Για την Παλαιστίνη…
Του Αντώνη Λιοναράκη
Η μάνα μου ακόμα στο κρεβάτι του νοσοκομείου και μου ζητούσε να της βάζω να ακούει τον αγαπημένο της Michael Jackson, όπως και ροκ, κλασικό μπαλέτο και άλλους. Όλα τα βίωνε δυνατά και με πάθος. Βλέπεις, είχε γεννηθεί στην εξορία και ήξερε από αγώνες, Ο πατέρας της, δημοκράτης αξιωματικός, κινήθηκε στη Μακεδονία με τους Σαράφη, Τσιγάντε και άλλους εναντίον του βασιλιά. Συνελήφθησαν όλοι και τους παρέπεμψαν στο Στρατοδικείο Καβάλας.
Καταδικάστηκε σε θάνατο για εσχάτη προδοσία. Ο παππούς από την Κρήτη και η γιαγιά πρόσφυγας από τη Θράκη. Η ευαισθησία ήταν μεγάλη για τους αδικημένους. Μετά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, η οικογένεια ζήτησε δύο νεαρούς Κύπριους για να τους φιλοξενήσουμε σπίτι μας. Έμειναν ένα χρόνο μαζί μας και ήταν σαν να έχουμε μια μεγάλη οικογένεια.
Τα παιδιά της Παλαιστίνης πρώτα απ’ όλα όμως.
Η Παλαιστίνη υπέφερε και υποφέρει για χρόνια. Πρώτα οι αδύναμοι και οι κατατρεγμένοι. Αυτοί που δεν είχαν στην ήλιο μοίρα και ούτε ένα πιάτο φαγητό.
Πριν λίγα χρόνια ήμουν στην Τουρκία για ένα συνέδριο. Την κεντρική ομιλία την είχε ο πρόεδρος του Ανοικτού Πανεπιστημίου του Ισραήλ. μετά από αυτόν ήταν η σειρά μου. Όταν τελείωσα δειλά δειλά τον πλησίασα και τον ρώτησα: “πως είναι η επικοινωνία σας με το Ανοικτό Πανεπιστήμιο της Παλαιστίνης;”
Γύρισε προς το μέρος μου, το πρόσωπό του έδειχνε θυμό, απαξίωση και κακία. Μου απάντηση: “ποιό πανεπιστήμιο; δεν υπάρχουν τέτοια. Ούτε Παλαιστίνιοι. Όλοι τους είναι τρομοκράτες”. Σεβάστηκα το γεγονός ότι ήμουν φιλοξενούμενος των Τούρκων και δεν είπα τίποτα.
Ποιοι ήταν οι τρομοκράτες φάνηκε σύντομα. Ποιός δολοφονεί παιδιά και αμάχους το είδαμε σε κάθε λεπτομέρεια. Ποιός ισοπεδώνει πόλεις και χωριά έγινε κατανοητό. Ζήλεψαν τους ναζί, τον ίδιο τον Χίτλερ και κάνουν ακριβώς τα ίδια. Οι Τούρκοι ακαδημαϊκοί αγαπάνε τους Έλληνες και μας σέβονται.
Λέμε μέσα μας: “έλα μωρέ, η δική μου παρουσία θα δώσει λύση”;
Και όμως, όπως λέει και το τραγούδι “αν ενωθούμε σε έναν κοινό σκοπό θα νικήσουμε. We sall over come.
