Η ευτέλεια, άνανδρο, φασιστικό χαρακτηριστικό – Γράφει η Ευτυχία Καρύδη Φαράακου

  Δεν είμαι από τα καλύτερα παιδιά του κόσμου. Κι αν ήταν κάτι που, περισσότερο απ΄ όλα, έκανε τα νεύρα μου τσατάλια ήταν η απόλυτη αυτοκυριαρχία του Γρηγόρη Φαράκου.

Αν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω χρωστήρα για να απεικονίσω τη βεβαιότητα της αυτοπεποίθηση του για αξιοπρέπεια της ευπρέπειας. Χωρίς άλλο θα ήταν “Η κραυγή” του Μουνκ με την παραλλαγή: Η  κραυγή της σιωπής.

Από κεκτημένη διαστροφή,- αλλιώς δεν εξηγείται η επιμονή μου. Παρακολουθώ τη συζήτηση στην Βουλή για το 13ωρο και ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους εργαζόμενους.

    Μα εκείνο που περισσότερο,- ίσα-ίσα αυτό,- μού προκαλεί αγωνία. Δεν είναι η εργασία που καταντάει οσημερίς, τελικά, “δουλεία”. Η κατάργηση της είναι υπόθεση αξιοπρεπούς, αποφασιστικού αγώνα που, όσο κι αν πληρωθεί, τελικά θα δικαιωθεί.

Εκείνο που προκαλεί τρόμο. Είναι, γενικά, ο εκτοπισμός της σοβαρότητας από τη γελοιότητα της ευτέλειας, κύριο χαρακτηριστικό του φασισμού. Πιο συγκεκριμένα, χθες 16 Οκτωβρίου 2025, δεν ήταν μόνο ο διάλογος κ.κ. Βελόπουλου-Γεωργιάδη- Καιρίδη. Μα πάνω απ΄όλα ήταν ότι, ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, αντί να παρέμβει, όπως οι δημοκρατικοί θεσμοί το α π α ι τ ο ύ ν, ως primus inter pares- πρώτος μεταξύ ίσων. Με έπαρση αλαζόνα, μεταξύ άλλων, είπε στην αρχηγό της ”Πλεύσης Ελευθερίας” κ. Κωνσταντιπούλου: “Μην γκαρίζετε. Δεν θα σάς απαντήσω”.

Πού πάμε;