Γράφει ο Θανάσης Κάππος
“Σεβόμενος τη μνήμη”
Συμφωνείς, διαφωνείς, επιβάλλεται, θέλεις δεν θέλεις, να αναγνωρίσεις δύο πράγματα. Την ιστορία του ΚΚΕ και την ευρύτητα στη σκέψη του Δημήτρη Κουτσούμπα.
Ευρύτητα με την έννοια της κατανόησης των πραγμάτων, παρά τις όποιες “ασφαλιστικές” δικλείδες που του δημιουργούν αναχώματα.
Λογικό; Ναι, και όχι. Δεν μπορείς επίσης να μην παραδεχτείς πως για πρώτη φορά δίνει στην ιστορική παρακαταθήκη, που στις μαύρες τούτες μέρες αποτελεί “εφαλτήριο” μια άλλη οπτική.
Μουσειακοί χώροι σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ανάδειξη μιας εποχής, που αξίζει να μην ξεχάσουμε. Και όχι με τον “στεγνό” τρόπο που χαρακτηρίζει χρόνια τώρα το ΚΚΕ, μόνο για την “τιμή των όπλων”, με μια άλλη όμως διάσταση.
Ένα παράδειγμα: Παλεύαμε χρόνια από την εποχή της «Σιδηράς κυρίας» στο ΚΚΕ να δωρίσουμε μέρος της βιβλιοθήκης του Κώστα Κάππου στο ΚΚΕ. Επί χρόνια, λες και χτυπάγαμε σε πόρτα χωρίς πόμολο.
Μπρος-πίσω η πόρτα και το “πόμολο” σπασμένο. Μετά την πρώτη κρούση στον ίδιο λες και το “πόμολο” ήλθε και κούμπωσε αμέσως στην πόρτα.
Επιμελήθηκε προσωπικά την όλη κατάσταση, δίνοντας λύση σε κάθε μικρό και μεγάλο πρόβλημα. Επιδεικνύοντας αντανακλαστικά.
Μεγάλη συνθήκη για ένα πρόσωπο (Κ.Κ) που ο αντίπαλος σεβόταν και σέβεται χωρίς καμία αμφισβήτηση και που για το ΚΚΕ πήρε περισσότερα από τριάντα χρόνια (1989) για να κάνει το πρώτο βήμα. Εκείνο το διαφορετικό.
Το έκανε ο ΙΔΙΙΟΣ.
“Σεβόμενος τη μνήμη”.
