Οξειδώθηκα μες το…σύστημα!
Της Δέσποινας Μακρινού
Αγαπητή Μαρία Φαραντούρη, αγαπητή Μαρία όποια και αν ήταν η πρόθεση σου, όποια και αν ήταν η υποχρέωσή σου, όποια και από όπου προήλθε η επιλογή σου, οι στίχοι του Οδυσσέα Ελύτη δεν μπορούν να εκχωρηθούν σε μια γυναίκα που στα χέρια της ο πολιτισμός δεινοπάθησε και δεινοπαθεί. Οι αβροφροσύνες που διοχετεύονται μέσα από κάποιους πονεμένους και βαμμένους με αίμα στίχους και αποδίδονται με τον πιο βαθύ τρόπο της μουσικής του Μίκη, δεν μπορεί παρά να προκαλέσουν ενστάσεις και ενδεχομένως πικρούς χαρακτηρισμούς. Χαρακτηρισμούς που σε καμία περίπτωση δεν σε αντιπροσωπεύουν και δεν τιμούν την υστεροφημία σου.
Κι αυτό γιατί για όλους εμάς , είσαι ρόδο αμάραντο μιάς δύσκολης και σκληρής εποχής και η φωνή σου μας «σκίασε» με χαρές και ελπίδες που δεν μπορούν να διαγραφούν από την ιστορική μνήμη πολλών παρελθόντων γενεών.
Ωστόσο αγαπημένη Μαρία, δεν μπαίνουν στον ίδιο σάκο η καταστροφική πορεία της συγκεκριμένης Υπουργού με το ρόλο που έπαιξε και παίζει ο στίχος και η μουσική του αφιερώματος. Δεν μπορεί ένα δημιούργημα, όπως αυτό που ερμηνεύεις εξαιρετικά, να αποδοθεί έστω και εθιμοτυπικά ή παρορμητικά σε μία γυναίκα που απέχει μακράν από την έννοια και την ουσία αυτού που αντιπροσωπεύει ο στίχος.
Το τέρας του συστήματος, όσο και αν μας προκαλεί να του μοιάσουμε , εμείς θα πρέπει να μην του επιτρέψουμε να μας οξειδώσει. Γιατί τότε το παιχνίδι χάθηκε ολοκληρωτικά.
