του Χρήστου Βλαχογιάννη
«Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα…».
Αυτοί οι υπέροχοι αλλά και… καταθλιπτικοί στίχοι του Γιάννη Καλαμίτση είναι η σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό με το άκουσμα της ταλαιπωρίας των καρκινοπαθών όσον αφορά στη χορήγηση ή για να ακριβολογώ στη μη χορήγηση των φαρμάκων τους. Ανθρώπων που στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχουν δικαίωμα σε έναν πιο αξιοπρεπή και λιγότερο οδυνηρό θάνατο.
Πιθανόν όλοι μας να έχουμε βιώσει τον Γολγοθά ενός δικού μας προσώπου. Ενός συγγενή, φίλου ή έστω και γνωστού, όπου η ιστορία του μας συγκλόνισε, μας ταρακούνησε και μας έκανε να δούμε τη ζωή ίσως και από μία άλλη σκοπιά.
Είχα την ατυχία να «χάσω» δύο πολύ καλούς φίλους αρκετά νωρίς και στη μία περίπτωση να ζήσω το δράμα μέχρι την ύστατη στιγμή του αντίο. Εκεί που ο θάνατος έμοιαζε με λύτρωση και μετά αρχίζουν τα αναπάντητα γιατί.
Θυμάμαι ακόμα το χαμόγελό της έχοντας στο στόμα τα «γλειφιτζούρια του πόνου» και τα πειράγματά της στο προαύλιο του νοσοκομείου όταν μία νεαρή κοπέλα αρνούνταν να δεχτεί από την ίδια πληροφορίες για την πρόσβασή της στο κυλικείο, αλλά περίμενε από εμένα να την κατευθύνω. Μέχρι την τελευταία στιγμή είχε διάθεση να ζήσει, να πειράξει, να γελάσει και να «προστατεύσει» τον καλό της φίλο και την οικογένεια του από τους «ξένους εισβολείς».
Ευτυχώς για εκείνη είχε την τύχη (αλήθεια πόσο οξύμωρο) να μπορεί να προμηθεύεται τα απαραίτητα φάρμακα για την αγωγή της, σε αντίθεση με όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα του ΔΝΤ και της απειλής. Και καθώς τούτη η σκέψη με διαπερνά ως το μεδούλι, νιώθω τόση μα τόση αηδία και ντροπή που κάποιοι άλλοι συνάνθρωποί μας δεν μπορούν να έχουν το αυτονόητο δικαίωμα που τους αναλογεί.
Και η θλίψη μου δεν γίνεται απλά οργή αλλά μένος, καθώς μέσα σ’ αυτή την ατέρμονη προεκλογική βουή, νιώθω πως δεν υπάρχει κανένας άξιος της ψήφου μας για να γιατρέψει το καρκίνωμα της υγείας που σκοτώνει τους καρκινοπαθείς.
Υ.Γ: Στη μνήμη της φίλης μου της Ρούλας, του Δημήτρη, της κυρά Φανής και σε όλους τους άγνωστους σε εμένα, αλλά δικού σας ανθρώπους.
