Μεταμεσονυχτιο τηλεφώνημα απο φίλο, επαγγελματία φωτογράφο, παλαι ποτέ πολεμικό ανταποκριτή στη Μέση Ανατολή που με άφησε άφωνη με την τρέλλα και το πάθος των αληθινα ωραίων ανθρώπων. Πηρε να μου πει ένα γεια πριν φύγει για τη Γάζα , ετοιμάζοντας ήδη τις βαλίτσες του ως συνεργατης σε μεγάλο διεθνες πρακτορειο ειδήσεων, για να τινάξει στον αέρα μια τακτοποιημένη ζωή , μια δρομολογημένη έκθεση φωτογραφίας σε γκαλερί της Αθηνας κι ένα βιβλίο σε εκδοτικό οικο της πρωτευουσας.
“.Ξαφνικά αναρωτηθηκα τι νόημα έχουν όλα αυτά που κάνω, όταν συνάδελφοι μου στο πεδιο αποκαλύπτουν καθημερινά το έγκλημα στη Γάζα, με κίνδυνο της ζωής τους. Κι εγω δεν θέλω να τελειώσω τη ζωη μου με την ευθυνη της απραξιας μου, χωρις κανενα αλλοθι.”
Δεν ηξερα τι να πω. Ενας κόμπος, μια αμηχανη σιωπή μεσολάβησε μέχρι να βαλω σε σειρα σκεψεις και λεξεις.Του ζητησα την άδεια να δημοσιοποιήσω την ιστορία του ,”αυστηρα χωρίς ονόματα”μου απάντησε.
“Θαταν πολυ περηφανη η μάνα σου”κατάφερα να πω, “απο κεινην έμαθα την ευθυνη” ειπε κοφτά για να κρύψει τη συγκίνηση του. “Στειλε μου κανα μηνυμα όταν φτάσεις” ψελλισα σιγά ,τοσο σιγά που αμφιβάλλω αν με ακουσε πριν κλεισει.
Στα λέω λοιπον απο δω φιλε μου, καθαρα και δυνατα για να τα ακουσεις με όση συγκινηση απομένει.Καλό ταξίδι ναχεις. Και να προσεχεις,όπως θάλεγε κι η μάνα σου.Εισαι ζωντανη ελπίδα οτι αυτός ο τόπος δεν εκτρέφει μονον μαυρα κοράκια με νυχια γαμψά αλλά και ανθρώπους απο σπάνιο μέταλλο! Καλη ανταμωση αδερφ
