Ο Κιμπάρης,θείος Αρτέμης σήμερα γιορτάζει -Γράφει η Ευτυχία Καρύδη Φαράκου

Γράφει στην ηλεκτρονική εφημερίδα avecnews.gr η φίλη

Δέσποινα Μακρινού για γωνιές γεμάτες νότες, ποίηση και κουβέντες ζωγραφιές. Μιλάει και για “Το Πατάρι” του Λουμίδη στην οδό Σταδίου. Στέκι του Μάνου Χατζηδάκι, του Νίκου Γκάτσου, του Γιάννη Τσαρούχη. Και οι θύμησες ροβολούν.

– Άραγε θα τους δούμε και σήμερα; ρωτούσε ο πατέρας μας.

– Και, βέβαια, πώς όχι; Απαντούσε η μάνα μας.

Ύστερα πηγαίναμε διαγώνια απέναντι από “Το Πατάρι” προς την Ομόνοια στο “Πέτρογκραδ”, όπου έπαιζε πιάνο ο Γιάκοβλεφ ο σύζυγος της τραγουδίστριας Μαίρης Λω. Ή και στου “Ζόναρ΄ς” επίσης στέκι ψυχής ανάβλυσμα. Τότε, δεν είχε θυρωρό. Πριν χρόνια, σχετικά πρόσφατα, μία κυρία με στολή και ύφος κόκορα με λοφίο σε ρωτούσε:

– ‘Εχετε κλείσει;

– Πριν χρόνια πολλά. Της λέω κι εγώ. Επίσης με ύφος. Αλλά, εσάς δεν σάς έχω ξαναδεί.

Τίποτα δεν έχουμε αφήσει όρθιο. Ζούμε σα να ξεφυτρώσαμε ξαφνικά ανάμεσα σε ζιζάνια που κατασπαράσσουν και κατατρώνε τους ζωντανούς. Και εκείνους, τους πάντα ζωντανούς, σκιές μέσας μας, που έρχονται και ξανάρχονται με την αλήθεια την τίμια της πόλης μας, της πολιτισμικής της ωραιότητας. Ό,τι εξωτερικό πια μάς τυφλώνει, γιατί δεν το αναγνωρίζουμε. Το “Πέτρογκραδ” πάει καιρός που δεν υπάρχει. Τραβάω λεηλατημένη προς την άλλη πλευρά. Προς την Πλατεία Συντάγματος.

Σε μια της γωνιά, το ζαχαροπλαστείο του “Ζαβορίτη”.Δεν έχει μόνο γλυκά, σπέσιαλ σοροπιαστά. Έχει και κάτι πελώρια βάζα με μικρές, όλων των χρωμάτων, καραμελίτσες, λίγο πιο μεγάλες από ένα κεφαλάκι της καρφίτσας. Και σε κουτιά ορθογώνια, με διάφανη σκέπη, μπουκαλίτσες, σοκολατάκια με διάφορα λικέρ.

Ο θείος Αρτέμης ένας κούκλος. Κούκλος με τα άλογα του Φαλήρου. Κούκλος με τις γυναίκες. Κούκλος με το μέχρι σπατάλης δόσιμό του. Μια μέρα, δεκαετία του 1960, πετάει στα μούτρα ένα ρολόι rolex σε κάποια, πολύ γνωστής πάμπλουτης- βασιλόφρονης οικογενείας, που νόμιζε ότι μπορούσε να τον στήσει στο ραντεβού τους. Εκτός από πατρίς- θρησκεία- οικογένεια, βασιλόφρονας ο θείος Αρτέμης, εκλέγεται παμψηφεί από τους ομοίους του. Έτη επί ετών Αντιδήμαρχος Αθηναίων , ο Αρτέμης  Αναπλιώτης

Σαν σήμερα του Αγίου Αρτεμίου, ονομαστική του εορτή, η αδελφή του η θεία η Κούλα η Λάμπαινα. Μια λαμπάδα ομορφιάς μέχρι και τα 80της, οπότε έφυγε, φτιάχνει με τα χέρια της και στέλνει ταψιά τους μπακλαβάδες στον Δήμο Αθηναίων. Ταψιά και για τους περαστικούς, ταψιά και για τον Άη- Γιώργη της Ακαδημίας Πλάτωνος, όπου η γειτονιά, που τους γέννησε και τους ανάθρεψε. Για τον αδελφό της. Για να μην χαθεί και η αδελφοσύνη από τον κόσμο.ναπλιώτης

Ο πατέρας μας, βαμμένος κόκκινος από γενεές, ακούει ότι τον αποκαλούν ευπατρίδη και, αντί για ευχές, του λέει πάντα.

– Αρτέμη τί γίνεται με το πεπόνι;

Στον εμφύλιο, ( ανάθεμα την καταραμένη ώρα των αδελφοφάδων), στα μποστάνια του Βοτανικού, ένας αντάρτης τού έριξε ένα πεπόνι στο κεφάλι. Στο σκοτάδι δεν βλέπει τί τού γίνεται. Νοιώθει κάτι γλοιώδες να τσουλάει στο μέτωπο και το πρόσωπό του. Τρέχει στο σπίτι ξέπνοος, κατατρομαγμένος.

– Μάνα, με φάγανε.

Η μάνα του, η θεία Κατάινα, ξεκαρδίζεται στα γέλια. Ξεκαρδίζονται στα γέλια και όλοι όσοι από τις φωνές του, βγαίνουν από τα δωμάτια της αυλής του σπιτιού Ανθηδόνος και Ερετρείας. Η γιαγιά η μαμή στο ένα δωμάτιο κρύβει τον αντάρτη, στο άλλο τον χίτη. Για εκείνη, ήταν όλοι τους παιδιά της. Τους είχε όλους ξεγεννήσει.

-Πουλάκι μου. Μόνο έτσι μάς φωνάζει της μάνας μας ο πρωτοξάδελφος από πατέρα, ο θείος ο Αρτέμης. Και για το σόι. Για να μείνει δεμένο το σόι. Όσο κι αν τον τσουρουφλάνε οι κουβέντες του πατέρα μας, που δεν χαρίζει κάστανα. “Πουλάκι μου”, έτσι μάς φωνάζει. Κι έρχεται με πέντε-έξι βάζα με καραμελίτσες όλων των χρωμάτων. Είκοσι κουτιά μπουκαλίτσες.

Ο θείος ο Αρτέμης. Ο αναμφίβολα το μοντέλο του “Παίκτη” του Ντοστογιέφσκι. Ο Κιμπάρης. Σήμερα γιορτάζει.

Από “Το Πατάρι” η ποίηση στοχάζεται με έρωτα και τού ανάβει κερί.