Ακούγοντας, και βλέποντας την ακραία βιαιότητα των ανηλίκων, την επίθεση και τον ρατσισμό στις μεγαλύτερες ηλικίες ακόμα και με χτυπήματα θανατηφόρα δεν αισθάνομαι καμία έκπληξη. Και αυτό θεωρώ ότι είναι το πιο τραγικό συναίσθημα που έχω νιώσει αφού δεν είναι τίποτα άλλο απο την αποδοχή ή την αποστροφή σε καταστάσεις ανελέητες οπως είναι νεαρών γυναικών και ανδρών που καταφέρονται και σκοτώνουν γονείς. Και γονείς που σκοτώνουν τα παιδιά τους.
Αν και το 1913 δεν υπήρχαν τηλεοράσεις βίντεο και κινητά που να κινηματογραφούν τα αίσχη των ανθρώπων η συγγραφέας Γαλάτεια Καζαντζάκη κάνοντας κριτική στο ιστορικό παιδικό περιοδικό ΄΄Η Διάπλαση των Παίδων”δείχνει τις ευθύνες του Τύπου για την διαμόρφωση χαρακτήρων και γενεών που θα ακολουθούσαν. Και περιγράφει Ναι περιγράφει τα αποτελέσματα της δικής μας εποχής δηλαδή το 2025!
“Βλέπουμε το μίσος και τη ζήλεια ανάμεσα στα παιδάκια. Βλέπουμε την άβυσσο που αρχινά να ανοίγεται στις δυο κοινωνικές τάξεις την τάξη του φτωχού και την τάξη του πλουσίου ,την πιο σκοτεινή και την πιο αδικαιολόγητη άβυσσο που χωρίζει τους ανθρώπους”
Τώρα γιατί γυρνάω συνέχεια το ρολόι πίσω και ζητάω εξηγήσεις για μια κοινωνία που δεν θέλω να είμαι μέρος της δεν ξέρω. Μπορεί να μην έχει σημασία για πολλούς αλλά ίσως και να έχει όταν ο καθένας μας πάρει τις ευθύνες που του αναλογούν για την πορεία και την εξέλιξη της ακατανόητης ελληνικής πραγματικότητας. Ισως ακόμη να διαψεύσουμε και τον Σάρτρ που υποστηρίζει οτι η κόλαση είναι οι άλλοι... Γιατί με μια μικρή ενδοσκόπηση ίσως καταλάβουμε ότι η κόλαση δεν είναι οι άλλοι, αλλά είμαστε ΕΜΕΙΣ…
