Συμπτώσεις Ιστορίας, 7 Ιουνίου 1821 – 7 Ιουνίου 1822
Γράφει η Ευτυχία Καρύδη Φαράκου Η είδηση της ένοπλης εξέγερσης του Αλέξανδρου Υψηλάντη στην Μολδαβία, έφθασε στο Λάυμπαχ, (σημερινή Λουμπλιάνα της Σλοβενίας), στις 10 Μαρτίου 1821, ενώ διεξάγονταν οι εργασίες του τρίτου μεγάλου Συνεδρίου των Δυνάμεων της Πενταπλής συμμαχίας: Ρωσίας, Αυστρίας, Πρωσίας, Αγγλίας, Γαλλίας. Επιδίωξη των Συμμάχων ήταν η με κάθε τρόπο περιφρούρηση της ειρήνης.
Οι βασιλείς και πολιτικοί, μετά την Γαλλική Επανάσταση,”δεν είχαν γίνει “ούτε πιο σοφοί ούτε πιο ειρηνόφιλοι αναμφίβολα ήταν πιο φοβισμένοι…Γιατί ένας πόλεμος μεγάλης κλίμακας σήμαινε σχεδόν με βεβαιότητα, μια νέα επανάσταση και, κατά συνέπεια, την καταστροφή των παλαιών καθεστώτων”*
Ο ανισόρροπος εγγονός της Μεγάλης Αικατερίνης, ρώσος τσάρος Αλέξανδρος Α΄, έρμαιο στα χέρια του αυστριακού καγκελάριου Μέττερνιχ.Πανικόβλητος αναποδογυρίζει τη μέχρι τότε ρωσική πολιτική για την απελευθέρωση της Ελλάδος και των Βαλκανίων. Διαγράφει τον Αλέξανδρο Υψηλάντη από τις τάξεις του ρωσικού στρατού, παίρνει αρνητική στάση απέναντι στο επαναστατικό εγχείρημα.
Η τσαρική αντίδραση είναι ένας από τους βασικούς παράγοντες αποτυχίας. Στις 7 Ιουνίου 1821 στο Δραγατσάνι, καταπνίγεται η ένοπλη εξέγερση και μαζί της φαίνεται να πεθαίνει κάθε θετική προσδοκία για συνέχιση του Απελευθερωτικού Αγώνα.
Σπάνια η ανικανότητα των κυβερνήσεων να σταματήσουν τον ρου της Ιστορίας έχει αποδειχθεί πιο περίτρανα, απ΄ό,τι στην Ελλάδα του 1821. Πέρα από εθνικούς, λόγοι οικονομικοί και κοινωνικοί κάνουν αναπότρεπτη την Ελληνική Επανάσταση και την Ελλάδα πηγή έμπνευσης του διεθνούς φιλελευθερισμού.
Περνώντας από τις Συμπληγάδες ξένων και εγχώριων συμφερόντων οι αγωνιστές δεν παραδίδουν τα όπλα. Ένας απ΄αυτούς, ο κατά κοινή ομολογία αδιάφθορος Κωνσταντίνος Κανάρης, με δεξί του χέρι τον Ιωάννη Ματρόζο. Ο χώρος και ο χρόνος δεν επιτρέπει, μία έστω μικρή καταγραφή ιστορικών γεγονότων και των παρασκηνίων τους. Η Τέχνη συνοπτική βοηθάει τη γνώση. Ο ποιητής Αλέξανδρος Πάλλης και το ποίημα του: “Κανάρης” εικόνα εναργής:
‘Όλη η βουλή των προεστών στο μώλο συναγμένη
είπε πως όξω στη στεριά τους τούρκους θα προσμένει
Τότε έβγαλα το φέσι
και να μιλήσω θάρεψα,προβάλλοντας στη μέση:
“-Τίποτα, αρχόντοι, δεν φελά. Μονάχα το καράβι!”
Σα μ΄άκουσε ένα από τα τρανά καλπάκια μας, ανάβει
και το φαρμάκι χύνει:
“-Ποιος είναι αυτός, και πώς τον λεν,που συμβουλές
μάς δίνει;”
Νά τα Ψαρά πώς χάθηκαν. Κι εγώ, φωτιά στο χέρι
πήρα, και πέρα τράβηξα κατά της Χιός τα μέρη,
κ΄είπα από κει- δε βάσταξα!- με χείλια πικραμένα:
“Νά πώς με λένε εμένα”
Ήταν 7 Ιουνίου 1822. Η πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας έξω από τη Χίο, φωτίζει όλη την Ευρώπη, όλη την Καραϊβική. Η Αϊτή, είναι η πρώτη χώρα που αναγνωρίζει την Ελληνική Επανάσταση.
Ο Αγώνας συνεχίζεται!
~~~~~
*Eric Hobsbawn, H Εποχή των Επαναστάσεων-Κων. Σβολόπουλος, Η Ρωσία και το Ελληνικό Ζήτημα στο Συνέδριο του Λάυμπαχ-
