Γιατί ρε γ…..ο μόνο στις κηδείες
Ένα πικρό αντίο στον Αλέκο Φλαμπουράρη
Της Δέσποινας Μακρινού
Η εικόνα μιάς Αριστεράς, στον αποχαιρετισμό ενός παλιού ιστορικού στελέχους της, πρίν απο λίγες ώρες, είναι η εικόνα που ποθεί κάθε έντιμος και απλός Αριστερός πολίτης.
Μιά εικόνα συμφιλίωσης, μπροστά σε ένα θλιβερό γεγονός, που για λίγες μόνο στιγμές βρίσκεται κοντά στο μοιραίο και σιωπά.
Μιά εικόνα, με πυρήνα μιά ξεχωριστή προσωπικότητα, που συνέβαλε στην παράδοση και τη διαιώνιση των αξιών της Αριστερής παράταξης.
Τι έχουν να χωρίσουν άραγε δύο άνθρωποι, που πιστεύουν στις ίδιες θεμελιώδεις αξίες μιάς αξιοπρεπούς ζωής?
Πόσο διαφορετική μπορεί να είναι η προσέγγιση στην αξία της Δικαιοσύνης, της Ισότητας, της Αξιοκρατίας, του Σεβασμού στη διαφορετικότητα, της ελεύθερης έκφρασης, των κοινωνικών δικαιωμάτων, του πολιτισμού και της Δημοκρατίας?
Πόσο διαφορετική μπορεί να είναι η προσέγγιση, στον τρόπο που αυτά μπορούν να υλοποιηθούν, όταν απέναντι σου έχεις τη διαφθορά, την σκανδαλοθηρία, τον πλουτισμό, την αναξιοκρατία, την οικογενειοκρατία και την κοινωνική αναλγησία?
Δυστυχώς όλα αυτά μπροστά στο αναπόφευκτο του χαμού, δημιουργούν συσπειρωτικές “εφόδους” μικρής διάρκειας.
Και διερωτάται κανείς, γιατί ρε γ….ο μόνο στις κηδείες?
Γιατί ρε γ….ο μόνο σε μακάβρια γεγονότα?
Πόσο άδικο είναι αυτό για τη μικρή ζωή ?
Πόσο άδικο είναι αυτό για τον Αλέκο?
