνος και η αδικία “δεν βολεύονται παρα μόνο στο δίκιο” δεν “βολεύονται με λιγότερο ουρανό”.
Γιατί έπαψαν να αναπνέουν όχι τυχαία, ούτε απο λάθος. Έπαψαν να αναπνέουν απο εγκληματικές κερδοσκοπικές παραλείψεις, με την σιγουριά της ατιμωρησίας και του ακαταδίωκτου της βουλευτικής και υπηρεσιακής ασυλίας. Με τη σιγουριά του “Αδίκου” της Δικαστικής εξουσίας.
